در این باره آمده است که سلیمان بن أعمش روایت می کند: در کوفه همسایه ای داشتم که نسبت به خاندان رسالت بی توجه بود.

روزی به او گفتم: چرا به زیارت قبر حضرت سیدالشهدا (ع) نمی روی؟

گفت: چون بدعت است و هر بدعتی موجب گمراهی است و گمراهی موجب دخول در دوزخ است.

من چون این سخنان یاوه را شنیدم روی از او برگرداندم. چون شب جمعه شد، با خود گفتم: صبح زود می روم و برخی از فضائل امام حسین (ع) را برای همسایه ام بیان می کنم، بلکه از خواب غفلت بیدار شود.

وقتی که به در خانه ی او رفتم او را نیافتم و چون سراغ او را گرفتم، گفتند که او دیشب برای زیارت امام حسین (ع) به کربلا شرفیاب شده است.

در دریایی از تعجب غرق شدم چرا که سخنان دیشب او را هنوز در ذهن داشتم. پس سریعاً به طرف کربلا حرکت کردم و چون به آنجا رسیدم او را دیدم که دائماً در رکوع و سجود است، در حالی که اصلاً از عبادت خسته نمی شود.

به او گفتم: ای همسایه! تو که می گفتی زیارت امام حسین (ع) بدعت است پس چرا به زیارت آن حضرت آمده ای؟!

پاسخ داد: آن وقتی که این حرف را می گفتم، ابداً قائل به امامت حضرت نبودم؛ تا اینکه شب گذشته (شب جمعه) در خواب دیدم که پیامبر اکرم و امیر مؤمنان و جمعی از امامان معصوم (ع) به همراه برخی از پیامبران به زیارت امام حسین (ع) آمده اند و هودجی همراه ایشان بود.

پرسیدم: در میان این هودج چه کسی است؟

گفتند: فاطمه ی زهرا است که به زیارت فرزندش حسین آمده است.

من به نزدیک هودج رفتم، دیدم که آن حضرت از داخل هودج رقعه ها و کاغذهایی بیرون می ریزد!

پرسیدم: این رقعه ها چیست؟

گفتند: این ها برات آزادی از عذاب جهنّم است که به زائرین قبر حسین در شب جمعه داده می شود.

در آن حالت ناگهان هاتفی آواز داد که: ما و شیعیان ما در بلندترین درجه از درجات بهشت هستیم.

پرسیدم: این جماعت کیستند که به زیارت آمده اند؟

گفتند: حضرت پیغمبر با انبیاء و ائمه ی هُدی.

چون این واقعه را دیدم، ناگهان از خواب برخاستم و به سرعت تمام خود را در دل تاریکی ها به کربلا رساندم و مشغول گریه و زاری و توبه شدم و با خود قرار گذاشتم که تا حیات من باقی باشد از جوار آن حضرت دور نشوم.

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج45: 408.

2-سید علی حسینی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسین (ع): 95-97.