اواخر یک شنبه گذشته «عادل الجبیر» وزیر خارجه آل سعود خبر از قطع روابط ریاض با تهران داد و گفت؛ به کارکنان سفارت ایران 48 ساعت مهلت داده شده تا خاک عربستان را ترک کنند. این روی آشکار سکه بود و اما در سوی دیگر همزمان اخباری از فشار سعودی‌ها بر روی ممالک شیخ نشین خلیج فارس، برای قطع روابط سیاسی آنها با تهران به گوش می‌رسد.
وزیر خارجه سعودی‌ها حمله معترضان به سفارت عربستان را در تهران نقض قوانین خوانده و خبر از گزارش و شکایت کشورش به شورای امنیت سازمان ملل داده است.
پس از مرگ «ملک عبدالله» و به قدرت رسیدن «ملک سلمان» قابل پیش‌بینی بود که اوضاع در عربستان آشفته خواهد شد. پادشاه جدید از بیماری زوال عقل رنج می‌برد و کشور با تصمیمات پسر جوان و بی‌تجربه وی «محمد بن سلمان» که علاوه بر وزارت دفاع سمتهای مهم دیگری را نیز در اختیار داشت، سیری قهقرایی را آغاز کرد. او دچار یک خودشیفتگی مفرط است و متوجه حقایق جاری در اطراف خود نیست. مهمترین اقدام نسنجیده وی آغاز جنگ با یمن بود، باتلاقی که هر روز عربستان بیشتر در آن فرو می‌رود. نگاه ارباب رعیتی این جوان ماجراجو به دیگر کشورهای عربی بویژه شیخ نشینهای خلیج‏فارس، باعث رنجش بسیاری از متحدین سابق و سنتی عربستان از این کشور شده و ائتلافهای بی‌ریشه و مضحک اعلامی از سوی ریاض نمونه‌ای از پشت پرده و خیم این روابط است. مصر و لبنان در میان ممالک پرنفوذ عربی و پاکستان و اندونزی در میان کشورهای مسلمان نمونه ممالکی هستند که آشکارا رفتارهای عربستان ملک سلمان را تاب نیاورده و با آن سر همراهی نداشته‌اند، حال آنکه پیشتر، آنها بسیار به ریاض نزدیک بودند.
ارتباط ریاض با شیخ نشینها نیز وضع بهتری ندارد، بویژه پس از آنکه محمد بن سلمان در ادامه اختلاف با کویت برسر یک چاه نفتی مشترک، این کشور را تهدید به حمله نظامی کرد.
این مقدمه را از این بابت یادآور شدم که بگویم عربستان حالا در قبال ما چه خواهد کرد و ما چه باید بکنیم. هدف اولیه ریاض تبدیل این منازعه به دعوای سنی و شیعه است.
آنها تلاش می‌کنند جهان اسلام را با مظلوم نمایی با خویش همراه کنند و اعدام شیخ نمر را بدینگونه به حاشیه ببرند. هدف دیگر آنها ایجاد هیاهو در نهادهای بین‌المللی است. اگر ما پس از تجاوز به دو زایر نوجوان و فجایع سقوط جرثقیل و فاجعه منا با قدرت ماجرا را در مجامع بین‌المللی دنبال می‌کردیم، شاید امروز در این عرصه جلوتر از آنها بودیم و البته هنوز هم دیر نشده است. ارتباط فوری و مؤثر با جهان عرب و کنفرانس اسلامی برای پیشگیری از دسیسه آل سعود کار دیگری است که فوری باید شروع شود. همزمان باید جنایت آل سعود در اعدام شیخ نمر به حاشیه نرود.
به نظرم اکنون خوشبین‌ترین دولتمردان ما هم این را فهمیده‌اند که عربستان به دست شماری ماجراجوی خام اداره می‌شود که باید آنها را ادب کرد و سر جایشان نشاند.