به گزارش گروه سلامت و بهداشت قدس آنلاین، این احساس در برخی از نوجوانان موجب سرخوردگی، گوشه گیری، خشم و عزت نفس پایین می شود و این اطرافیان او هستند که باید عواقب رفتارهای او را تحمل کنند. رفتار والدین می تواند شرایط را بدتر کند. در اینجا به بررسی 10 اشتباه رایجی که والدین مرتکب می شوند می پردازیم:

1- والدینی که حرف و عملشان یکی نیست و الگویی منسجم برای نوجوان نیستند.

کاری را که می گویم انجام بده اما کاری را که من می کنم، انجام نده.

با این عمل، قطعا نوجوان به هیچ عنوان حرف های پدر و مادرش را باور نمی کند. زمانی که در خانه هستید، تلفن خانه به صدا در می آید و فرزندتان به شما می گوید که فردی پای تلفن با شما کار دارد، از او می خواهید بگوید که در خانه نیستید، در حالی که همیشه به او می گویید که دروغ گفتن کار درستی نیست.

در مورد سیگار کشیدن برایش موعظه نکنید در حالی که خودتان در حال سیگار کشیدن هستید. نوجوانان در مورد عدالت از قوه ادراک بسیار بالایی برخوردارند و به سرعت یکی نبودن کلام و عملتان را تشخیص می دهند.

با عمل، خیلی بیشتر از کلام می توانید به آنها آموزش دهید. بیایید به جای تحقیر و توهین، عشق و به جای شک و دودلی، ایمان و توکل و به جای خساست، سخاوتمندی را به آنها نشان دهیم.

2- والدینی که اشتباهات خود را نمی پذیرند.

همانطور که قبلا خاطرنشان کردیم، والدین باید همانند الگویی منسجم عمل کنند و حرف و عملشان یکی باشد اما از آنجایی که همه انسان ها دچار خطا و اشتباه می شوند، غیرممکن است تصور کنیم که می توان همواره منسجم ماند، از این رو باید آن قدر فروتن باشیم تا اشتباهات خود را بشناسیم و زمانی که در شرایطی کاملا معین دچار لغزش شدیم و به حرفی که زده ایم عمل نکردیم، به اشتباه خود نزد نوجوانمان اعتراف کنیم.

نوجوانان بسیار تیزبین هستند و متوجه اشتباهات ما خواهند شد بنابراین سعی نکنیم آن را کتمان کرده یا خود را تبرئه کنیم. اعتراف به ضعف ها و اشتباهات و عذرخواهی، چیزی از اعتبار و آبرویمان کم نمی کند بلکه برعکس ابراز ضعف ها همراه با صداقت و فروتنی موجب می شود تا نوجوانانمان به ما احترام بگذارند.

3- والدینی که به پرسش های درست نوجوانانشان، پاسخ درست نمی دهند.

نوجوانان همانند ما از قوه عقل و منطق برخوردارند و برای آنکه توضیح دهیم چه انتظاراتی از آنان داریم، به جای آنکه سرشان داد بزنید و بدون هیچ توضیحی بگویید " چون که من اینو گفتم "، استحقاق آن را دارند که جوابی واضح و منطقی بشنوند. این گونه پاسخ آمرانه که برای توضیح آن هیچ گونه تلاشی صورت نمی گیرد، منجر به بغض و کینه خواهد شد و مطمئنا موجب می شود که نوجوانان در این دوران رویشان به شما باز شود و علنا از شما سرپیچی کنند.

زمانی که خود را ملزم می کنیم تا در مورد خواسته هایمان به نوجوانمان توضیح دهیم، این امر همچنین ما را بر آن می دارد تا درستی و بجا بودن خواسته هایمان را ارزیابی کنیم.

4- والدینی که اجازه نمی دهند نوجوان هویت شخصی اش را رشد دهد.

