بابت همین دغدغه ها تصمیم گرفتید حقایق زندگیتان را با نوشتن کتاب مطرح کنید؟
مسلما، باید خیلی از مسایل را روشن می کردم.
آیا شما وهمسرتان استفی گراف توانستید بین درس خواندن و تنیس حد تعادلی ایجاد کنید؟

من مجبورشدم از کودکی ام چشم پوشی کنم. برای من قبل وبعد از مدرسه زندگی فقط تنیس بود. هرآخرهفته به شهرهای مختلف آمریکا برای شرکت درتورنمنتهای مختلف سفرمی کردم. در13 سالگی برای حضور درآکادمی بولتیری درفلوریدا خانه را ترک کردم که یک کمپ زندانیان بود و در16 سالگی یک تنیسورحرفه ای شده بودم و دنیا را می گشتم و 21 سال به همین روش زندگی کردم.
فرزندان شما به چه ورزشی علاقه دارند؟

پسربزرگترم که 10 سال دارد شیفته بیسبال است و دخترم که 7 ساله است به سوارکاری علاقه دارد.
پس آنها هم مثل همسرتان دیگر با تنیس سروکار ندارند. ولی درمورد شما این طور نیست و خیلی عجیب است. برای اینکه چند وقت پیش گفته بودید که از این ورزش متنفر بوده اید.
بارها به خودم می گفتم که برای این ورزش ساخته نشده ام ولی بعد وقتی متوجه شدم که این بازی چه جنبه های مثبتی برایم داشته و با تنیس که سالیان سال در زنگی وحتی دردوران حرفه ای ام از آن متنفر بودم، به چه اهدافی دست یافته ام، بالاخره با آن آشتی کردم.
شما 8 بار قهرمان گرند اسلم شده اید. مربیگری نمی کنید ولی هرازگاهی درتورنمنتهای نمایشی شرکت می کنید.
من از مینی تورنمنت های نمایشی که با جیم کوریر، پیت سمپراس و مایکل چانگ درست کرده ایم خوشم می آید. این بازیها خیلی برای جسم ما سنگین نیستند و با این کار برای یکی دو روز تنیس را به مناطقی می بریم که درآنجا از این ورزش خبری نیست و حس نوستالژی را برای مردمان آن مناطق زنده می کنیم. به نظرم این تبلیغ خوبی برای تنیس است.
چرا تنیس آمریکا بعد از کانرز ومک انرو وسمپراس و آغاسی دربحران فرو رفته است؟
ما تا قبل از این خیلی خوش شانس بودیم. اولین ضرورت برای یافتن استعدادهای تازه، گسترش کارهای پایه ای و بهبود آن است. ما درآمریکا توانستیم انسان را به کره ماه بفرستیم ولی زمین مناسب برای خاک رس درست نکردیم. این زمین ، بهترین زمین برای بازی مدرن تنیس است. سرویس زدن بیش از گذشته اهمیت دارد ولی تنها پیشرفتهای تنیس آمریکا در فیزیک بدنی تنیسورها و درضربات آنها صورت گرفته است.
احتمالا درآینده همه از شما بابت آن سقوط و صعود باورنکردنی دررنکینگ تنیس جهانی یاد می کنند.
بله، عبور ازموانع و بازگشت دوباره به رتبه اول تنیس شاید سخت ترین کاری بوده که من درورزش انجام داده ام. به خصوص که این کار باعث پیشرفت من به عنوان یک انسان شد. بحث جدول رده بندی و پیروزی ها مطرح نبود. من آن را مبارزه ا برای بهترشدن خودم می دانستم. تنیس، زبان زندگی را حرف می زند و آنچه شما هستید ونحوه برخورد شما با مشکلات را کاملا بازتاب می کند. مثلا وقتی قهرمان گرنداسلم پاریس درسال 1999 شدم، مثل این بود که اورست را فتح کرده ام.
به نظرشما جوکوویچ به این دلیل که انسان بهتری شده، تنیسور شماره یک دنیا شده است؟
بعد از آن دوره باورنکردنی شکست ناپذیری، شکست دررولند گروس خیلی به او کمک کرد. او مقابل فدرر که بهترین بازی عمرش روی خاک رس را انجام داد، باخت. فدرر مثل سمپراس است. ممکن است حتی یک سال هم قهرمان نشود ولی بعد همه را دریواس اوپن غافلگیرکند. مثل کاری که سمپراس درسال 2002 با من انجام داد. جوکوویچ به من شباهت دارد ولی از من قوی تراست. او دردفاع بهترعمل می کند وازنظرفیزیک بدنی کاملتراست. قهرمانی درویمبلدون این نکته را ثابت می کند.
ولی رقابت جوکوویچ – نادال نسبت به رقابت نادال – فدرر و سمپراس- آغاسی هیجان کمتر دارد.
من با این ایده موافق نیستم. امروز خیلی بیشتر از تماشای تنیس لذت می برد. همه تنیسورها سریع ترهستند وازنظرفیزیکی آمادگی بیشتری دارند و به شکلی غیرممکن توپ را درزمین ردوبدل می کنند ومدت مصدومیت آنها کوتاه ترشده است. نادال الگوی خوبی برای جوانان است و به نظرمن همچنان به قهرمانیهایش ادامه خواهد داد. اما فدرر درتنیس جهان کاری کرده که با هیچ کس قابل قیاس نیست. او تازه 29 سال سن دارد و نسبت به من که در36 سالگی خداحافظی کردم، فرصت زیادی برای قهرمانی های دیگر دارد.