نکته مهم آنکه برخی رسانه های عرب زبان منطقه که توسط همین نظام های سرسپرده و وابسته اداره می شود طی چند روز اخیر اقدام به پخش نمایشی حرکت کسانی کردند که با در دست داشتن پرچم های گروه های تروریستی موجود در سوریه، در میان حجاج رفت و آمد و با این شبکه های خبری، آزادانه گفتگو می کردند و حتی در حین رمی جمرات شعارهای سیاسی علیه نظام حاکم بر سوریه و رئیس جمهور آن سر می دادند.
آنچه که در وهله اول به ذهن خطور می کند این است که چگونه ممکن است شهروندان سوریه ای که امسال به دلیل کارشکنی مقامات سعودی از ادامه فریضه حج بازماندند به عربستان رفته اند، پرچم های مخالفین و گروه های تروریستی را به دست گرفته باشند و در مقابل دوربین های تلویزیونی و دیگر حجاج اقدام به سر دادن شعارهایی علیه حکومت سوریه کنند بدون آنکه نیروهای امنیتی سعودی متعرض آنها شوند؟
عربستان سعودی برای توجیه حضور این افراد ادعا می کند که تعدادی از این اشخاص در عربستان زندگی می کنند و تعدادی دیگر از سوری هایی هستند که از دیگر کشورها به عربستان وارد شده اند و در نهایت اینکه ریاض مانع ورود سوری ها نشده است !!.
بر فرض پذیرش این احتمال که اشخاص مورد اشاره از سوری های مقیم عربستان باشند چگونه است که مسؤولین سعودی اجازه سردادن جمعی شعارهای سیاسی و ضد حکومتی علیه نظام سوریه را می دهند اما مراسم برائت از مشرکین را که فریادی علیه صهیونیسم بین الملل و دشمنان قسم خورده اسلام است، حرکتی سیاسی و مخل مراسم حج می دانند؟
و چگونه است که شبکه های تلویزیونی وابسته به حکام منطقه در اقدامی هماهنگ تصاویر مربوط به فعالیت این اشخاص مجهول الهویه را به طور مشترک پوشش می دهند در حالی که کوچکترین اشاره ای به مراسم سالانه برائت از مشرکان نمی کنند و همواره زائران ایرانی و غیر ایرانی را مورد انتقاد خود قرار می دهند؟
آیا نمی توان این حرکت مقامات سعودی را یک حرکت سیاسی صرف و جانبدارانه و دخالت آشکار در امور داخلی کشوری دیگرتوصیف کرد؟ مسؤولین سعودی مراسم حج ابراهیمی امسال را دستمایه ای برای بازی سیاسی و آلوده خود برای بهره برداری تبلیغاتی علیه رقیب سالیان گذشته خود یعنی دمشق و حمایت از گروه های سلفی و وهابی مورد پشتیبانی خویش در سوریه قرار داد.
مهم تر از همه آنکه مسؤولین عربستان باید پاسخگوی این دوگانگی دربرخورد با فریادهای حق طلبانه و ضد صهیونیستی حجاج از یک سو و فعالیت عناصر وابسته به گروه های تروریستی مخالف دولت سوریه در حج از سوی دیگر باشد.
بی تردید اقدامات این چنینی به جای آنکه انگشت اتهام سیاسی کاری در حج را متوجه جمهوری اسلامی ایران کند، دولتمردان از کار افتاده آل سعود را متهم به سوء استفاده از مراسم حج و قداست حرمین شریفین خواهد کرد و عدم ممانعت از آن رویه ای نامناسب برای تسویه حساب با دیگر کشورهای غیر همسو و حمایت از مخالفین آنها در فریضه عبادی حج خواهد گشود.
شاید پیشنهاد اداره کردن امور حج توسط کمیته ای مشترک از کشورهای مسلمان یا سازمان همکاری های اسلامی و کم نمودن اختیارات خاندان آل سعود در اداره امور حج و عتبات مقدسه موجود در این کشور بتواند بخشی از یک راه حل برای این معضل باشد. هر چند این اقدام بی تردید با مخالفت آل سهود مواجه خواهد شد اما این هشدار را به آنها خواهد داد تا نسبت به اقدامات و تحرکات سیاسی خود در اثنای برگزاری این فریضه، ماجراجویی کمتری از خود نشان دهند.