به گزارش قدس انلاین، در این باره از ابی جارود از ابی جعفر (ع) روایت شده که در معنی آیه ی کریمه ی «نیست بر کور و شل و مریض حرجی»، فرمودند: این به خاطر آنست که اهل مدینه قبل از مسلمان شدن از افراد کور و شل و بیمار کناره گیری می کردند و با آن ها غذا نمی خوردند و در انصار یک نحوه خودبینی و خود را اهل کرامت دانستن بود و می گفتند شخص کور غذا را نمی بیند و شخص شل توانایی بر اجتماع برخوردن غذا ندارد و مریض مثل افراد سالم غذا نمی خورد، لذا برای آن ها در جای معینی غذا قرار می دادند و اشخاص کور و مریض و اعرج می گفتند: شاید ما آن ها را اذیت می کنیم اگر با آن ها غذا بخوریم لذا از هم غذا شدن با آن ها اجتناب می کردند، پس چون پیامبر (ص) آمد؛ از پیامبر درباره ی این مسأله سؤال کردند. خداوند این آیه را نازل فرمود که بر آن جناح و اشکالی نیست که به صورت مجتمع بخورید یا به صورت پراکنده، به این معنا که هم غذا شدن با اینگونه افراد هیچ اشکالی ندارد و دین مبین اسلام پرهیزی در این باره ذکر نکرده است.

منبع:

*محمد حسین ورپشتی، آیین تندرستی (ترجمه جلد 16-17 وسایل الشیعه): 59.