به گزارش قدس انلاین، ثروت، شریف است، ولی تا وقتی که انسان را به غرور و استکبار و تباهی نکشد. مال، نعمت خداوند است؛ اما تا آنگاه که طناب دست و پا نگردد و حرص، انسان را از انفاق و صدقه و ایثار، باز ندارد و خصلتهای قارونی را در وجود انسان نرویاند.
در این باره ابوذر می گوید: از پیامبر (ص) پرسیدم: یا رسول اللّه! زاهدترین مردم کیست؟ حضرت فرمودند: آنکس که گور و پوسیدگی بدن در قبر را فراموش نکند!
ای ابوذر؛ خداوند، نسبت به ثروت اندوزی به من وحی نکرده است. ولی نسبت به تسبیح خدا و سجود و عبادت، فرمانم داده است.

بر این اساس پیامبر خاتم، که برای امت خویش، دلسوز و مهربان و مربی و معلم است، می خواهد پیروان خود را به رستگاری برساند. از این رو، بینش آنان را درباره دنیا چنان تصحیح و ترسیم می کند که دنیا، مانع رسیدن به فلاح و کوشیدن در راه آخرت نگردد و این، همان زهد است. زهد، وارستگی و آزادگی است. رسول خدا (ص) نیز زهد را ملاک قرار می دهد و آن را نشانه خیر و نیکی خدا در حق انسان می داند و می فرماید: ای ابوذر؛ هرگاه خداوند، نیت و اراده نیکی درباره بنده ای کند، او را به این سه خصلت آراسته می کند: در دین، دانایش می کند، در دنیا، زاهدش می سازد و نسبت به عیوب خویش، بصیرت و بینایی اش می دهد.
ای ابوذر؛ هیچ کس در دنیا زهد نمی ورزد، مگر آنکه خداوند، حکمت را در قلبش می رویاند و گفتار حکیمانه را بر زبانش جاری می سازد و او را به عیوب دنیا و به درد و درمان آن آگاه می کند و از این دنیا به سوی دارالسلام، به سلامت عبورش می دهد.
ای ابوذر؛ اگر برادری را دیدی که در دنیا زهد می ورزد، به سخنش گوش فرا ده، چرا که به او حکمت تلقین می شود.

منبع:

*محدثی، مواعظ حضرت رسول (ص) به ابوذر غفاری: 16-15.