به گزارش قدس انلاین، شیخ صدوق از امام باقر (علیه السلام) نقل كرده است كه ایشان فرمودند: حسین (علیه السلام)، دیر به سخن آمد تا آنجا كه بیم آن می‏رفت كه حرف نزند و زبان به سخن نگشاید؛ روزی رسول خدا (صلی الله علیه وآله) برای نماز بیرون آمد در حالی كه حسین (علیه السلام) را بر شانه خود نهاده بود، مردم برای نماز پشت سر حضرت صف بستند و او را در طرف راست خود بر زمین گذارد و تكبیر نماز گفت، پس حسین (علیه السلام) نیز تكبیر گفت، چون رسول خدا تکبیر او را شنید، تكبیر را دوباره فرمود و حسین (علیه السلام) نیز دوباره تكبیر گفت، تا اینكه رسول خدا (صلی الله علیه وآله) هفت‏ بار تكبیر فرمود و حسین (علیه السلام) نیز هفت‏ بار تكبیر گفت؛ بدین گونه هفت ‏بار تكبیر گفتن [در ابتدای نماز]، سنّت گشت.

همچنین از امام صادق‏ (علیه السلام)، شده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله) در نماز بود و در طرف راست او، حسین بن علی (علیه السلام) كه كودكی تازه به راه افتاده و دیر به سخن آمده بود قرار داشت، پیامبراكرم برای آمادگی و ورود به نماز تكبیر گفت؛ پس حسین (علیه السلام) نتوانست تكبیر را درست بگوید؛ رسول خدا (صلی الله علیه وآله) پیوسته تكبیر می‏گفت و حسین (علیه السلام) تلاش می‏كرد كه آن را درست بگوید، ولی نمی‏توانست تا این كه رسول خدا هفتمین تكبیر را فرمود، در این هنگام حسین (علیه السلام) تكبیر را صحیح و كامل ادا كرد. امام صادق علیه السلام فرموده اند: بدین علّت، تكبیرهای هفتگانه در ابتدای نماز سنّت شد.

علاوه بر این در روایتی نقل شده كه به امام حسین‏ (علیه السلام) گفته شد: از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) چه شنیده‏ ای؟ فرمود: شنیدم كه می ‏فرمود: خدای متعال، كارهای مهمّ و بزرگ را دوست می‏دارد و كارهای پست و حقیر را نمی‏ پسندد و از ایشان آموختم كه: تكبیر می‏گفت و من نیز پشت سر او در نماز تكبیر می‏گفتم، چون تكبیر مرا می‏ شنید باز تكبیر می‏گفت و تا هفت بار آن را تكرار كرد؛ و او قل هواللَّه احد و نیز نمازهای پنجگانه را به من آموخت و شنیدم كه می‏ فرمود: هركه خدا را اطاعت كند، خدا او را بالا می ‏برد و هركه نیّت خود را برای خدا خالص كند، خدا او را نیكو كند و بیاراید و هر كه به آنچه نزد خداست اطمینان كند، خدا او را بی‏نیاز فرماید و هر كه بر خدا بزرگی كند، خدا او را خوار سازد.

منابع:

1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 43: 307.

2-ابن شهر آشوب، مناقب، ج 4: 73.

3-یعقوبی، تاریخ یعقوبی، ج 2: 246.

4-حرعاملی، وسایل الشیعه، ج 4: 721-772.

5-شیخ صدوق، علل الشرایع: 332.

6-شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج 1: 305.