مشکلی چند وجهی که شکی در ناتوانی بشر امروزی برای حل آن نیست، اما همگان از تلاش برای کاهش اندکی از آلودگی نفسی که می‌کشند سخن می‌گویند و دستگاه های گوناگون دست اندرکاران زندگی شهری شعارهای زیبای فراوانی در باب پاکیزگی هوا سر می‌دهند.

بر همین اساس و به استناد گزارشهای متعددی که همواره منتشر می‌شود شهر مشهد یکی از آلوده‌ترین شهرهای کشور است به نحوی که شمار روزهای هوای سالم این کلانشهر کمتر از دو ماه در سال است و بیشتر روزها وضعیت هوا در مرز هشدار قرار دارد.

از سوی دیگر و در بیان علل این آلودگی، تردد چند صدهزار خودرو در طول روز یکی از عوامل اصلی تولید آلودگی در این کلانشهر محسوب می‌شوند. با این وصف می‌توان گفت هر طرحی که بتواند از تردد خودروها کاسته و یا از ایجاد گره ترافیکی و توقف و تولید گازهای سمی جلوگیری کند گامی در راستای کاهش آلودگی برداشته و قابل تقدیر است.

حال تصور کنید اقدامی در شهر صورت بگیرد که برخلاف این اصل کلی باشد چگونه می‌توان آن را توصیه کرد که نمونه آشکار آن، این روزها در میدان استقلال مشهد درحال اجراست بی‌گمان کسانی که حتی برای یک بار از میدان استقلال عبور کرده‌اند بر ترافیک دایمی این میدان اذعان دارند، حال تصور کنید شهرداری مشهد در اقدامی کارشناسی! معبر کنار گذر این میدان را تنگ‌تر کرده و برخلاف قاعده‌ای الزامی که معابر عریض‌تر می‌شوند تا از ایجاد و گره ترافیکی جلوگیری شود بخشی از سطح معبر را کاسته است.

نتیجه اینکه حتی اگر بخش کاسته شده از معبر به معبر میانی اضافه شود یا به فضای سبز هم اختصاص یابد افزون بر خسارات چند جانبه چمن کاری که کارشناسان بر آن واقفند، بی‌تردید شاهد افزایش ترافیک این محدوده خواهیم بود که افزایش توقف خودروها و کندی حرکت در مسیر را به دنبال دارد و دستاوردی جز افزایش آلودگی بیشتر هوا حاصل نخواهد شد.

البته حیف و میل بیت‌المال را نیز به تمام کاستی‌های این طرح پیشرو باید افزود، زیرا اکنون آسفالت شکافته شده و سازه میانی تخریب و با هزینه‌ای چند برابر ساخته می‌شود و بی‌تردید مدتی بعد در یک مطالعه کارشناسی باز به این نتیجه می‌رسند که باید معبر تعریض شود، پس دوباره سازه‌های ایجاد شده تخریب می‌شوند و احتمالاً به حالت قبل از اجرای طرح بازگردانده می‌شوند و با صرف هزینه‌های بیشتری معبر تخریب شده دوباره آسفالت می‌شود. براستی باید گفت خدا قوت.