به گزارش قدس انلاین، تقوا در اصطلاح شرعي به معناي نگه داري نفس از امری است كه موجب گناه مي شود و گرفتار خشم و غضب الهي مي گردد. براي دست يابي به مقام تقوا و رهايي از خشم الهي، شخص مي بايست از هر آن چه خداوند از آن بازداشته است پرهيز كرده و به هر چه فرمان داده انجام دهد. از اين رو مي توان تقوا را در اصطلاح و فرهنگ قرآني به معناي عمل به دين دانست و يا پا از اين فراتر نهاده و تقوا را به معناي دين داري در حوزه ايمان و عمل دانست. براین اساس یکی از نکات مورد تاکید از سوی ائمه اطهار (ع) و به ویژه جانشین برحق پیامبر (ص)، حضرت علی (ع)، رعایت تقوا و پرهیزکاری در زندگانی فردی و اجتماعی می باشد، چنانکه از ایشان می فرمایند: اَلتَّقْوی رَئیسُ الاْخْلاقِ؛ تقوا، سرآمد خصلت های نیکو است؛ و نیز: لا کَرَمَ کَالتَّقْوی؛ هیچ بزرگواری مانند پرهیزگاری نیست، و همچنین: فَمَنْ أَخَذَ بِالتَّقْوی عَزَبَتْ عَنْهُ الشَّدائِدُ؛ آن که تقوا پیشه کند، سختی ها از او دوری گزیند.

علاوه بر این حضرت بیان داشته اند: اَلتَّقْوی حِصْنٌ حَصینٌ لِمَنْ لَجَاءَ اِلَیْهِ؛ پرهیزکاری برای کسی که به آن پناه برد، قلعه ای است استوار؛ همچنین می فرمایند: فَاِنَّ تَقْوَی اللّهِ دَواءُ داءِ قُلُوبِکُمْ وَ بَصَرُ عَمی اَفْئِدَتِکُمْ؛ به راستی که تقوای الهی درد قلب هایتان را دارو و کوردلی هایتان را بینایی است.

امیرالمومنین علی (ع) در جایی دیگر در نصیحتی بیان می دارند: اُوصیکمْ بـِتـَقوَی اللّهِ فـَاِنَّهـا خـَیـْرُ ما تواصی الْعـِبادُ بـِهِ وَ خـَیـْرُ عـَواقـِبِ الاْمـُورِ عِنْدَ اللّه؛ بندگان خدا! شما را به پرهیزگاری وصیّت می کنم، که پرهیزگاری بهترین چیزی است که بـنـدگـان خـدا همدیگر را بدان سفارش می کنند و در نزد خدا بهترین وسیله است برای فرجام امور است.

همچنین این امام همام درباره کاربرد تقوا و یقین می فرمایند: اَلا وَ بِالتَّقْوی تُقْطَعُ حُمَةُ الْخَطایا وَ بِالْیَقینِ تُدْرَکُ الْغایَةُ الْقُصْوی؛ بدانید که نیش خطاها، با تقوا [بیرون] کشیده می شود و تنها با پای یقین می توان راه را به پایان برد؛ و نیز درباره آثار تقوا بیان می دارند: فـَإِنَّ تـَقـْوَی اللّهِ مـِفـْتـَاحُ سـَدَادٍ وَ ذَخـِیـرَةُ مـَعـَادٍ وَ عـِتـْقٌ مـِنْ کـُلِّ مـَلَکـَةٍ وَ نـَجـَاةٌ مـِنْ کـُلِّ هَلَکَةٍ؛ تـرس از خدا کلید درستی کردار است و اندوخته رستاخیز و سبب آزادی از هرگونه بردگی و نجات از هرگونه هلاکت می باشد؛ و درباره منش افراد پرهیزکار از ایشان نقل شده است که: اَلْمُتَّقُونَ مَشْیُهُمُ التَّواضُعُ وَ مَلْبَسُهُمُ الاِقْتِصادُ وَ مَنْطِقُهُمُ الصَّوابُ؛ پرهیزگاران راه رفتنشان با فروتنی، پوشاکشان با میانه روی است و منطقی استوار دارند.

منابع:

1-نهج البلاغه، خطبه 63، 82، 157، 173، 184، 189، 221؛ حدیث 109.
2-آمدی، شرح غررالحکم ، ج 1: 194؛ ج 2: 402.

3- پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 86-87.