قدس آنلاین-گروه استان ها: هفتم تیر ۱۳۶۶ رژیم بعثی عراق با استفاده از بمب‌های شیمیایی چهار نقطه پرازدحام سردشت را بمباران کرد که در این حمله ناجوانمردانه ۱۱۹ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر شهید و بیش از هشت هزار نفر نیز در معرض گازهای سمی قرارگرفته و دچار مصدومیت شیمیایی شدند.
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات بسیاری به وجود آورد و این شهر اولین شهر قربانی جنگ‌افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامیده شد.
پس‌ازاین بمباران شیمیایی بسیاری از مردم این شهر که هیچ اطلاعی از این نوع بمب‌های نامتعارف نداشتند، برای یاری‌رساندن به مصدومان و نجات افرادی که در زیر آوارها مانده بودند به محل اصابت بمب‌ها رفتند و همین امر باعث شده شمار آسیب دیدگان بیشتر شود.
زخم‌هایی که مرهم نشد
درحالی‌که بنا بر گفته مدیرعامل انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت تعداد کل جانبازان شیمیایی این شهرستان افزون بر هشت هزار نفر است اما تنها ۱۶۰۰ نفر تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران قرار دارند که از این تعداد نیز فقط نزدیک به ۲۰۰ نفر جانباز بالای ۲۵ درصد هستند و مابقی از درصد جانبازی کمتر برخوردار هستند که بنا بر شرایط موردحمایت این ارگان قرار دارند.
گفتنی است این در حالی است که طبق سرشماری‌های رسمی در سال ۱۳۶۶ جمعیت سردشت بیش از ۱۷ هزار نفر بوده و با توجه به اینکه مردم این شهرستان هیچ‌گاه در زمان جنگ تحمیلی این شهر جنگ‌زده را ترک نکردند و روستاییان نیز برای خرید به شهر می‌آمدند، شمار قربانیان سلاح شیمیایی در این شهر بیشتر از آمارهای رسمی باید باشد.
باوجوداینکه شهرستان سردشت یکی از شهرهایی است که بیشترین آمار جانبازان شیمیایی را دارد و هنوز بسیاری از مردم با آسیب‌های برجای‌مانده از جنگ با این موضوع درگیر هستند اما متأسفانه مردمان آن از بسیاری کمبودها مانند پزشکان متخصص رنج می‌برند.
مجروحیت ناشی از بمباران شیمیایی به‌گونه‌ای است که در اکثر موارد فرد مجروح تا آخر عمر به مراقبت درمانی و حتی روحی دائمی نیاز دارد این امکانات که هزینه‌های آن بسیار بالاست در سردشت موجود نیست به همین دلیل یکی از خواسته‌های اصلی مجروحان بمباران شیمیایی تأمین امکانات پزشکی و درمانی است.
بسیاری از خانواده‌ها عنوان می‌کنند: شهرهای جنوب آذربایجان به‌خصوص پیرانشهر و سردشت از کمبود پزشکان متخصص رنج می‌برد و نبود پزشکان متخصص و فوق تخصص ریه در سردشت باید از طرف مسئولان استانی و وزارت بهداشت و درمان برطرف شود.
شیمیایی‌های گمنام
مدیرعامل انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت تعداد کل جانبازان شیمیایی این شهرستان را ۸هزار و ۲۴ نفر اعلام می‌کند و می‌افزاید: از این تعداد بالاتر از ۵ هزار نفر همچنان شناسایی نشده‌اند و تنها ۱۶۰۰ نفر تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران قرار دارند که از این تعداد نیز فقط نزدیک به ۲۰۰ نفر جانباز بالای ۲۵ درصد هستند و مابقی از درصد جانبازی کمتر برخوردار هستند که بنا بر شرایط موردحمایت این ارگان قرار دارند.
باوجوداینکه شهرستان سردشت یکی از شهرهایی است که بیشترین آمار جانبازان شیمیایی را دارد و هنوز بسیاری از مردم با آسیب‌های برجای‌مانده از جنگ با این موضوع درگیر هستند اما متأسفانه مردمان آن از بسیاری کمبودها مانند پزشکان متخصص رنج می‌برند
حسین محمدیان با انتقاد از وضعیت خدمات‌دهی به جانبازان شیمیایی شهرستان سردشت اذعان می‌کند: بیش از۳۳ سال از زمان بمباران شیمیایی سردشت می‌گذرد اما متأسفانه هنوز این افراد به‌جز درد و رنج باقی‌مانده از این اتفاق که بر جسمشان نشسته است، درد بی‌توجهی و نادیده گرفته شدن حقوق خود را نیز متحمل می‌شوند.
وی یادآور می‌شود: جانبازانی که در شرایط اقتصادی حاضر بار هزینه‌های گزاف تهیه دارو را شخصاً به دوش می‌کشند ادامه زندگی با شرایط اقتصادی حاضر برایشان بسیار سخت است.
وی علت عدم شناسایی این جانبازان طی چهار دهه گذشته را نبود ضابطه و قانونی مدون و مشخص عنوان کرده و ادامه می‌دهد: کار شناسایی این جانبازان مانند گره کوری است که همچنان باز نشده است.
وی خاطرنشان می‌کند: اگرچه گاهی کمیسیون پزشکی برگزار می‌شود اما با توجه به گذشت زمان و شرایط جسمی این افراد تشخیص اینکه شرایط فعلی آنان واقعاً ناشی از بمباران شیمیایی است یا نه نکته‌ای است که هنوز حل‌نشده و به شکل یک معضل درآمدهاست.
کمبود امکانات پزشکی
مدیرعامل انجمن دفاع از مصدومان شیمیایی سردشت نبود پزشک متخصص برای این جانبازان را از دیگر مشکلاتی عنوان می‌کند که طی این سال‌ها گریبان گیر این مردم و به‌ویژه شیمیایی‌ها شده است و لذا بیان می‌کند: متأسفانه یک بیمارستان آن‌هم در ۵ کیلومتری این شهر قرار دارد که دارای هیچ‌گونه متخصص ازجمله ریه، چشم و... نیست و هر بیماری باید با هزینه شخصی این مسافت را طی کند و درنهایت متخصصی با توجه به شرایط این جانبازان وجود ندارد که به درمان آنان بپردازد. البته حدود ۴ سالی است که در داخل خود شهر یک درمانگاه تأسیس‌شده است که آن‌هم مانند دیگر درمانگاه‌ها عمومی است نه تخصصی.
