در چند سال اخیر سامانه‌های ارزشمندی با ابتکار و خلاقیت بومی و بهره‌مندی از تجربه کشور‌های توسعه یافته، در زمینه‌های متنوعی در کشور راه اندازی که شماری از آن‌ها در بستر اداری، خدماتی، مبادلات بازرگانی و... در سطح کشور پیاده و به مرحله اجرا رسیده است. می‌توان به عنوان نمونه به سامانه کد رهگیری معاملات مسکن، سامانه کارت سوخت، سامانه ثبت املاک و اسناد کشور، سامانه شتاب بانک‌ها، سامانه ایران کد «شبنم» و دیگر سامانه کشوری در سازمان‌ها و ارگان‌های دیگر اشاره کرد. چنانچه هر یک از این سامانه‌ها به دقت مورد کار‌شناسی، ارزیابی و تحلیل قرار گیرند، درباره میزان فواید و منافع ارزنده آن‌ها گفتنی‌ها بسیار خواهد بود. با وجود صرف سرمایه مالی و معنوی فراوان در خلق، طراحی و پیاده‌سازی این سامانه‌ها، بعضاً ملاحظه می‌شود، با تصمیم خام و یکطرفه یک مقام مسؤول و یا با تصمیم یک گروه صنفی یا جناحی از ادامه فعالیت سامانه‌ای جلوگیری می‌شود. توقف ادامه فعالیت این سامانه‌ها جدا از نابودی سرمایه‌های مالی و معنوی مصرف شده در طراحی و تهیه آن‌ها، ضربه مهلکی بر منافع ملی وارد می‌کند و در مقابل بعضاً مشاهده می‌شود، این رویکرد بستر و زمینه سرشار منافع سوداگرانه برای گروه‌های خاص را فراهم می‌کند. توصیه بر این است برای جلوگیری از چنین تصمیمات خام، عجولانه و غیر کار‌شناسی، اقدام‌هایی از سوی نهاد مدیریت اجرایی کشور و با پشتیبانی سایر قوا در این بستر فراهم شود تا شاهد تکرار این رفتار در نظام اداری کشور نباشیم. به نظر می‌رسد، پس از اینکه به جمع‌بندی رسیدیم نسخه‌ کنونی این سامانه‌ها دیگر پاسخگوی نیازهای آن فرایند نیست، باید با به روز رسانی، همراه با آسیب‌شناسی نسخه‌های قبلی به سطحی بالاتر از آن سامانه برسیم. اساس ایجاد چنین سامانه‌هایی کاهش دادن هزینه‌های مبادلاتی و تسریع فرایندها بوده است. اگر با حذف سامانه‌ای این دو مهم را از دست دهیم، به یقین دچار اشتباه شده‌ایم.