بسیاری از والدین بدون آنکه علایق و استعداد فرزندشان را در نظر بگیرند، سعی دارند از طریق آنها به آرزوهای خودشان جامه عمل بپوشانند. مثلا پدری که فرصت آن را نداشته تا به ورزش مورد علاقه اش بپردازد، ممکن است نوجوانش را وادار کند که در آن رشته ورزشی تمرین کند و این در حالی است که نوجوان هیچ علاقه ای به آن ورزش ندارد.

این عمل منشأ عظیمی از سرخوردگی برای هر دو طرف خواهد بود، در آخر پدر یا مادر، نوجوان را طرد می کند و نوجوان از این عمل عمیقا لطمه خواهد دید. از این رو بهتر است که والدین فرزند خود را طبق تمایلات، علایق و قابلیت های شخصی اش راهنمایی کنند، نه آنکه برای ارضای نفس و بالا بردن عزت نفس خودشان آنها را مجبور کنند همان چیزی بشوند که می خواهند.

پس رفتار درست آن است که نسبت به فعالیت هایی که دوست دارند، علاقه نشان دهیم و آنها را تشویق کنیم که رؤیا های درست و واقع گرایانه ای را که برای آنان منشأ انگیزه است و به رشد و شکوفایی شخصی آنان کمک می کند، در سر بپرورانند.

5- والدینی که روی مسائل مهم تأکید نمی کنند بلکه به نکات فرعی اهمیت می دهند.

به راحتی می توان از مدل موها و لباس پوشیدن نوجوانان ایراد گرفت. اگر از لباس و مدل موهای نوجوان خوشتان نمی آید و به نظرتان زننده می آید، به خود بگویید که این چیزهای ظاهری موقتی هستند و با گذشت زمان سلیقه آنها عوض خواهد شد.

نوجوانان هم مانند ما حق دارند نظر شخصی خود را بگویند و برای آنکه عزت نفسشان به درستی افزایش یابد، مهم است که به سلیقه آنان احترام بگذاریم. عاقلانه تر آن است زمانی که نوجوانان به نکات مهم و ضروری توجهی نمی کنند، آنان را سرزنش کنیم؛ ارزش های اخلاقی چون احترام، عشق و استقامت، گذشت و... .

در مورد مسائلی که اهمیت کمتری دارند مثل مرتب کردن اتاقشان یا سر وقت غذا خوردن و یا لباسی که انتخاب می کنند زیاد به آنها گیر ندهیم و سر به سرشان نگذاریم. یادمان باشد که خداوند به ظاهرمان نگاه نمی کند بلکه قلب هایمان را می بیند.

6- والدینی که فرزندشان را تحسین نمی کنند.

نوجوانی که برای کشیدن یک نقاشی پشتکار به خرج می دهد، به جای آنکه تشویق شود، اشتباهاتش نمایان و بزرگ می شود. فرزند ساعت ها وقت گذاشته و با ا لگوهایش یک قصر ساخته اما پدر و مادر به خود زحمت نمی دهند از روی کاناپه بلند شوند تا نگاهی به اثر هنری او بیندازند. این عمل باعث می شود زمانی که کودک به سن نوجوانی برسد، برای آنکه از طرد شدن یا انتقادهای پدر و مادرش درامان باشد، ارتباطش را با آنها قطع کند و خود را از آنها دور نگه دارد. بی درنگ به نوجوان بگویید که به او افتخار می کنید، از موفقیت هایی که در زمینه های خاص کسب می کند، نام ببرید و فقط به تخصص هایی که مطابق معیارهای شما هستند فکر نکنید. زمانی که باید اشتباهاتشان را به آنان گوشزد کنید، به گونه ای سازنده به آنان بگویید که چگونه می توانند به روشی درست عمل کنند.

7- والدینی که قبول نمی کنند نوجوان حق دارد اشتباه کند.

نوجوانی که اغلب اوقات درست رفتار می کند، با کوچک ترین اشتباهی تمام اعتماد پدر و مادرش را از دست می دهد و برای آنکه اعتماد آنها را دوباره جلب کند، باید از صفر شروع کند. در برابر توقعی این چنین نا امید کننده، نوجوان برای آنکه اشتباهش را پنهان کند سعی خواهد کرد به دروغ متوسل شود زیرا زمانی که مرتکب خطا می شود چیزهای زیادی را از دست می دهد.

