این مهربانی آنقدر بی حد وحصر است که حتی در آیات روحبخش قرآن و کلمه زیبای "بسم الله الرحمن الرحیم" هم این مساله به وضوح روشن است،چرا که خدای متعال می فرماید: رحمت من شامل همه بندگانم می شود، چه مومن باشند و چه گنهکار.

در تایید این صفت الهی همین نکته روشن وجود دارد که خدای متعال روزی همه بندگان خود را به محبتش عنایت می کند، خواه کافر باشند و یا این که مومن و بر سبیل حق.

بنابراین همه ما باید که از این صفت الهی الگو بگیریم چنانکه رب جلیل، بندگان خویش را به مهربانی و رافت به ماه مبارک رمضان می رساند تا دلهای غبار گرفته آنها در چشمه زلال رمضان، جلا پیدا کند.

با یکدیگر مهربان باشیم و از محبت به هم دریغ نکنیم، به خصوص این که ماه رمضان فرصت مغتنمی برای توسعه و تکثیر مهربانی است، چنانکه خدای مهربان نیز در این ماه مهر خود را بر بندگانش افزون می کند.

در این ماه پر برکت که همه ما میهمان خدا هستیم، مهربانی را از صاحب خوان رمضان بیاموزیم و دیگران را به سفره ای ساده و افطاری محبت آمیز، میهمان کنیم.

بیاییم سنت های زیبای برآمده از دین را بازخوانی کنیم، شاید یادمان رفته باشد که چطور مهربانی کنیم و محبت را چطور به دیگران هدیه کنیم، چنانکه ائمه هدی(ع) و همه پیشوایان دین اسلام، همواره بر طریق مهربانی حرکت می کردند.

همانگونه که پیامبر اکرم(ص) حتی به همسایگانی که بر سرو روی مبارکش خاکروبه می ریختند هم مهربان بود، در هنگام سختی به یاری آنها می شتافت و حتی در بیماری آنها به عیادتشان می رفت.

این رفتار نیکوی رسول خدا(ص) از یک بعد تکثیر محبت و مهربانی بود و در بعد دیگر توسعه نسل مسلمان و گرایش به اسلام ناب را در پی داشت. راستی هیچ وقت فکر کرده ایم که چقدر با مهربانی های برگرفته از الگوی اخلاقی و خلق نیکوی محمدی، خودمان را عنوان مسلمان به دیگران تعریف کرده ایم؟

کمی تامل کنیم تا ببینیم در جریان الگو برداری از محبت معصومین(ع) کجا واقع شده ایم؟ چقدر مثل امام حسن(ع) در راه خدا انفاق می کنیم و تا چه اندازه همچون مولای ارجمندمان حضرت علی(ع) یتیم نواز و دستگیر نیازمندان هستیم؟

اگر در این معادله و پرسش ها جایگاه خوبی را برای اعمال خد یافتیم، خوشا به حال ما که در سیره مهصومین(ع) حرکت می کنیم و اگر خدای ناکرده در این قضاوت خودمان را دست خالی یافتیم، از خدا کمک بخواهیم که ما را به محبت خود در این مسیر الهی قرار دهد.

دلهایمان را سرشار از دوست داشتن سایر بندگان خدا کنیم، دوست بدارییم، محبت کنیم، همدیگر را با الفاظ زیبا خطاب کنیم که محبت خدا هم بر ما هزاران برابر شود. احترام به یکدیگر را از همین ماه رمضان در ذهن و روح خود نهادینه کنیم تا تمامی روزهای بعد از ماه خدا هم اینگونه باشیم و بندگان خدا از دیدار ما سرشار از مسرت و شادی شوند.

رمضان، فرصتهای طلایی بیشماری برای مهربانی دارد، آنها را دریابیم که زمان زودگذر و فانی است، رمضان ها می آیند و می روند و اگر ما بر همان منوال گذشته باشیم، به خودمان و محبت خدا جفا کرده ایم.

تلاش کنیم در این ماه با مهربانی به خلق، دل بندگان خدا را به دست بیاوریم که دل آنها حرم امن خداست، که اگر این گونه باشیم رضایت حضرت حق را برای خود خریده ام.

همانطور که در این ماه درهای رحمت و محبت خدا به روی ما باز است، ما هم دلهایمان را سرشار از مهر بندگان خدا کنیم و با رفتارهای صحیح جذابیت مسلمان مومن و شیعه را در برابر نگاه های سرشاراز سوال معاندان حقیقت، به نمایش بگذاریم.

یادمان باشد که دین ما دین مهربانی است، پس همه ما باید در مزرعه دلهایمان بذر کهربانی بکاریم تا از خوشه خوشه های مهرمان، سایر بندگان خدا بهره ببرند.