من در بروجرد که بودم به درد چشم مبتلا شدم و هرچه معالجه کردم، درد چشمم مرا رها نکرد، تا آنجا که پزشکان بروجرد مرا از بهبودی مأیوس کردند.

مدت ها گذشت تا اینکه ماه محرّم و روز عاشورا فرا رسید و عزای سالار شهیدان برپا شد و دسته جات عزاداری به حرکت درآمد.

یکبار یکی از دسته جات عزا از طرف منزل ما عبور می کرد و من به عزاداری آنان نگاه می نمودم و به شدّت گریه می کردم در حالیکه از ناحیه ی درد چشم ناراحت بودم.

گویی به من الهام شد که قدری از آن گِل هایی که عزاداران به سر مالیده بودند بردارم و به چشم بمالم. ناخودآگاه این کار را کردم، بطوری که کسی متوجه نشد.

ناگهان احساس آرامشی نمودم و متوجه شدم که اصلاً خبری از درد چشم نیست و از آن پس هرگز به درد و ضعف چشم دچار نشدم.

پس از این ماجرا دکترهای متخصص چشم، تعجب می کردند که ایشان در سنّ 90 سالگی با توجه به آن همه مطالعه و خواندن و نوشتن ابداً نیاز به عینک ندارد و اثری از ضعف چشم در ایشان دیده نمی شود.

منابع:

1- علی قرنی گلپایگانی، منهاج الدموع: 206.

2- سید علی حسینی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسین (ع): 121-122.