پس از این همه سال هنوز فکر درست و درمانی برای اینها نشده تا با امکانات و فرصتهای مناسب تر در بخشهایی به کار گرفته شوند که هم خیر خودشان در آن باشد و هم برای کشور برکت داشته باشند.

یک گروه اما از این قاعده مستثنی هستند. آنها با هر تحصیلاتی نه تنها در رشته و حرفه خود و محل و مکان مناسب به کار گرفته می‌شوند، بلکه فرش قرمز هم برایشان پهن می‌کنند. حقوق چند میلیونی هم تقدیمشان کرده و لازم باشد قانون را هم به خاطرشان تغییر داده و از سر تقصیراتشان گذشته و خلافهایشان بخشیده می‌شوند.

اما این نورچشمی‌ها و سوگلی‌ها چه کسانی هستند؟! بله! این نوگلان که از هفت دولت آزادند، فوتبالیستهای عزیزند. برخی از اینها حتی با فرش قرمز و حقوق و مزایای رؤیایی حاضر نیستند به خدمت سربازی بروند، بلکه راه کوتاهتری را برمی‌گزینند. یک کارت پایان خدمت جعلی می‌کنند و بعد هم راحت با آن گذرنامه می گیرند. به سفرهای خارجی می‌روند و برای ما افتخار کسب می‌کنند. دستشان هم که رو شود، همه مسؤولان دلسوز پادرمیانی می‌کنند و آنها را می‌بخشند، چه اهمیت دارد که برخی جوانان ما برای خدمت سربازی در مرزهای کشور شهید یا به گروگان گرفته شوند و امثالهم - فوتبالیستها تافته جدا بافته‌اند و به آنها نباید کاری داشت.

سردار «موسی کمالی» جانشین منابع انسانی ستاد کل نیروهای مسلح، دوم آذرماه گذشته و پیشتر در 25 شهریورماه، فهرستی منتشر کرد و جعلی بودن کارت پایان خدمت برخی بازیکنان فوتبال تأیید شد و حتی اسامی برخی از آنها که در فهرست نبود، بعداً اضافه شد.

طبق ماده 28 قانون تعزیرات و مجازاتهای بازدارنده، جعل یا استفاده با علم به جعلی بودن سندی با مهر یکی از نهادهای دولتی، مجازاتی معادل یک تا ده سال حبس علاوه بر جبران خسارت دارد. به قول بیانیه بسیج دانشجویی یکی از دانشگاه‌ها در همین باره؛ «اکنون سؤال اینجاست که آیا واقعا بازیکنان نمی‌دانستند کارتهایشان جعلی است و در ذهنشان گمان می‌کردند شاید دو سال خدمت سربازی رفته‌اند و تصادفاً به یاد نمی‌آورند؟ و یا با وقاحت تمام درحالی که نخبگان این کشور با مدرک دکتری و با فروتنی مقابل قانون زیر پرچم جمهوری اسلامی خدمت می‌کنند در دل به زرنگی خود در فرار از قانون آفرین گفته و به جمعیت چند میلیونی خدمت رفته می‌خندند؟!» حالا اینها را بخشیده‌اند. اما آیا این رفتار تشویق به ارتکاب جرم نیست؟ باعث نمی‌شود بقیه نیز همین راه را بروند؟ پس دیگر این قوانین به چه دردی می‌خورد؟ اصلاً چه چیز را و به چه حقی بخشیده‌اند؟ مگر حق مردم را می‌شود بخشید؟ مگر نه آنکه بسیاری از فسادهای بزرگ که اکنون به فکر مبارزه با آن در تمام عرصه‌ها هستیم از همین چشم‌پوشی‌ها برای نور چشمی‌ها و از همین رانت خواری‌ها آغاز شده است؟ معلوم است ما به چه راهی می‌رویم؟!