اسم باشگاه را یدک می‌کشند، اما بیشتر از آنکه به فکر تیم‌شان باشند و سطح فوتبال‌شان را ارتقا دهند، استاد نوشتن و صدور بیانیه شده‌اند. کافیست یک اتفاق کوچک در لیگ برتر فوتبال رخ دهد، از یک کارت زرد گرفته تا اعلام یک ضربه پنالتی یا مردود اعلام کردن یک گل، آن وقت است که حداقل چند باشگاه علیه یکدیگر بیانیه صادر می‌کنند و با تشویش اذهان عمومی خود را محق جلوه می‌دهند، در حالی که خودشان می‌دانند بازیکنان و مربیان‌شان در زمین و حتی خارج از زمین چه رفتاری داشته، چه خطایی مرتکب شده و مستحق چه جریمه‌ای هستند. وقتی حرف از بی‌دروپیکری فوتبال به میان می‌آید آقایان اخم می‌کنند و با قیافه حق‌به‌جانب آسمان و ریسمان می‌بافند. واقعیت این است اگر فوتبال ایران حساب و کتاب داشت هر باشگاهی به خود اجازه نمی‌داد گاه و بی‌گاه برای هر موضوعی بیانیه صادر کند. این فصل از لیگ برتر پر بوده از بیانیه‌هایی که باشگاه‌ها منتشر کرده‌اند و رقبا را به انتشار بیانیه‌های جدید واداشته‌اند. آرای کمیته انضباطی در خصوص اتفاقات دربی تهران بهانه جدیدی برای آن‌هایی است که تلاش می‌کنند نتایج ضعیف خود را با جنجال‌آفرینی توجیه کنند. فرقی نمی‌کند صدرنشین باشند یا در رتبه‌های بعدی ایستاده باشند، وجه تشابه‌شان طلبکار بودن از عالم و آدم است و اینکه به هیچ‌وجه تخلفات‌شان را نمی‌پذیرند. ماه‌هاست که تیم‌های علیه هم تومار می‌نویسند و به سرعت برق و باد در رسانه‌های مختلف منتشر می‌کنند. محرومیت و جریمه یحیی گل‌محمدی با سیل صدور بیانیه‌های تازه همراه شد. اول از همه استقلال وارد گود و مدعی شد سرمربی قرمزها باید شش ماه محروم شود، نه شش جلسه! بعد هم نوبت به پرسپولیس رسید که در مقام پاسخگویی به رقیب سنتی از قافله عقب نماند. واکنش باشگاه پیکان هم در نوع خود جالب توجه بود و آن‌ها نیز آبی‌ها را با ادبیات تند مورد لطف خود قرار دادند. از آن طرف گل‌گهری‌ها نیز در بیانیه خود استقلال را هدف قرار دادند. همه این‌ها را در نظر داشته باشید. کمیته اخلاق دیروز بالاخره از خواب بیدار شد و مدیران دو باشگاه سرخابی را به این کمیته دعوت کرد. گویا اعضای کمیته از ابتدای فصل تاکنون حواس‌شان به اوضاع نبوده و نمی‌دانستند فوتبال باشگاهی را همین بیانیه‌نویس‌ها اداره می‌کنند. اینکه دو یا چند باشگاه اینگونه به جان هم می‌افتند و علاوه بر توهین و افترا به یکدیگر ماهیت کمیته انضباطی را زیر سؤال می‌برند باید فاتحه فوتبال را خواند. رشته‌ای که گردش مالی‌اش سر به فلک کشیده و رقم قراردادها هر فصل نجومی‌تر از قبل می‌شود، ولی دریغ از ذره‌ای رعایت اخلاق، احترام گذاشتن به قانون و رفتار حرفه‌ای. واقعاً قرار است کمیته اخلاق چه نقشی در این ماجرا بازی کند؟ آیا مدیران سرخابی و همچنین سایر باشگاه‌های لیگ برتری که ادعای مدیریت حرفه‌ای دارند خودشان نمی‌دانند این ادبیات چاله میدانی و توهین‌ها و افتراها چه بلایی بر سر فوتبال و هواداران می‌آورد؟! آن‌ها برای آتش‌بس و پایین کشیدن فتیله بیانیه‌های‌شان منتظر دعوت کمیته اخلاق هستند؟ مدیران سرخابی سال‌هاست که تحت تأثیر مشاوران و مدیران رسانه‌ای خود دست به هر اقدامی می‌زنند و برای مطرح شدن در رسانه‌ها و کسب شهرت هر کاری انجام می‌دهند. نتایج ضعیف تیم را گردن داور، حریف و مقصران فرضی می‌اندازند، اما هر نوع موفقیت و بردی را به پای کارنامه مدیریتی خود می‌نویسند. اصل قضیه این است که فوتبال کشور به حال خود رها شده و ورود بی‌حساب پول‌های هنگفت و دولتی به حساب باشگاه‌ها، آن‌ها را به تن‌پروری و بهانه‌تراشی عادت داده است. هر بازیکن، مربی یا مدیری که در زمین یا کنار زمین مرتکب تخلف انضباطی شود باید از سوی کمیته انضباطی نقره‌داغ شود، جوری که درس عبرتی باشد برای سایرین، نه اینکه باشگاه‌ها به خود اجازه بدهند آرای صادره را زیر سؤال ببرند و با پیش کشیدن بحث‌های حاشیه‌ای و فرعی نقش این کمیته را لوث کنند.
