کمی بعدتر در 21 نوامبر همان سال ارتباط پایدار بین دو رایانه در انستیتو تحقیقات استنفورد برقرار شد و دو هفته بعد  در پنج دسامبر همان سال، محققان توانستند ارتباط  چهار رایانه را در
شبکه ای برقرار کنند و این کار بعدها موجب به وجود آمدن اینترنت شد.
حالا نزدیک به نیم قرن پس از اولین تبادل پیام در اینترنت، اینترنت به گوشه گوشه دنیا سرک کشیده و در بیشتر کشورهای توسعه یافته یا در حال توسعه جایی نیست که در آن نوعی ارتباط اینترنتی از نوع کابل، سیم تلفن، فیبر نوری، اینترنت بی سیم یا تلفن همراه در دسترس نباشد.
اما اگر از سطح زمین فاصله بگیرید، آیا هنوز به اینترنت دسترسی دارید؟ منظورم فاصله زمین تا  هواپیماهای غول پیکری نیست که از قاره ای به قاره دیگر می روند. این هواپیماها در حال حاضر خدمات اینترنت ارایه می دهند.
منظور جایی در ارتفاع 400 کیلومتری از سطح زمین است، یعنی ایستگاه بین المللی فضایی، فضانوردان چقدر امکان اتصال به اینترنت دارند و از اینترت چه استفاده ای می کنند؟
فضانورد بازنشسته آمریکایی در سال 2014 این گونه پاسخ داده است:
از حدود 2010 ایستگاه بین المللی فضایی به اینترنت متصل شد، زمانی که من در اوریل 2010 در قالب مأموریتی به ایستگاه رفتم، تلاش کردم از طریق اینترنت با شبکه های اجتماعی ارتباط برقرار کنم، سرعت اینترنت بشدت بد بود، آن قدر بد که بعد از 15 دقیقه تلاش، ناامید شدم و به روشی متصل شدم که از طریق شاتل دیسکاوری از آن استفاده می کردم، یعنی یک پیغام 140 کاراکتری را به زمین ایمیل کردم و طرف حساب من در زمین با استفاده از حساب کاربری شبکه اجتماعی من آن را ارسال کرد. اما امروزه با افزایش پهنای باند، اینترنت در ایستگاه فضایی سریع‌تر شده و فضا نوردان می توانند عکس بگیرند و دقایقی بعد آن را بفرستند.
اما امسال بنا به گفته اسکات کلی و رید وایزمن که دوتن از سرنشینان ایستگاه بین المللی فضایی هستند، سرعت اینترنت در فضا تعریفی ندارد و سرعتش از اینترنت دایل‌آپ نیز پایین‌تر است.
علت این امر تنها فاصله ارسال امواج است و این امر موجب می‌شود که حتی پهنای باند بالا و تجهیزات فوق پیشرفته نیز نتواند برای بهبود سرعت اینترنت در فضا مفید باشد. بنابراین اگر از سرعت اینترنت خانگی خود ناراضی هستید، بدانید که حتی در فضا نیز افرادی هستند که اینترنتی کندتر از شما در اختیار دارند.