آرام سخن می‌گوید و صبور است. خیلی راحت با تو ارتباط برقرار می‌کند، به‌‌ همان راحتی که با دانش آموزان و هنرجویانش برخورد می‌کند. کار‌شناس آموزش ابتدایی در اداره آموزش و پرورش قوچان است. گویی نمی‌خواهد از این شهر دل بکند، چون تمام مراحل تحصیلش را در همین شهر گذرانده و خاطرات خوشی از حال و هوای زادگاهش دارد. از دوران راهنمایی متوجه استعدادش در زمینه خطاطی شد تا اینکه به سبب راه یافتن برادر بزرگ‌ترش به انجمن خوشنویسان او نیز دستی بر آتش نهاد و قلم را محکم‌تر در دست فشرد و توانست به جمع انجمن خوشنویسان ایران بپیوندد و درجه ممتاز را کسب کند.  دغدغه استاد کلیدری، زنده نگاه داشتن و آموختن هنر خطاطی به دیگران است. کافی است از او درخواست کنی تا جمله‌ای برایت بنویسد. بسرعت سراغ قلم و دواتش می‌رود و از هر کاغذ پاره‌ای که به دستش برسد برایت تابلویی نفیس خلق می‌کند. آن‌گونه که یادت می‌رود چند لحظه پیش این‌‌ همان تکه کاغذی است که روی میزش افتاده بود. کلیدری برای اینکه خط تحریری را نیز به دانش آموزان، معلمان و هنرجویانش بیاموزد اقدام به چاپ جزوه‌ای آموزشی کرده که با شیوه‌ای آسان خط تحریری را آموزش می‌دهد.  کلیدری می‌گوید: تا چند سال پیش هر معلمی که در انجمن خوشنویسان هر مدرکی را در هر سطح دریافت می‌کرد، آموزش و پرورش در قبال آن معادل ۸۰ ساعت ضمن خدمت لحاظ می‌کرد، ولی حالا دیگر چنین نیست و انگیزه را از معلمان گرفته‌اند و حتی شمار کمتری از دانش آموزان هم برای آموختن خط مراجعه می‌کنند. حالا که رویکرد در کتاب‌های جدید خط تحریری است چقدر خوب است که اول معلمان خط تحریری را آموزش ببینند و سپس به دانش آموزان آموزش دهند. این کار اصولی‌تر و علمی‌تر است.
کلیدری از برپایی نمایشگاه‌ها در شهرستان‌ها که نتیجه‌ای جز بردن و آوردن تابلوها و هزینه‌های جانبی دیگر ندارد انتقاد می‌کند و می‌گوید: اگر کسی هم برای تماشای این آثار بیاید منبع درآمدی برای هنرمند نمی‌شود و از سویی مسؤولان نیز آن‌گونه که باید از هنرمندان بخصوص در رشته خطاطی حمایت نمی‌کنند.