چه بسا در یک گردان و یا خوابگاه نظامی، فرزند فلان دکتر مشهور در کنار فرزند یک کشاورز و چوپان، دوره نظام خود را می‌گذراند. در سال‌های اخیر اما همواره لوایح و متمم‌هایی آمد که برای گروه‌هایی راه گریز باقی می‌گذاشت. مثلاً در دوره‌ای قهرمانان ملی و مدال آوران جهانی و المپیک استثنا شدند و وقتی دیگر برخی دانش آموختگان دوره‌های دکتری رشته‌هایی خاص هم برای گذران خدمت سربازی امتیازاتی دریافت کردند و در این اواخر هم طرح خرید خدمت سربازی، راهی شد تا آنها که پولدارترند عملاً از خدمت به مام میهن به گونه‌ای شانه خالی کنند. بعد بنا شد پژوهشگران برجسته به جای خدمت کار پژوهشی انجام دهند و...
البته باید پذیرفت که بیشتر این تمهیدات بجا بوده و با رعایت مصالح مردم و کشور عملی شده، اما با تمام این احوال باید مراقب باشیم استثنا به قاعده تبدیل نشود. زیرا در آن صورت برای آنها که به خدمت فراخوانده می‌شوند، این حس به وجود می‌آید که از همه راه مانده و از همه جا رانده‌اند. در حالی که چنین نیست و امنیت عالی و مثال زدنی مرزهای این سرزمین امروز مرهون همین مردانی است که شامل هیچ کدام از آن استثناها نبوده‌اند و در سراسر این دیار، زیر پرچم مقدس این ملک، جان خود را کف دست گرفته و جانفشانی می‌کنند.
در یکی از برنامه‌های اخیر سیما، فوتبالیستی را برای گفت‌وگو آورده بودند که گویا به خاطر نرفتن به سربازی، دچار محدودیت‌هایی شده بود و مجری پیوسته و انگار که خیلی رفتار نادرستی با آن بازیکن شده است، خطاب به مسؤولان نظام وظیفه می‌خواست که راه چاره‌ای برای او بیابند. این در حالی است که خدمت این بازیکنان هم عملاً به بازی در تیم‌های نظامی و آن هم با دستمزدهای باز هم آنچنانی می‌گذرد.
این را قیاس کنید با مثلاً سربازی که در مرز «خاش» و «سراوان» و یا غرب کشور و در برابر با تروریست‌های مهاجم به این آب و خاک باید سنگربانی کند. باید از این بزرگواران پرسید؛ آیا شما خدمت به خاک و مردم و کشور خود را یک نعمت و فرصت می‌دانید یا یک زیان و نقمت و دردسر که تا این حد درصدد گریز از آنید؟ خوب است مسؤولان مربوط چاره‌ای بیندیشند تا شأن آن لباس و خدمت مقدس حفظ شود و دست‌کم جوانان این مرز و بوم همچنان یقین داشته باشند در این مورد خاص همه یکسانند.
نظر شما