چنانچه پدر و مادر از فرزندشان توقع داشته باشند که هیچ گاه مرتکب اشتباه و خطا نشوند، این عمل همچنین ممکن است موجب نوعی کمال گرایی در نوجوانان شود که در دراز مدت او را به نابودی می کشاند و از نظر معنوی نتیجه ای اسفناک در پی خواهد داشت.

نوجوان حتی زمانی که به گناهش اعتراف کرده و از عمل خود اظهار پشیمانی کند و به راه راست برگردد، به سختی می تواند درک کند و بپذیرد که خداوند او را بخشیده است و این احساس گناه ممکن است به افسردگی شدید یا خودکشی منجر شود.

8- والدینی که در مورد مسائل معذب کننده با فرزندانشان گفت وگو نمی کنند.

مسائل متعددی وجود دارند که به راحتی نمی توان در مورد آنها با نوجوان گفت وگو کنیم؛ مسائلی چون مواد مخدر، مرگ، طلاق، و... البته راه حل آسان آن است که از جواب دادن طفره برویم، به این ترتیب نوجوان جواب سؤالاتش را در جای دیگری جست و جو خواهد کرد؛ پاسخ هایی که به احتمال زیاد از نظر شما مناسب و رضایت بخش نیستند. برای پاسخگویی به سؤالات آنها در دسترس باشید، در مورد موضوعات روز و مسائل مورد توجه جوانان گوش به زنگ باشید و در مورد آن با فرزندانتان به گفت وگو بپردازید.

9- والدینی که برای فرزندانشان وقت صرف نمی کنند.

گمان نکنید که می توانید با صرف اندکی وقت با فرزندتان، اوقات مفید و پر باری را با آنان داشته باشید. برای ساخت هر دقیقه از یک فیلم، 20 ساعت وقت برای فیلمبرداری از صحنه ها لازم است، این اصل در روابط خانوادگی نیز صدق می کند. لحظات عالی، پر بار و سازنده تنها زمانی روی می دهند که مدت زمان زیادی را با فرزندانمان بگذرانیم. این لحظات که در ظاهر معمولی و پیش پاافتاده هستند، می توانند لحظات با معنا و ارزشمندی را برای نوجوانانمان بسازند.

برای آنکه فردی را بشناسید، برای آنکه فضایی ایجاد کنید تا اعتماد فردی را جلب کنید و برای آنکه تجربیاتی با معنا در ارتباط با دیگران داشته باشید، این امر مستلزم آن است که برای آن وقت صرف کنید، راه میان بری وجود ندارد.

10- والدینی که دوستان نوجوان را نمی پذیرند.

نوجوان را از روی ظاهرش قضاوت نکنید. به جای قضاوت کردن، از نوجوان بپرسید چه خصوصیات جالبی در دوستانش می بیند. او از صداقت و درستی آنان یا اینکه او را در جمعشان پذیرفته اند، با شما حرف خواهد زد. نقطه نظرات او را درک کنید، این چیزها برای او بسیار مهم هستند. او نیاز دارد مورد قبول نوجوانان هم سن و سال خودش قرارگیرد. خود را هم سطح او قرار دهید تا او احساس کند که مراعات حال او را می کنید. در آن صورت نوجوان انتقاد های سازنده و محدودیت های معقول را بهتر می پذیرد. با تحقیر کردن دوستانش، به خود او توهین می کنید و قابلیت او در ارزیابی دوستانش را دست کم می گیرید. نوجوان شما کاملا قادر است عیوب دوستانش را تشخیص دهد. زمانی که نگران هستید، به جای آنکه او را از ادامه دوستی منع کنید، بهتر است با ذکر مشکل از نوجوان بپرسید در مورد مشکل دوستش چه فکری می کند.

http://www.byparents-forparents.com/article۷.html