بدون تردید یکی از اهداف اصلی دین اسلام، رسیدن به عدالت اجتماعی، رفع تبعیض‌های عذاب آور و حمایت از محرومان و پابرهنگان جامعه بوده است و توجه به محرومان در ذات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی دین اسلام به عنوان یکی از اصول اولیه نهادینه و نهفته است، به طوری که یکی از ارزش‌های مورد تأکید در جامعه اسلامی، توجه بنیادین و اساسی به فقر و محرومیت می‌باشد. بنابراین اگر روزی سیاست یک جامعه اسلامی، بی‌توجهی و بی‌اعتنا بودن به دفاع از محرومان و حمایت از سرمایه داران و ثروتمندان باشد، با روحیه و منش اسلام سازگاری نخواهد داشت. از سویی چون در یک نظام اسلامی، مردم بر مبنای رفتار مسؤولان خودشان رفتار می‌کنند، از این رو مسؤولان یک جامعه اسلامی باید زندگی همراه با طبقه متوسط و پایین جامعه داشته باشند و عدالت و ساده زیستی را ابتدا از خود شروع کرده و سپس به سمت جامعه گسترش دهند؛ زیرا کسانی که شرایط بد اقتصادی زیردستان خود را تجربه نکنند، مفهوم و محتوای آن را درک نخواهند کرد. اگرچه از پابرهنگان، محرومان و مستضعفان همیشه به عنوان ولی نعمت در هر جامعه اسلامی یاد می‌شود و هرفردی در هر مقام و جایگاهی، خواهان خدمتگزاری بیشتر به این طبقه اجتماعی است، اما در عمل متأسفانه آن طور که باید جدیتی در راستای تحقق و استیفای حقوق محرومان باشد، دیده نشده است.
البته منظور این نیست که اظهار فقر و بیچارگی باید در خفقان قرار بگیرد؛ زیرا به بهای توسعه، عده ای زیر چرخ‌های توسعه پایمال و محروم و محروم‌تر می‌شوند. حال آنکه هدف اساسی توسعه باید تأمین حداقل نیازهای اساسی همه مردم و تعدیل شکاف‌های طبقاتی و کاهش فشار بر قشر ضعیف جامعه بنیان نهاده شود. از سویی برنامه ریزی‌های خرد و کلان جامعه اسلامی در هر شرایط نباید به طریقی باشند که به محرومیت منجر شوند، به عبارتی باید جلو محرومیت ساختاری را گرفت.
یکی از رسالت‌های مهم رسانه باید زنده نگه داشتن روحیه عدالت محوری، ساده زیستی و نفی تجمل گرایی باشد و اینکه اجازه ندهد، گفتمان محرومان در جامعه به فراموشی سپرده شود که با تأسف باید اعتراف کرد، رسانه‌های دیداری و شنیداری بیشتر از آنکه سیما و شرایط محرومان و پابرهنگان را جلوه نمایند، به ترویج تجمل گرایی و اشراف گرایی پرداخته‌اند.
در شرایط کنونی که انقلاب اسلامی ایران به عنوان یک الگو در جهان اسلام در حال معرفی و گسترش است، به دلیل برخورداری از ظرفیت‌های گوناگونی همچون نظام مستحکم و منضبط، پویایی و تنوع شرایط اقتصادی همچون منابع خدادادی، زائر پذیر بودن، نیروی انسانی توانمند و مناطق ویژه اقتصادی، باید بتدریج شکاف و فاصله‌های طبقاتی‌اش کم شود، اما متأسفانه، این روزها، برخی در مناطق روستایی و حاشیه شهرهای بزرگ، به دلیل فقر و محرومیت، فرزندان خردسالشان را به بازار کار می‌فرستند که سبب محروم شدن از تحصیل آنان نیز می‌شوند و شاید از این طریق، محرومیت را نیز برای فرزندانشان به ارث می‌گذارند. آیا وقت آن نرسیده، محرومان که همواره از سوی مسؤولان به عنوان ولی نعمت جامعه اسلامی از آنان نام برده می‌شود، شاهد اقدام‌های عملی برای زدودن چهره زشت فقر از جامعه اسلامی باشند.