به گزارش قدس آنلاین، از همان سالی که فیلم «آرگو» از دست میشل اوباما در اختتامیه اسکار جایزه گرفت و حتی قبل از آن، دست جشنواره‌های خارجی و متر و معیار آنها برای جایزه دادن، برای بسیاری از مخاطبان رو شده بود. حال اما در هفتاد و پنجمین فستیوال کن، سیاست‌گذاران جشنواره پا را از حد فراتر گذاشتند و خط قرمز مسلمانان را نشانه گرفتند! جایزه دادن به فیلم «عنکبوت مقدس» که آشکارا به مقدسات میلیون‌ها مسلمان توهین می‌کند و عقاید آنها را هدف می‌گیرد، قلب بسیاری از ایرانیان را به درد آورد و آنها را به واکنش واداشت. در ادامه بخشی از واکنش اهالی هنر را نسبت به این فیلم موهن و حضور نه چندان مطلوب سینمای ایران مرور می‌کنیم. مشروح این یادداشت ها را در لینک های مربوطه بخوانید:
مهدی کشاورز، عضو انجمن منتقدان سینما:
سالهاست که آثار مخاطب‌پسند و آثاری که از منظر بصری واجد استانداردهای سینمایی هستند به جشنواره‌ها راه نمی‌یابند و اغلب آثاری با رگه‌های سیاسی که تصویری کج و معوج از ایران و ایرانی نمایش می‌دهند به جشنواره ها راه پیدا می‌کنند.
بهروز افخمی، کارگردان سینما:
گردانندگان جشنواره های غربی بیشتر از نظام با ایران و ایرانی مشکل دارند، چون ایران و ایرانی قوم گرا و قبیله گرا هستند و آنها دوست دارند ایران را تکه تکه کنند و برای آنها یک ایران ضعیف پاره پاره بهتر از ایران یکپارچه متحد است.
سینما در بیست سال اخیر در همه جای دنیا بی اهمیت شده و دیگر نمی تواند افکار عمومی را عوض کند. تلویزیون هم بازی خورده و سینما را زیادی جدی گرفته، آن هم سینمای جشنواره ای را که اساسا در خود صنعت سینما هم چندان جدی گرفته نمی شود. مدیران اعتدال هم بازی خوردند که کلی پول صرف کردند برای برگزاری یک جشنواره مثلا جهانی؛ چون خود سینما و جشنواره‌های سابقا مطرحی مثل کن و برلین هم دیگر اهمیت چندانی ندارند چه برسد به محافل رانتی؟؟
جمال شورجه، کارگردان سینما:
جشنواره‌های خارجی برای خوشنودی ما از فیلمی حمایت نمی‌کنند، بلکه کارهایی را جایزه می‌دهند که با سیاست‌هایشان همخوان است! سیاست آنها هم عمدتا این است که فیلم ها ضدایرانی و ضداعتقادات اخلاقی ما باشد.
سیدرضا اورنگ، منتقد و روزنامه‌نگار:
فیلمسازان دوست دارند از این جشنواره ها جایزه بگیرند، اما کارگردانان کاربلد هرگز حاضر نمی شوند برای پسند جشنواره ها فیلم بسازند. آنان هرگز تفکر خویش را کنار نمی‌گذارند.
زنده یاد عباس کیارستمی، هم هنر داشت و هم اعتماد به نفس بالا. سرزمین و مردم خویش را نیز دوست می‌داشت به همین دلیل موفق هم بود.
او به مدیران جشنواره ها التماس نمی کرد تا فیلمش را بپذیرند، بلکه سردمداران جشنواره ها بودند که از او می‌خواستند و التماس می کردند به آنان افتخار دهد و در جشنواره شان شرکت کند.
چه خوب است که طرفداران سینمای جشنواره‌ای سیرو سلوک امثال کیارستمی را سرمشق کنند.
