سال‌های اخیر برای رسانه ملی سال‌های سختی بوده است. حالا همه می‌دانند بویژه در یکی دو سال گذشته این مجموعه عظیم، از نگاه مالی اوضاع بسیار آشفته‌ای دارد. این وضعیت برای مجموعه‌ای که بناست در خط نخست مبارزه با تهاجم فرهنگی و پروژه نفوذ باشد، بسیار خطرناک است.
بدیهی است در چنین شرایطی حرف اول در تولید هر برنامه‌ای را تحویل مالی آن می‌زند و اگر چنین شد، خود به خود برنامه‌ها و برنامه‌سازها به سمت جذب مخاطب به هر قیمتی می‌روند، چرا که اگر بیشتر دیده شوند، اسپانسرهای بیشتری هم با نرخ‌های بهتری، خواهند یافت. قابل انکار نیست که ابداع و ابتکار در سازمان صدا و سیما، سال‌هاست که در پای گسترش کمی قربانی شده است. همیشه تک برنامه‌هایی بوده‌اند که جور انبوه شبکه‌ها را کشیده و مخاطب لیز و فرار رسانه را در کمند خود حفظ کرده‌اند. حتی در سال‌های اندکی که کم و بیش وضع مالی رسانه ملی بد نبود هم این فقر برنامه سازی جذاب و مؤثر مشهود بود تا چه رسد به امروز.
با کمال تأسف دوستان ما در آنجا تصور می‌کردند در همه مناسبت‌ها و موضوعات، آوردن چند هنرپیشه، ورزشکار، خواننده و غیره و پرسیدن از برنامه بعدی آن‌ها و رنگ مورد علاقه‌شان و مانند آن کار را پیش می‌برد. در این حال به جای اینکه رسانه ملی خود هویت سازی کند و آبرو و اعتبار و محبوبیت بدهد، درصدد بهره‌برداری از اعتبار گاهی کاذب دیگران است، دیگرانی که گاه نه تنها اعتباری به رسانه ملی نمی‌دهند، بلکه موجب تنزل بیشتر جایگاه این رسانه می‌شوند. باری در این مقال سر ریشه‌یابی این معضل اسفبار را ندارم. حرفم برای وضعیت حاضر و پس از این است. با کمال تأسف و تأثر، در ادامه همان روند مأیوس کننده پیشین، به مرور برنامه‌هایی به رسانه ملی راه پیدا می‌کنند که یا کپی مطلق و یا تقلید نچسب و ناشیانه‌ای از انواع ماهواره‌ای خویش است. بدیهی است تجاری که حاضر می‌شوند پولی برای برنامه سازی بدهند، موج بیننده برایشان مهم باشد. بنابراین به خیال خودشان نمونه‌های موفق ماهواره‌ای را می‌یابند و همان‌ها یا مشابه آن‌ها را سفارش می‌دهند و اگر هم چنین نکنند، خود به خود برنامه سازان برای جلب نظر آن‌ها و فقط حیات برنامه سازی خویش، جریان را به آن سمت می‌برند. اگر این رویه ادامه یابد، رسانه ملی که بناست از افسران جنگ نرم باشد، ناخواسته و ندانسته خود به مهم‌ترین عامل و ابزار برای تکمیل پروژه نفوذ بدل می‌شود.
بنا داشتم این همه را در مقدمه بگویم و به این بهانه درباره چند برنامه به طور نمونه حرف بزنم و از ایرادات آن‌ها مثال‌هایی را ردیف کنم. اما گویا در این نوبت فرصت برای این مهم کافی نیست و در یادداشتی دیگر در این خصوص خواهم نوشت اما فرصت را غنیمت می‌شمرم و به هشدار نخستین بازمی‌گردم. دانسته یا ندانسته، هدفمند یا از سر تساهل، رسانه ملی را به یک محاصره اقتصادی سوق داده‌اند. وضعیتی پیش آمده که مدیران این تشکیلات بزرگ اگر حقوق کارمندان خویش را به موقع بپردازند، هنر کرده‌اند و روشن است در چنین اوضاع قمر در عقربی، کمترین توش و توانی برای هنرنمایی در عرصه‌های دیگر نمی‌ماند.
به گمان این قلم در وهله نخست لازم است مسؤولان ارشد نظام این رویه خطرناک را چاره کنند و نگذارند اختلاف سلیقه‌ها، مهم‌ترین ابزار ما را در رویارویی با تهاجم دشمنان این آب و خاک به قربانگاه ببرد. از سویی، به گمانم لازم است مدیر محترم رسانه ملی نیز بسرعت به کیفی سازی برنامه‌ها و طراحی برنامه‌های جدید و جذاب بپردازد تا اگر قرار است محاصره اقتصادی رسانه ملی ادامه یابد، مخاطبان بیش از پیش ریزش نکنند.