به گزارش قدس انلاین، حضرت عباس (ع)، كه بزرگترین آنان بود، از شهرت به سزایی برخوردار و به خاطر جمال زیبا، قامت رشید، بهره مندی از دلاوری، غیرت و تعهد و تقوا، به «قمر بنی هاشم» معروف و حضور وی در سپاه امام حسین (ع)، برای دشمنان اهل بیت (ع) بسیار سنگین بود. بدین جهت، دشمن در صدد برآمد، تا وی و برادرانش را از جبهه امام حسین (ع) گسسته و به جبهه باطل اموی ملحق كنند. به همین منظور، شمر بن ذی الجوشن كلابی كه از قبیله ام البنین (س) بود، مأموریت یافت كه به حضرت عباس (ع) و سه تن از برادرانش امان نامه دهد.

وی، در عصر روز تاسوعا (نهم محرم) به نزدیكی خیمه گاه امام حسین (ع) رفت و با صدای بلند فریاد زد: خواهر زادگانم كجایند؟ امام حسین (ع) كه منظور شمر را دانسته بود، به برادران خود فرمود: پاسخ شمر را بدهید، اگر چه او فاسق است ولیكن با شما قرابت و رابطه خویشاوندی دارد. حضرت عباس(ع) به همراه سه تن از برادرانش، عبدالله، جعفر و عثمان، در نزد شمر حضور یافته و از او پرسیدند: حاجت تو چیست؟ شمر گفت: شما خواهر زادگان من هستید. بدانید تا ساعاتی دیگر شعله های جنگ برافروخته می گردد و از یاران حسین بن علی (ع) كسی زنده نمی ماند. من برای شما امان نامه ای از عمر بن سعد آوردم. شما از این ساعت در امان ما هستید، مشروط بر این كه از یاری برادرتان حسین (ع) دست برداشته و سپاهش را ترك كنید.

حضرت عباس (ع) كه كانون غیرت، حمیت و وفاداری بود، بر او بانگ زد و فرمود: بریده باد دستان تو و لعنت خدا بر تو و امان نامه تو. ای دشمن خدا! ما را فرمان می دهی كه از یاری برادر و مولایمان حسین (ع) دست برداریم و سر در طاعت ملعونان و ناپاكان در آوریم. آیا ما را امان می دهی ولی برای فرزند رسول خدا (ص) امانی نیست؟ شمر از پاسخ دندان شكن فرزندان ام البنین (س)، ناامید و خشمناك شد و با سرافكندگی به خیمه گاه خویش برگشت.

برخی از روایات، به جای شمر بن ذی الجوشن، شخصی به نام «عبدالله بن أبی محل بن حزام» برادرزاده ام البنین (س) را نام برده اند، كه برای حضرت عباس(ع) و برادرانش امان نامه برد، ولی با پاسخ منفی آنان روبرو گردید.

1-شیخ مفید، الارشاد: 342.

2-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 44: 391.

3- ابن اعثم كوفی، الفتوح: 895.

4-عسكری، معالم المدرستین، ج3: 105.