مهدی کریمی، تهیه کننده سینما:
مدیرانی که له له می‌زنند برای حضور در بازار کن چه کرده اند در این همه سال؟ اگر تلاش شان مفید بود که این همه از تصمیمات هیات داوران کن، دچار واهمه نمی شدند؟ اگر در سینما حرفی برای گفتن داریم باید خود را آماده این هجمه ها کنیم و راه مقابله با این هجمه ها، تولید فیلم خوب است، نه برگزاری جلسه و میتینگ هیجانی برای انتقاد از آن هجمه‌ها. این هیجان ها فقط منفعت اقتصادی افرادی مختصر در داخل را فراهم می‌کند.
امیرحسین شریفی، تهیه‌کننده سینما:
اغلب جشنواره‌های غربی با فیلم هایی که ایران را خوب نشان دهند مشکل دارند و ترجیح شان این است فیلم‌هایی را انتخاب کنند که جز بدبختی ایران را مخابره نمی‌کنند. این به زعم من یک بیماری جشنواره ای است که متاسفانه بخشی از بدنه سینما را درگیر کرده و یک دلیلش هم ارج نهادن برخی مدیران داخلی برای این نوع سینماست.
محمدتقی فهیم، منتقد سینما:
در صنعت سینما، مخاطبان جهانی مهم هستند و نه محافلی مانند کن.
به عنوان منتقد معتقدم حتی از همان پلان ابتدایی تیزر عنکبوت مقدس می‌توان هدف فیلم و فیلمساز را دریافت.
از نظر من چنین فیلمی اصلا فیلم نیست و فقط یک پیام تلگرافی است برای برآوردن نظر سفارش‌دهندگان. تجربه هم نشان داده چنین فیلم‌هایی ماندگاری ندارند و در حد همین موج سازی های خبری، می‌آیند و می‌روند.
حسین فرحبخش، تهیه‌کننده سینما:
انفعال برخی از مدیران فارابی حاضر در کن در قبال این توهین جای تاسف دارد. این وظیفه مدیران فارابی بود که بلافاصله بعد از نمایش فیلم عنکبوت مقدس در همان چتری که به بهانه
ارتقای فرهنگ ایران در کن برپا کرده‌اند یک کنفرانس مطبوعاتی می‌گذاشتند و علیه فیلم موضع گیری می‌کردند ولی نه تنها موضع گیری نکرده‌اند که هنگام بازگشت به وطن تازه مدعی عشق
به ائمه می‌شوند. آقایان چرا در همان کن و در برابر دوربین خبرنگاران جهانی، از عشق به ائمه نگفتند و چرا کلمه ای در رد آن فیلم ضدائمه حرف نزدند؟؟
حامد مظفری، روزنامه نگار و منتقد سینما:
وقتی بعد از دهه‌ها همچنان می‌بینیم که حتی جایزه بگیرترین فیلم‌های سینمای ایران حتی از یافتن بازاری ولو خرد در کشورهای همسایه، عاجزند چه دستاوردی داشته‌ایم از این همه حضور در جشنواره‌های مختلف با فیلم‌هایی عمدتا کدر و تار از ایران و ایرانی؟
اینکه گردانندگان محافل جشنواره‌ای آن طرف بخواهند مدام تصویری چرک و کدر از ایران و ایرانی و اخیرا هم اسلام به دنیا مخابره کنند به جای خود،ولی چرا فیلمسازان ایرانی باید به این بازی تن دهند؟
حبیب الله بهمنی، کارگردان سینما:
مگر فیلم ایرانی خوب کم داریم، کدام فیلم ابراهیم حاتمی کیا یا کدام فیلم علی حاتمی را چنین جشنواره‌هایی پذیرفتند؟ چون اولی نگاهش انقلابی بود و دومی یک ایرانی واقعی بود. اگر ریگی به کفش گردانندگان جشنواره های خارجی نبود قطعا باید در کنار فیلم‌های سیاه، به سراغ نمایش آثار انقلابی هم بودند و مثلا یکی از این همه کار خوب رسول ملاقلی پور را در جشنواره های خود رونمایی می‌کردند.
نظر شما