این فیلم در بخش جشنواره جشنواره‌های سی و یكمین دوره جشنواره فیلم فجر نیز حضور داشت. « پرويز»، قصه يك مرد چاق تنهاست، يكي از همان آدم هاي دوست داشتني و بي آزاري كه اندک اندک به یک فرد شرور بدل می شود.پرویز این روزها در گروه سینما تجربه اکران شده است.با مجید برزگر به گفت و گو نشسته ایم که ازنظرتان می گذرد:

 آقای برزگر بگویید ایده اولیه فیلمنامه از کجا به وجود آمد؟

- در واقع ایده اینگونه شروع شد که من سالها قبل داستانی داشتم با مضمون مرد پنجاه ساله چاقی که به دلیل شرایط شغلی، باید  کارش را در سکوت انجام بدهد و الان در موقعیتی قرار گرفته که باید شرایط کاریش را تغییر بدهد؛ او فکر می کند، اگر الان بخواهم خودم را تغییر بدهم، دست به چه کارهایی می زنم.این شد که در سال 90 با همکاری و کمک دوستان فیلمنامه نویسم دست به کار نوشتن فیلمنامه شدیم و با یکسری تغییراتی که روی قصه انجام دادیم، همین چیزی که الان می بینید، تهیه و تولید شد.من همیشه به این فکر می کردم آدمهایی که نادیده گرفته می شوند و به چشم نمی آیند، وقتی می خواهند به شکل ما خودشان را نشان بدهند به چه کارهایی دست می زنند.

 فیلم شما در نیمه اول بسیار کسل کننده است، در حالی که این اتفاق در نیمه دوم فیلم به شکل دیگری
 می افتد؟

- بله درست است.با توجه به موضوع فیلم این ضرورت وجود داشت که مقدمه آن کمی طولانی تر باشد.برای اینکه بتواند هرچه بیشتر ریتم زندگی پرویزرا نشان بدهد.

برای این کار سعی کردم، از همین فضا استفاده کنم، چون باید پرویز را معرفی می کردم .این آدم بسیار معمولی بود که در شهرک زندگی می کند.بچه ها را به مدرسه می برد و یکسری کارهای دیگری را انجام می دهد.این فیلم قرار بود، نشان بدهد که وقتی آدمهایی شبیه پرویز نادیده گرفته می شوند و از آنها سلب اعتماد می شود و تصمیم می گیرند، کارهایی بکنند و از این اتفاقات پیش آمده انتقام بگیرد، چقدر می توانند منطقی به نظر بیایند.برای همین اگر نیمه اول فیلم را به آهستگی طی نمی کردیم، این تغییرات خیلی دیده نمی شد و تماشاگر فکر می کرد که پرویز روانی است و می تواند به هر کاری دست بزند، اما وقتی این مقدمه آرام باشد، تغییرات این آدم بهتر حس می شود.

 ولی احتمال داشت در همان بیست دقیقه اول مخاطب این فیلم از تماشای آن منصرف شود.

- بله از ابتدا این خطر وجود داشت که مخاطب تصمیمش را در خصوص تماشای فیلم بگیرد و بگوید فیلم کسل کننده ای است، ولی جنس این فیلم ها همینگونه است. فیلم های کندی که تماشاگر باید برای دیدنش کمی حوصله کند و خب طبیعتاً مخاطب خاصی را می طلبد.

 فیلم شما یک فیلم اجتماعی است ؟آیا شما قصدتان نشان دادن زندگی آدمها و شرایط روز آنهاست؟

- هم من و هم آدم های فیلمم متأثر از شرایط اجتماعی موجود هستیم، اما مشخصاً نشانه هایی در فیلم گذاشتم تا اثر از ژانر اجتماعی فاصله بگیرد. به نظرم حتی این فیلم در ژانر رئالیستی هم نیست.«پرویز» یک فیلم ناتورالیستی است.من سعی کرده ام فیلم برخلاف اینکه محصول این دوران است و نشانه های این دوران را هم دارد، اما در قالب زمان تعمیم داده شود.این فیلم در شرایط خیلی پر تنشی ساخته شد.متأسفانه آمار خشونت در کشور مان آمار نگران کننده ای است، درواقع این فیلم کمی خشونت را به نقد می کشد.

 در دنیای امروز ما تقریباً دیالوگ حذف شده است، همین اتفاقی که در فیلم شما افتاده است.آدمهای فیلم شما به تبعیت از فضای حاکم بر جامعه باهم ارتباط دارند، ولی دیالوگی بینشان رد و بدل نمی شود!

- واقعیت این است که زیر پوست این شهر و جامعه همانطور که خود شما هم گفتید، دیالوگ کم شده است.در حقیقت پرویزشاید نمایش رئالیستی شهر نباشد، ولی روایت کننده ناتورالیسم این شهر است.او دارد حقیقت را مطرح می کند.

 این فیلم از شیوه فیلمبرداری خاصی برخوردار است.

- همانطور که دیده اید درهیچ یک ازصحنه های فیلم نیست که پرویز حضور نداشته باشد.دوربین من راوی اول شخص و غالباً همراه پرویز است.سعی کرده ام از تقطیع های مرسوم خود داری کنم و فیلم را به پلانهای کوچک تبدیل نکنم؛ در همین خصوص به یک نورپردازی طراحی شده بدون اینکه به چشم بیاید احتیاج داشتم.حتی از لنز نرمال که اندازه چشم آدمی است، استفاده کردم و سعی کردم این حس که تماشاچی ناظر این زندگی است، القا شود.

 فیلم شما موسیقی ندارد، چرا؟

-  شخصاً با وجود موسیقی در کار مخالفم و دوست ندارم احساسات تماشاگر به‌ وسیله‌ موسیقی تحریک شود، ضمن این‌که معتقدم در زندگی این‌گونه موسیقی وجود ندارد.

  از فیلم جدیدتان بگویید.

-  «يك شهروند كاملاً معمولي» فيلم جديد من است که داستانی عاشقانه دارد.قصه آقاي صفري 80 ساله است كه بعد از مرگ همسرش تنها زندگي مي‌كند و او هم از جايي به بعد تصميم مي گيرد، زندگي اش را تغيير بدهد و با اتفاقاتي روبه‌رو مي‌شود.