بسیاری از تحلیلگران مسایل منطقه‌ای، تلاش واشنگتن را برای ادامه حضور در افغانستان، مرتبط با تلاش‌های پنهانی کاخ سفید در منطقه و بویژه تداوم رقابت با مسکو و پکن می‌دانند. آنها معتقدند آمریکایی‌ها با حفظ انبوهی از ارتش خود در افغانستان سعی می‌کنند چتر امنیتی و اطلاعاتی خویش را بر فراز آسیای مرکزی، پاکستان، هند، ایران و غرب چین حفظ کرده و از این سیاست به عنوان کارتی مؤثر در مراودات بین‌المللی خویش بهره‌برداری کنند. هر چند این نگرش چندان هم بی‌راه نیست و رگه‌هایی از واقعیت را در خویش نهان دارد، اما ماجرا می‌تواند بسیار ساده‌تر از آنچه به نظر می‌رسد باشد.
اکنون که سال‌ها از حملات آمریکا و متحدانش به عراق و افغانستان می‌گذرد، پرونده‌های مختلفی درباره انگیزه کاخ سفید از آغاز این جنگ‌ها افشا شده است. حالا حتی سختگیرترین و متعصب‌ترین تحلیلگران آمریکایی معترفند که دلایل آغاز این نبردها پوچ و بی‌اساس بوده و آنچه در عمل، رژیم و دولتمردان وقت ایالات متحده را به جنگ ترغیب کرد، صاحبان پرنفوذ بنگاه‌های عظیم تولید سلاح و شرکت‌های بزرگی بودند که با وقوع این جنگ‌ها انبوهی از محصولات انبار شده خود را بفروش رسانده و برای چندین سال بعد نیز سفارش تولید دریافت کردند.
اکنون لابی‌های قدرتمند همین بنگاه‌ها و صاحبان همین صنایع، از طرفداران اصلی ادامه حضور نظامی کاخ سفید در افغانستان هستند. در سمت دیگر، افشای برخی پرونده‌های سنگین فساد مالی طی سال‌های اخیر، از یک دلیل دیگر این لابی‌ها برای اصرار بر ادامه حضور نظامی واشنگتن در افغانستان پرده برداشت. سال‌هاست نخبگان افغانستانی معترضند که شرکت‌های آمریکایی هزینه‌هایی مضاعف را بر دولت و مردم افغانستان تحمیل کرده و عمده ارقام مطرح شده به عنوان کمک به این کشور را طی زدوبندهای درون گروهی به یغما می‌برند. شاهد و مثال آنها انبوهی از پرونده‌های فسادی است که از شرکت‌های مختلف آمریکایی در این مقوله برجا مانده است. آخرین آنها که به یک رسوایی بزرگ انجامیده، پرونده احداث ساختمان وزارت دفاع افغانستان است، ساختمانی که بناست شبیه پنتاگون باشد و برآورد اولیه آن از محل کمک‌های اعطایی به افغانستان 49میلیون دلار است که البته در همان زمان بسیاری از متخصصان این رقم را بسیار بیشتر از هزینه اصلی دانسته و معتقد بودند در قرارداد مربوطه فساد آشکاری رخ داده است. اما اکنون این فساد افشا شده است که پیمانکار مربوطه مبلغ 150میلیون دلار برای این پروژه به دولت کابل صورتحساب داده است؛ یک دزدی آشکار که صدای خود آمریکایی‌ها را نیز درآورده است. در پروژه مشابهی که یک شرکت آمریکایی دیگر عهده‌دار آن بوده، برای ساخت یک پمپ گاز که حداکثر هزینه آن پانصد هزار دلار برآورد شده، شرکت مربوطه مبلغ 43میلیون دلار از دولت کابل و از محل کمک‌های اعطایی به این کشور دریافت کرده است. با این رویه بخوبی می‌توان دریافت چرا صاحبان برخی شرکت‌ها و دلالان آمریکایی دخیل در بازسازی افغانستان بر ادامه حضور واشنگتن در این کشور اصرار دارند!