و آنها نیز بزودی باید در کنار لشگر چهار میلیون نفری از دانش آموختگان برای کسب فرصتهای شغلی با هم بجنگند. وزارت کار در تازه ترین گزارش خود درباره وضعیت اشتغال و بیکاری دانش آموختگان دانشگاهی اعلام کرده، نرخ بیکاری دانش آموختگان دانشگاه‌ها در حال حاضر 9/18 درصد  است. این آمار نشان می‌دهد، از میان ۱۰۰ دانش آموخته دانشگاهی، ۱۹ نفر بیکار هستند. نرخ بیکاری دانش آموختگان مرد 9/12 درصد و برای زنان 3/31 درصد است؛ به عبارت دیگر از هر ۱۰۰ مرد دانش آموخته ۱۳ نفر و از هر ۱۰۰ زن نیز ۳۱ نفر به جرگه بیکاران می‌پیوندند.

به گفته علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی هم اکنون 40 درصد از بیکاران کشور دانش آموخته دانشگاه هستند و به زودی  دانش آموختگی حدود چهار میلیون دانشجو از دانشگاه‌های کشور در این ارقام تغییرات بزرگتری را نیز رقم خواهد زد.

به گفته وی، هر پنج دقیقه نیز یک نفر به جمعیت بیکار کشور افزوده می‌شود و دولت باید هر سال برای ۸۰۰ هزار نفر شغل ایجاد کند تا کفه ترازوی بیکاری به زمین نچسبد.

 مدرک به جای شغل سهم ۵ میلیون دانشجو

با نگاهی دقیق تر به نرخ بیکاری در میان دانش آموختگان دانشگاهی می‌بینیم که از حدود 2/11  میلیون نفر جمعیت دارای تحصیلات عالی 7/5 میلیون نفر یعنی 4/51 درصد غیرفعالند و به عبارتی بیش از نیمی از این جمعیت هیچ تأثیری در تولید ندارند و تمام سهم آنها از درس خواندن تنها این بوده که مدرک دریافت کرده و شانس بیکاری خود را افزایش  دهند.

محسن ایزد خواه، کارشناس حوزه کار و تامین اجتماعی در گفت و گو با خبرنگار ما در این باره می‌گوید: امروز دانش آموختگانی داریم که برای خود ارج و منزلت قایلند و به خود اجازه نمی‌دهند در چرخه تولید وارد شده و دست به هر کاری بزنند.  وی با اشاره به اینکه چهار کانون بحران بیکاری در کشور داریم، می‌گوید: اولین  کانون بیکاری وارد شدن خانم‌ها به میدان اشتغال است، دومین کانون را در مناطق کمتر توسعه یافته شاهدیم و سومین کانون  نیز خیل عظیم جوانان بیکار هستند. وی چهارمین کانون بحران بیکاری را دانش آموختگان بیکار می‌داند و می‌افزاید: دانشگاه به دلایل مختلف و به طور انبوه دانش آموخته به بازار ارایه کرده و متاسفانه از آن سو فناوری به کار گیری در صنعت به سمتی می‌رود که احساس نیاز به متخصص نمی‌کنند.

 تعویق بیکاری دهه شصتی‌ها با ورود به دانشگاه

وی می‌افزاید: درباره متولدین 60 به بعد در مملکت، بحث بحران بیکاری و عدم اشتغال مطرح بود که با ایجاد دانشگاه غیر‌انتفاعی، آزاد و دانشگاه پیام نور  و ورود دانشجویان به آنها این بحران بیکاری به تعویق افتاد و سبب شد تا امروز این تعداد دانش آموخته بیکار در آمار خودنمایی کنند و در مقایسه با آن سه کانون دیگر به شکل حاد خود را نشان بدهند.

وی با بیان اینکه باید خیل بیکاران را به سمت کسب مهارتهای فنی و تخصصی ببریم، می‌افزاید: بخشی از این بحران به سیاستهای کلان دولت ربط دارد، در این سالها سیاست به سمت دفاع از تولید نبوده و نیمی از بنگاه‌های کشور را غیر فعال کرده، کاهش رشد سرمایه‌گذاری هم موجب  از دست رفتن فرصتهای شغلی شده، تورم و رکود نیز گریبان جامعه را گرفته و سبب ناتوانی بازار کار در جذب حتی بخشی از کل تقاضاهای شغلی شده است.

آرمان خالقی، عضو خانه صنعت و معدن ایران نیز در گفت و گو با خبرنگار ما می‌گوید: آنچه که جوانان از دانشگاه‌ها می‌آموزند، منطبق بر نیازهای روز بازار کار کشور نیست و به نظر می‌رسد، نظام آموزش عالی درک صحیحی از نیازهای بخش صنعت و معدن ندارد و نمی‌داند بازار به چه تعداد تخصص در چه بازه زمانی و در چه محدوده جغرافیایی نیاز دارد تا بر همین مبنا اقدام به جذب دانشجو کند.

این فعال اقتصادی با بیان اینکه در مسیر شغل یابی و استخدام مشکلات جدی وجود دارد که باید با یک نظام مشاوره شغلی سازماندهی شود، می‌افزاید: باید مشاوران شغلی در حوزه منابع انسانی وجود داشته باشند که نیروهای متخصص خود را به آنها معرفی و این مراکز نیز آنها را به بنگاه‌های تولیدی معرفی کنند.

 دانش آموختگان باب طبع واحدهای صنعتی تربیت نشده‌اند

وی با تأکید بر اینکه آموزش‌های دانشگاهی متناسب با نیاز صنعت نیست، تصریح می‌کند: از دید کارفرمایان، دانش آموختگان کارایی کافی نداشته و نیاز به آموزشهای تکمیلی دارند تا باب طبع واحدهای صنعتی آنان شوند، به همین دلیل از جذب این افراد خودداری می‌کنند.

وی با بیان اینکه دانشجویان باید وارد محیط‌های کارگاهی شده و از کف کارگاه  در مسیر توانمند شدن قرار بگیرند، می‌افزاید: نظام آموزشی نیاز به بازبینی و باز مهندسی دارد تا وقتی مهندسی از دانشگاه فارغ می‌شود، واحدهای عملی متناسب با رشته تحصیلی خود را گذرانده باشد. وی با تأکید بر اینکه بازار کار مثلث فناوری، مهارت و دانش را با هم از یک دانش آموخته انتظار دارد، تأکید می‌کند: دوره‌های کارورزی بسیار ساده اندیشانه و دوستانه برگزار می‌شود و دانشجو عملاً چیزی نمی‌آموزد که بخواهد در بازار کار آن را به کارفرمای خویش ارایه کند.