به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری خبرآنلاین، پرویز پرستویی ، رخشان بنی اعتماد , تهمینه میلانی ، خسرو سینایی ، حمید فرخ نژاد، محسن امیریوسفی، رویا تیموریان، مسعود رایگان،  انسیه شاه حسینی ، پریوش نظریه ،  مهتاب کرامتی ،عبدالحسن برزیده ، محمدباشه آهنگر ، حسن پورشیرازی ، جواد افشار ، مهرداد صدیقیان ، کوروش سلیمانی ، سید علی صالحی ، مالک حدپور سراج  و.....در طی تماسها و پیام های جداگانه ، ضمن ابراز همدردی شدید ، شهادت سعید سیاح طاهری را به خانواده این شهید فرهنگی تسلیت گفتند.

سعید سیاح طاهری ، از جانبازان مخلص هشت سال دفاع مقدس بود که با دبیری و بنیانگذاری خودجوش جشنواره دآنش اموزی فیلم دفاع مقدس  و با یاری هنرمندان معروف  سینما و نیز یادگاران دوران جنگ ، در طی نه دوره،  بیش از سیصد هزار دانش آموز و معلم مناطق روستایی و پیرامونی در شهرهای محروم را با سبکی شاد و جدید با حماسه مقاومت‌های مردمی جنگ  آشنا می‌کرد.
ضمنا در پی شهادت سعید سیاح طاهری، محمدعلی باشه آهنگر کارگردان سینما دلنوشته‌ای منتشر کرد. او نوشته است:

«حالا باز زمستان است سعید. به چشم هایم خیره میشوی و شاید من هم خیره بودم حتماً... به چشمی که شمایل چشمی است که دیگر در قاب گرد صورت نداری برادر. رفت تا دیده بانت باشد تا دیماه سال هزار و سیصد و نود و چهار. بله سعید سعادت یا آنطور که هستی سعید سیاح، پارسال هم مثل حالا زمستان بود. یادت که هست، داستان شهید علی صالح شریعتی.

انگار همین حالاست سعید. در روزی که گرد و غبار نفس را می برید و حبس میکرد،پیامی تلفنی از دوستی آمد که زکات علم ات اگر داری چیست؟ گفتم چه میخواهی؟ گفت برای شهیدی مرثیه ای تصویری بساز. گفتم خدا من را نبخشد. شهید که مرثیه نمی‌خواهد! گفت نمیدانم کلیپ یا فیلمی که اورا بشناساند. گفتم شهید را فقط خدا میشناسد. اوست که روز ازل در دفتر کائنات و آفرینش ثبتش می‌کند. بلند بالایش می‌کند. خوش نفس و خوش دل و خوش نقش می آرایدش تا روزی که به بهانه ی تیری، ترکشی، جدایش کند ودر کنارش بنشاندش. گفتم اسم شهید که می آید دست و دلم میلرزد. در خدمتم، می‌سازمش. آری سعید پارسال هم مثل امسال حالا زمستان بود. لابد سرد هم بود. بله سرد بود که تو بالاپوشی گرم به تن کرده بودی. برازنده ات بود برادر. در خیابان طالقانی آنجا که باید دوستان و یاران شهید علی صالح شریعتی را میدیدم. اول تو را دیدم. سپید موی سپید محاسن. راستی سعید چرا اینقدر موهایت زود سفید شد؟ حتماً باز لبخندی میزنی مثل همیشه در سکوت. که تو را چه کار با موی سپید من. همه ی آنها که باید، آمده اند و هر کی از شهید سخنی می‌گوید، تو در سکوت فقط می‌نویسی. سکوت...

سکوتی که سرشار از ناگفته ها بود. شاید تو بیش از دیگران اورا می‌شناختی، شاید نمی‌خواستی فضل فروشی کنی. گاهی فقط لبخندی ملیح که صورتت را نورانی تر می نمود و چقدر غافل بودم من که بیشتر نگاهت نکردم. فیلم ساخته شد برای شهید بیست و دو ساله که فرمانده ی پادگان دژ خرمشهر بود. تویی که می‌شناختیش و من که ندیده بودمش.

کنگره شهید در مشهد مقدس برگزار شد و تو رفتی و من سعادت آمدن نصیبم نشد. تا بهار امسال... بهار سال 94 خبر که رسید دلم لرزید سعید. خبر کوتاه و هولناک بود. منصور عطشانی به یاران شهیدش پیوست. منصور از تبار همان بچه هایی بود که شهادت را آرزو می‌کردند. و چه کشیدی سعید وقتی چند ماه در کما بودن سعید را دیدی و سکوت کردی. سکوت تا یادداشت تکان دهنده ات قلب همه را ریش کرد. ماجرای بی مهری به شهید منصور عطشانی باجناق و دوست هم سنگریت در بیمارستان نفت آبادان. آری اینچنین است برادر. زمستان و بهارمان با عطر شهدا آمیخته شد و رسید به تابستان. تابستان گرم سال 94 و این بار خبر هولناکتری که انتظارش را نمی‌کشیدیم رسید، مهدی اکبری زادگان به دوستان شهیدش پیوست و جالب تر که مهدی گفته بود من را در کنار منصور عطشانی دفن کنید. یعنی همین جایی که حالا پیکرشان در کنار هم آرمیده اند.

ماجرای زمینی که بچه ها می گفتند مهدی و منصور چقدر تلاش کردند تا این زمین را به قطعه ی شهدای آبادان الحاق کنند. در نزدیکی مهدی، گلستانی هم به خیل دوستان پیوست و گویی سال 94 سال پیوستن کرور کرور جوانان دیروز و امروز به خیل شهیدان است. و اما تو سعید، در سکوت به سوریه رفتی و در سکوت ماندی، پنج سفر و پنج عروج. سعید باور می کنی بسیاری نمی دانستند تو در سوریه بوده ای؟ حالا که این چند سطر را می نویسم به یاد مراسم تشیع می افتم. سعید خیلی ها آمده بودند. دوستانی که سال هاست یکدیگر را ندیده اند. از برکت شهادت تو می بینم که یکدیگر را در بغل می گیرند و حالا رفتن تو، فصل جدیدی در رابطه ی دوستان قدیمیت آغاز کرده است.

تو اولین شهید مدافع حرم آبادان و شاید موثرترین آن برای شهری که هنوز زخم هایش از جنگ 8 ساله التیام نیافته هستی و تو چقدر تلاش کردی دردهای بی درمان این شهر را در سکوت درمان کنی. سعید یکی شاید بیش از دیگران غمگین نبودنت است. یکی که روزها و ماه ها و سال ها در کنارش تلاش کردی. نمی دانم حبیب احمدزاده از فردا چگونه نبودنت را باور خواهد کرد. برای او و همه ی ما دعا کن. دعا کن شهادت از ما دریغ نشود. هر طور که خودت می دانی. شاید با سکوت.»