معمولاً به افرادی‌ که سوءتغذیه دارند یا در جذب برخی ویتامین‌ها و پروتئین‌ها و... ناتوان‌اند، غذا و داروی کمکی خورانده می‌شود؛ سیستمی‌ که آن را در فضای مجازی، در صفحات بسیاری می‌بینیم. امّا از آنجایی ‌که در این صفحه، روی سخنمان صرفاً با شاعران است، به این نکته توجه می‌کنیم که مخاطبان صفحات شاعران، ترجیح می‌دهند که در صفحۀ شاعر موردعلاقه‌شان، نوشته‌های همان شاعر را بخوانند و مثلاً اگر بخواهند چیزی از «چارلز بوکوفسکی» و «ساموئل بکت» بخوانند، به یکی از صفحات بی‌شمارِ «سخنی از بزرگان» مراجعه می‌کنند که اتفاقاً طنز و نقیضۀ بسیاری هم برای آن‌ها ساخته شده و برای هرجور سلیقه‌ای هم مطلبی مناسب دارند. در این مسأله، ظاهر امر این است: شاعرانی ‌که در صفحاتشان درکنار شرح لحظه‌به‌لحظۀ زندگیِ مهم‌شان به روایت تصویر، و گذاشتنِ هرازگاهی شعر، تصاویر و جملات بزرگان را هم انعکاس می‌دهند، می‌خواهند خوراک فرهنگی مخاطبان‌شان را یکجا فراهم کنند، یا اینکه مخاطبان‌شان را در جریانِ علایق و سلایق شخصی‌شان قرار دهند که مثلاً ما شب را با «نیچه» می‌خوابیم و صبحانه را با «رولان بارت» می‌خوریم و موقع چای عصرانه داریم با «بوکوفسکی» چت می‌کنیم و بعدش هم می‌رویم بیرون کمی با «وودیِ» عزیزمان قدم می‌زنیم! امّا واقعیّت چیز دیگری است. شاعرانی‌ که در صفحاتشان درکنار روایت تصویریِ زندگیِ مهم‌شان، و گذاشتنِ هرازگاهی شعر، تصاویر و جملات بزرگان را هم انعکاس می‌دهند، و زیر تصویر و جملاتِ آن بزرگان، لینک صفحۀ خودشان را درج می‌کنند، به این نتیجه رسیده‌اند که نه روایت تصویری زندگی‌شان و نه شعرهایشان، آن‌طورکه توقعش می‌رفت، پای مخاطبان را به صفحاتشان نمی‌کشاند، و پس از تشخیص این ضعف جسمانی و سوءتغذیه (که ملاکش کمبود لایک‌ها و فالوئرهاست)، به غذای کمکیِ سخنی از بزرگان و جملات جوان‌پسند و رمانتیک و نشان‌دادنِ واکنش‌های هیجانیِ سریع و سطحی به اتفاقات گوناگون و... رو می‌آورند. غافل از اینکه مخاطب امروز، مخاطبِ باهوشی است و نباید او را دست‌کم گرفت. مخاطب امروز به‌راحتی می‌فهمد که کدام شاعر برای جذب مخاطب بیشتر، دارد یقۀ لباسش را پاره می‌کند، و کدام شاعر برای ارتقای سطح کیفیِ آثارش، دارد یقۀ روحش را پاره می‌کند. مخاطب این چیزها را می‌فهمد دوست من! خوب هم می‌فهمد! می‌فهمد کاسۀ گدایی‌ات را این‌بار داده‌ای دست «یانیس ریتسوس» و «مارکز» و «رومن گاری» و... تا چندتا عددِ مجازی جمع کنی. می‌فهمد هوش و ذکاوتش را دست‌کم گرفته‌ای، و از این کارت اصلاً خوشش نمی‌آید! شاید غذا و داروی کمکی تأثیری روی وضعیّت جسمیِ آدم داشته باشد، امّا یقیناً ریختن صدها سطل آب در چاهی که از بیخ و بن خشک است، آن چاه را احیا نمی‌کند. و قدیمی‌ها راست می‌گفتند که چاه، باید خودش آب داشته باشد!