به گزارش قدس انلاین، در این باره ابن‌مسعود نقل می‌کند که، روزی دیدم علی بن ابی‌طالب (عَلیه‌السَلام) را که مشغول نماز است و در رکوع و سجودش می‌گوید: اَللهُمَ بِحَق مُحمَد صَلی اللَّه عَلیه وَ آله وَ سَلم عَبدک، اغفر لِلخاطئین من شِیعَتی؛
پروردگارا، به حق بنده‌ی مقربت محمد (صَلی اللَّه عَلیه وَ آله و سَلم) خطاکاران از شیعیان مرا ببخش.
پس از نزد ایشان خارج شدم و به محضر رسول خدا (صَلی اللَّه عَلیه وَ آله و سَلم) شرفیاب شدم. ایشان را در حال نماز یافتم. دیدم که رسول خدا (صَلی اللَّه عَلیه وَ آله و سَلم) در نماز خود می‌گوید:
اَللهُم بِحَق عَلی عَلیه‌السَلام عَبدک اغفر لِلخاطئین من اُمَتی؛
خداوندا، خطاکاران از امت مرا، بحق علی (عَلیه‌السَلام) بنده‌ی مقربت ببخش.
از آنچه دیده بودم، در من وحشت و تردید بزرگی ایجاد شد. وقتی نماز رسول خدا به پایان رسید، خطاب به من فرمودند:
ای پسر مسعود، آیا کافر شدی بعد از آنکه ایمان آورده بودی؟
عرض کردم، ابداً چنین نیست یا رسول‌اللَّه، بلکه دیدم علی(عَلیه‌السَلام) را که خداوند را به حق شما طلب می‌کرد و شما را دیدم که خدا را به حق علی (عَلیه‌السَلام) می‌خواندید. پس تردید کردم که کدامیک از شما نزد خدای عزوجل برترید.
پس پیامبر (صَلی اللَّه عَلیه وَ آله و سَلم) فرمودند: ای پسر مسعود، بنشین.
پس من در مقابل، رسول خدا نشستم.
آن حضرت فرمودند: همانا خداوند من و علی را از نور عظمت و بزرگی خود خلق کرد: هزار سال قبل از آنکه سایر خلائق را بیافریند. زمانی که هیچ تسبیح و تقدیسی وجود نداشت.
پس نور مرا شکافت و از نور من آسمان ها و زمین را آفرید به خدای تبارک و تعالی قسم که من از آسمان ها و زمین برترم و چون نور علی را منتشر ساخت عرش و کرسی از نور او خلق گردید؛ به پروردگار قسم که علی از عرش و کرسی افضل است.
سپس نور حسن را باز کرد و لوح و قلم از نور حسن به وجود آمد و به خدا قسم که حسن از لوح و قلم نیز برتر است و چون هستی را از نور حسین معطر کرد، بهشت و حوریان زیباروی از نور او پدیدار گشتند؛ واللَّه حسین از حورالعین برتر است.
سپس همه‌ی هستی از شرق تا به غرب تاریک ماند. ملائکه بر پروردگار از آن همه تاریکی و ظلمت شکایت کردند و خواستند که پروردگار تاریکی را از ایشان برطرف کند. پروردگار در اجابت خواسته‌ی آنان کلمه‌ای فرمود، از آن کلمه روحی خلق گردید، سپس کلمه‌ای دیگر فرمود و از آن کلمه نوری خلق شد پس آن نور را به آن روح اضافه کرد و آن را در بلندترین مکان عرش قرار داد. همه‌ی عالم از شرق تا به غرب نورانی شد. آن روح آمیخته به نور خلق شده از لطف پروردگار کسی نیست، جز فاطمه زهرا (عَلیهاالسَلام) و به همین دلیل او را زهرا نامیدند زیرا نورش آسمان ها را روشن ساخت. در ادامه‌ پیامبر (صَلی اللَّه عَلیه وَ آله و سَلم) فرمودند:
ای پسر مسعود، چون روز قیامت فرارسد، پروردگار به من و علی می‌فرماید: هرکس را که می‌خواهید به بهشت داخل کنید و به جهنم بفرستید هرکس را که می‌خواهید و این قول پروردگار در قرآن مجید است که: هر کافر متکبر لجوج را به جهنم افکنید پس کافر کسی است که از نبوت من سرپیچی کند و عنید کسی است که از ولایت علی بن ابی‌طالب و عترتش و محبت کردن به شیعیان و دوستانش سر باززند.

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج40: 43.

*زهره منش، ریحانه النبی: 47، 48.