۱۱ آبان ۱۳۹۸ - ۱۱:۰۶
کد خبر: 676438

خرم‌آباد- عبدالرضا شهبازی- گاهی گره خوردگی چند موضوع که باعث کندی یک حرکت می‌شود خود می‌شود گره کوری که قرار بود اول با دست باز شود ولی حالا با دندان هم باز نمی‌شود.

دره خرم‌آباد زیبایی‌های خاص خودش را دارد.

اگر رودخانه‌هایش را دست نمی‌زدیم. کوه هایش را تخریب نمی کردیم و چشمه‌هایش را خفه نمی‌کردیم. شاید مهربان تر با ما بود.
درست با این جغرافیا برخورد نکردیم.
بستر رودش را کردیم پارکینگ و خروار خروار بر سبزینه‌های کف رودخانه‌اش بتن ریختیم.

قرار بود روی رودخانه وسط شهر برایمان منوریل درست کنند. نتیجه اش شد پل‌های قوسی و دایره‌ای و بعضی شکل که خود معضلی شد بر گرفتاری‌های این شهر.
برایمان پل ساختن به قامت یک مترسک در مزارع ذرت و به شکرخند نامش گذاشته شد پل 《 گاموله》.
نام افلاک را بر پل دیگری گذاشتن و در جنگ میراث و متولیان عمران شهری حرکتی گانگلوسی به خود گرفت تا نام افلاک به 《گانگلوس》 تغییر کند و گانگلوس‌ها برای تماشای این پل بر شانه‌های درختان محوطه قلعه تاریخی مان نشستند تا حکایت این پل را برای مسافرانی که به این دیار قرار بود بیایند تا این دیار روزی مقصد گردشگری باشد نه معبر گردشگری! تعریف کنند.
هر چند از نظر فنی نمی‌دانم این پل هم مصیبت دیگری برایمان به بار نخواهد آورد و با اولین سیلاب نقش سد را بازی نخواهد کرد تا سیلاب‌های جمع شده در پشت آن باعث آسیب به قلعه تاریخی فلک افلاک بشود!
عبور کردیم اما نه از روی پل‌های که قرار بود باعث آرامش‌مان باشد و نه با منوریلی که در همان نطفه خفه شد.

رفتیم و به یاد علی محمد ساکی شهردار فقید شهرمان تا از دریاچه کیو بگذریم و برسیم به برج‌های دو قلویی که قرار بود زینت بخش این دریاچه و مرکز توریستی باشد.
دیدیم بالا برهای این برج‌های دو قلو سال هاست دارد به ما دهن کجی می‌کند.
برگشتیم و در خنکای آب کیو نفسی تازه کردیم تا اندوه خود به آب دهیم. چشممان افتاد به هتل صخره‌ای و نگاه از او دزدیم تا بیشتر شرمنده فرزندان بیکار این دیار نباشد.
باد می‌وزید و نسیم پاییزی روزنامه ای به طرفم آورد.
از زبان شهردار تیتر زده بودند، بستر رودخانه خرم رود به طول کامل لایروبی شد. چشم چرخاندم به سمت بستر رود در جهادگران دیدم دانه‌های درشت سنگ در کف رود داشت برایم خط و نشان می‌کشید.
روزنامه را پرت کردم...

چشمانم را بستم، خسته از این همه نهضت که روزانه در شهرم در زبان دارد اتفاق می‌افتد.
نهضت آسفالت خیابان‌ها و کوچه، نهضت پارک سازی، نهضت لایروبی و …
چشمانم را باز کردم و گفتم ای کاش پیش از این که سیل بیاید نهضت جمع‌آوری جای نوشابه و لنگه کفش و پلاستیک‌های کهنه کف رودخانه را خود مردم به راه بیاندازد.
آیا می شود؟؟؟؟

برچسب‌ها