این خوشنویس به بهانه‌ی نزدیک بودن سالروز تولدش (دوم بهمن‌ماه) در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی ایسنا، درباره‌ی مسیری که در این سال‌ها طی کرده است، اظهار کرد: من تمام آنچه در توان داشتم، در این سال‌ها انجام داده و از مسیری که طی کرده‌ام، راضی هستم.

او ادامه داد: اگر همه‌ی ما حس کنیم تمام آنچه که از دست‌مان برمی‌آمده و در توان داشتیم، انجام داده‌ایم، احساس رضایت نسبی می‌کنیم. اگر این اتفاق افتاده باشد، دیگر مهم نیست به کجا رسیده‌ایم.

این هنرمند پیشکسوت درباره‌ی برگزاری نمایشگاه گروهی خوشنویسی «سروهای همراه» در موسسه صبا که برای بزرگداشتش برگزار شده است، بیان کرد: سطح آثار به‌نمایش درآمده در نمایشگاه «سروهای همراه» فوق‌العاده بود و این موضوع نشان‌دهنده‌ی تلاش موفقیت‌آمیز نسل جوان خوشنویس است. برخی کارها آن‌قدر فوق‌العاده بودند که به اعتقاد من می‌توانند جزو کارهای موزه‌ای هم باشند.

امیرخانی گفت: در کشور ما با توجه به سابقه‌ی فرهنگی و تاریخی‌مان و عادات و آدابی که نسبت به این مقوله‌ها داریم، چنین برنامه‌ها و جشنواره‌هایی به‌صورت بزرگداشت و جشن تولد برگزار می‌شوند. این جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها می‌تواند اتصالی برای الگو گرفتن جوان‌ترها باشند و آن‌ها را دلگرم و تشویق می‌کنند.

او همچنین اظهار کرد: این نمایشگاه‌ها همچنین می‌توانند نوعی قدرشناسی برای کسانی باشند که در مسیر هنری خود، تمام تلاش‌شان را کرده‌اند.

این هنرمند خوشنویس همچنین به لزوم توجه دولت به بخش فرهنگ و هنر اشاره کرد و گفت: برای تقویت این هنر و هنرهای دیگر، بودجه‌ی بخش فرهنگ و هنر باید تقویت شود. باید نگاه نظام، متولیان و مسوولان طراز اول کشور نسبت به این موضوع تقویت شود و پله‌پله ارتقا پیدا کند. باید دید نگاه آن‌ها به ارتقای فرهنگ و هنر کشور چقدر تعارف و حاشیه است و چقدر جدی. در شرایطی که محدودیت وجود داشته باشد، می‌ماند تلاش خود هنرمندان که نقش‌شان را به‌درستی ایفا کنند.

به گزارش ایسنا، غلامحسین امیرخانی دوم بهمن‌ماه سال 1318 در «تکیه ناوه» شهرستان طالقان متولد شد. کودکی امیرخانی با آغاز جنگ جهانی دوم مصادف بود و بروز شرایط دشواری مانند قحطی، زندگی را بر خانواده‌ی فقیر او سخت کرد. با این حال، او تصمیم داشت علاقه‌اش به هنر را دنبال کند. امیرخانی نقطه‌ی عطف زندگی‌اش را حضور در مکتب می‌داند که درس خواندن در آنجا به جای مدرسه‌ی دولتی مرسوم بود. او در چهار سالگی به مکتب رفت و در کنار اولین معلمش، مجتبی امیرخانی، به آموزش مشغول شد.

تخصص امیرخانی در نوشتن خط نستعلیق است. خود او معتقد است که خط نستعلیق به‌دلیل سازگاری‌ای که با روحیات جامعه دارد، بهترین و مقبول‌ترین خط است. این استاد خوشنویسی سال‌ها به تدریس خوشنویسی در انجمن خوشنویسان ایران پرداخت و شاگردان زیادی را در این زمینه تربیت کرد. او در سال 1378 نشان درجه‌ی یک فرهنگ و هنر را گرفت و در سال 1388 به‌عنوان چهره‌ی برگزیده‌ی فرهنگستان هنر انتخاب شد.