برنامه نود، دوشنبه شبی که گذشت، بنا بود مصاحبه مجری‌اش را با دکتر ظریف پخش کند، که نکرد.
مجری گفت به خواست مسؤولان سازمان این گفت‌وگو پخش نمی‌شود و بواقع هزینه این قصه را به دوش رؤسای خود انداخت. به دنبال آن عده‌ای در فضای مجازی طبق معمول این مواقع در گروه‌هایشان پیام می‌دادند که در اعتراض فلان پیام را به برنامه نود بفرستید.
البته چنانکه شاید بیشتر خوانندگان این سطور بدانند، این نخستین رفتار سیاسی و خارج از عرف این برنامه و مجری آن نیست. این رفتارها هزینه دارد و متأسفانه هزینه‌اش را رسانه ملی می‌پردازد.
حقیقت آن است که رسانه‌ها وقتی در جهان ارتباطات موفقند که بتوانند اصحاب رسانه را از جمله هنرپیشگان و مجریان توانمند را در رسانه‌های صوتی و تصویری، به خدمت خود درآورند و اهداف خود را با کمک آن‌ها پیاده کنند، اما در رسانه‌های نارسا و بی‌برنامه، ماجرا معکوس می‌شود و بواقع این بازیگران، نقش آفرینان و مجریان حرفه‌ای‌اند که کل آن رسانه را به خدمت خود و خواسته‌هایشان درمی‌آورند.
وظیفه یک برنامه ورزشی معلوم است و یک مجری به صرف علاقه به یک چهره سیاسی و حتی هنری و سینمایی اجازه ندارد پای آن‌ها را به برنامه‌اش باز کند. این کار همان قدر که در دولت پیشین می‌توانست غلط باشد، در این دولت نیز غلط است، اگر به مجریان چنین فراغ بالی بدهید، آنگاه موضوع برنامه اندک اندک دیگر لزوماً ورزشی یا اجتماعی و هنری و غیره نخواهد بود. بلکه موضوع خود آن‌ها خواهند بود و سلایق‌شان. با کمال تأسف رسانه ما از گذشته‌های دور به مجریان خود اجازه داده تا بیش از اندازه در برنامه‌ها، مستقیم یا غیرمستقیم به خودشان بپردازند و اعمال سلیقه شخصی کنند. تا حدی که پس از چندی، دیگر آن برنامه‌ها را نمی‌توان برنامه رسانه ملی نامید، بلکه عملاً برنامه آن مجری‌اند. از آفات این مدیریت ناقص وضعیت در رسانه ملی آن است که به مرور برخی از این جماعت می‌شوند نماد آن. شهرت و محبوبیتی که آنتن به آنان داده را ذاتی و توانایی فردی خود می‌پندارند و عملاً از کنترل خارج می‌شوند.
در بیرون نیز رسانه‌های مکتوب بویژه نشریات زرد که حیاتشان بسته به چنین اموری است، به این روند دامن می‌زنند. لذا زمانی فرا می‌رسد که دیگر مدیران بالادستی هم قادر به کنترل آفریده خود نبوده و قادر نیستند این غول بیرون آمده از چراغ را به جای خود بازگردانند.
فاجعه وقتی رخ می‌دهد که برخی از این جماعت گندی می‌زنند و آن وقت مردم به تمامیت رسانه ملی را منفور می‌بینند. این چنین سیستمی ناکارآمد است چرا که در آن هر چیزی سر جای خودش نیست! یک مدیریت مقتدر و فراگیر باید کاری کند که هر عنصری در رسانه ملی جای خودش را بداند و در همان حد ظهور و بروز داشته باشد.  البته این درد مختص برنامه نود و مجری آن نیست و مجموعه صدا و سیمای ما بدبختانه مدت‌هاست دچار این عارضه است. در این میان لااقل برنامه نود اثری حرفه‌ای و قابل تقدیر است که با دلسوزی دست اندرکارانش توانسته سال‌ها رضایت مردم را نیز تأمین کند.
واقعیت آن است که این روزها رسانه ملی رقابت سختی با شبکه های رنگارنگ خارجی دارد و برای پیروزی در این میدان، به مدیریت قوی نیاز دارد.