نماز، بزرگ ترين عبادت و مهم ترين سفارش انبيا الهی می باشد. چنانچه لقمان حكيم پـسـرش را بـه نـمـاز تـوصـيه مى كند (لقمان: 17)، حضرت عيسى(ع) در گهواره می فرمایند: خـدايـم مـرا بـه نـماز و زكات سفارش كرده است (مریم: 31) و حضرت ابـراهـيـم(ع) هـمـسر و كودك خويش را در بيابان هاى داغ مكه آن هـنـگـام كه هيچ آب و گياهى نداشت، براى به پا داشتن نماز مسكن داد(ابراهیم: 37) و پـيـشـوايـان مـعـصوم (عليهم السلام) در هنگام نماز رنگ مى باختند. گـرچـه بـعـضـى از مدعیان دوستی پیامبر(صَلى الله عَليه وَ آله) در آن عصر نـمـاز را به خاطر بهشت يا ترس از عذاب جهنم و یا عوام فریبی می خواندند؛ اما حضرت على(عَلیه السَلام) نه براى تجارت و ترس از آتش، بلكه به خاطر شايستگى خدا براى عبادت نماز مى خواندند. اما باید دانست که بجا آوردن نماز آثار و ثمرات دنیوی و اخروی فراوانی را به همراه دارد؛ چنانچه در این باره نقل شده است که حضرت محمد (صَلى الله عَليه وَ آله) فرموده اند: دعا كليد رحمت و وضو كليد نماز و نماز کلید بهشت است، و نیز امیرالمومنین على (عَلیه السَلام) بیان داشته اند: لَو يَعلَمُ المُصَلّى ما يَغشاهُ مِنَ الرَّحمَةِ لَما رَفَعَ رَأسَهُ مِنَ السُّجودِ؛ اگر نمازگزار بداند تا چه حد مشمول رحمت الهى است هرگز سر خود را از سجده بر نخواهد داشت.
 

همچنین از امام صادق (عَليه السَلام) روایت گردیده است که ایشان فرمودند: مَن قَبِلَ اللّه مِنهُ صَلاةً واحِدَةً لَم يُعَذِّبهُ و َمَن قَبِلَ مِنهُ حَسَنَهً لَم يُعَذِّبهُ؛ خداوند از هر كس يك نماز و يا يك كار نيك را قبول كند، عذابش نمى نمايد، و نیز از رسول اكرم (صَلى الله عَليه وَ آله) در باب برکات نماز آمده است که: اَلصَّلاةُ مِن شَرائِعِ الدّينِ وَ فيها مَرضاةُ الرَّبِّ عَز َّوَ جَلَّ وَ هِىَ مِنهاجُ النبياءِ وَ لِلمُصَلّى حُبُّ المَلائِكَةِ وَ هُدىً و ايمانٌ وَ نورُ المَعرفَةِ وَ بَرَكَةٌ فِى الرِّزقِ؛ نماز، از آيين هاى دين است و رضاى پروردگار، در آن است و آن راه پيامبران است و همانا براى نمازگزار، محبت فرشتگان، هدايت، ايمان، نور معرفت و بركت در روزى می باشد، و امام کاظم (عَلیه السَلام) فرموده اند: اَفضَلُ ما یَتَقَرَّبُ به العَبدُ اِلی اللهِ بَعدِ المَعرِفَةِ به، الصَلاةُ؛ بهترین چیزی که بنده بعد از شناخت خدا به وسیله آن به درگاه الهی تقرب پیدا می کند، نماز است.
 

علاوه بر این امام علی (عَلیه السَلام) اشاره داشته اند:مَن صَلّی رَکعَتَینِ یَعلَمُ مایَقولُ فِیهما اِنصَرَفَ وَ لَیسَ بَینَه وَ بَینَ اللهِ - عَزَّ وَ جَلَّ ذَنبٌ؛ هر کس دو رکعت نماز بخواند و بداند چه می گوید، از نماز فارغ می شود، درحالی که میان او و میان خدای عز و جل گناهی نیست، و نیز این امام همام در جایی دیگر می فرمایند:الصَّلاةُ حِصنٌ مِن سَطَواتِ الشَّیطانِ؛ نماز قلعه و دژ محکمی است که نمازگزار را از حملات شیطان نگاه می دارد.
 

منابع:
1-نهج الفصاحه: 485.
2-تصنیف غررالحکم و دررالکلم: 175.
3-كافى، ج 3: 266.
4-خصال:522.
5-مکارم الاخلاق: 300.
6-تحف العقول:391.