در قسمت نخست پاسخ به پرسش بالا اشاره شد که ولی امر جامعه مانند امامان طاهرین برای دسترسی مردم به خویش، ساز و کار منطقی و کارآمدی را تعریف کرده که کارآمدی خود را در طول این 37 سال به اثبات رسانده است.
اما در ادامه نکته بخش نخست باید گفت، در زیارت امام جامعه همواره آثاری برای مردم مترتب است. اینکه  در مورد او توهم افسانه وار نداشته باشند که سبب می‌شود به باورهای اشتباه دچار شوند.
امیر المؤمنین علی(علیه السلام) در عهدی که به مالک هنگام نصب او به ولایت مصر دادند، می‌فرمایند: «هیچ گاه خود را فراوان از مردم پنهان مدار که پنهان بودن رهبران، نمونه ای از تنگ خویی و کم اطلاعی در امور جامعه می‌باشد.
نهان شدن از مردم، زمامداران را از دانستن آنچه بر آنان پوشیده است، باز می‌دارد، پس کارهای بزرگ، اندک، و کار اندک بزرگ جلوه می‌کند؛ زیبا زشت، و زشت زیبا می‌نماید، و باطل به لباس حق در آید...»
این امر مهم در دیدارهایی که رهبر معظم انقلاب با خانواده‌های شهدا و ایثارگران دارند، به صورت چهره به چهره و دیگر ارتباطاتی که به صورت سازمان یافته با دفتر ارتباطات مردمی به ایشان گرفته می‌شود، محقق می‌شود.
در انتهای خیابان شهید کشوردوست، کوچه‌ای با نام «عطارد» قرار دارد که یک سر دیگر آن به خیابان دانشگاه جنوبی متصل است. در آن کوچه ساختمانی قرار دارد به نام ساختمان 110 که دفتر ارتباطات مردمی با رهبر انقلاب محسوب می‌شود.
 این مرکز تمامی نامه‌ها را اسکن می‌کنند و بدون کم و کاست تصویرش را برای رؤیت رهبر انقلاب به دفتر ویژه  ایشان ارسال می‌کنند. این دفتر نامه را نمی خواند و فقط در حضور مراجعه کننده باز و اسکن می‌کند. دفتر ویژه هم آن‌ها را طبقه بندی کرده و آنچه با ارجاع به ارگان و نهاد مربوطه اصلاح می‌شود، ارجاع داده و آنچه نیاز به دستور و یا رؤیت رهبر انقلاب دارد، خدمت ایشان ارایه می‌دهند.
 برای دیدارهای عمومی هم راه هایی مثل نمازهای ظهر و عصر ماه مبارک رمضان و خطبه‌های نماز جمعه و نماز عید فطر عمومی است و شرط خاصی برای شرکت در آن‌ها وجود ندارد.
نکته دوم: در تغییر زمان اقتضائاتی پیش می‌آید که اجتناب ناپذیر است. در جامعه  کنونی نمی‌شود خیلی از کارهای جامعه  نبوی یا علوی را به همان سبک انجام داد. به متنی که از صفحات 38 و 41 کتاب «کوفه، از پیدایش تا عاشورا» اثر نعمت الله صفری فروشانی برایتان مختصر و نقل به مضمون می‌کنم، دقت کنید: « در مورد جمعیت کوفه طی مقاطع مختلف از سال 17 تا 61 هجری قمری منابع تاریخی اختلاف نظرهایی دارند. یعقوبی جمعیت اولیه کوفه را 10 هزار جنگجو ذکر می‌کند که اگر به این رقم شمار نفرات خانواده‌های آنان را که همراهشان بوده است، اضافه نماییم رقمی حدود 30 هزار نفر به دست می‌آید.
علاوه بر این، حدود چهار هزار ایرانی به همراه فرمانده شان... به لشکر اسلام پیوستند... پس تا اینجا رقم 34 هزار نفر به دست می‌آید. روایتی در مقابل این قول قرار دارد که جمع بندی آن 40 هزار جنگجو و 60 هزار نفر خانواده را بیان می‌کند که حاصل آن می‌شود صد هزار نفر.
مهاجرت به کوفه بخصوص پس از سال 36 هجری قمری که حضرت علی(علیه السلام) این شهر را پایتخت مملکت اسلام قرار داد، شدت گرفت، به گونه ای که تاریخ نویسان شمار سپاهیان حضرت علی(علیه السلام) را 65 هزار نفر، 90 هزار نفر و 120 هزار نفر نقل کرده‌اند که با احتساب خانواده‌هایشان می‌شود حدود 200 هزار نفر.
تاریخ نویسان شمار جمعیت کوفه را در زمان حکومت زیاد بن ابیه که از سال 50 تا 53 هجری قمری بوده است، 60 هزار جنگجو و 80 هزار زن و فرزند ذکر کرده‌اند که در مجموع معادل 140 هزار نفر به دست می‌آید. این نقل با دیگر مستندات تاریخی سازگاری بیشتری
دارد.»
همان طور که می‌بینید، کل جمعیت شهرهای شلوغ صدر اسلام قابل مقایسه با محله‌های شهری مثل تهران که طبق آمار رسمی مرکز آمار در سال 93 مندرج در سایت ایسنا جمعیت ثابت آن حدود 11 میلیون و 306 هزار نفر و جمعیت شاغل روزانه ای آن سه تا پنج میلیون
متغیر است، نیست.
 به حکم عقل اگر امیرالمومنین علی(علیه السلام) هم در زمان ما بودند و می‌خواستند مانند آن زمان مردم را بدون واسطه ببینند، هم نوبت به متقاضیان زیارت ایشان نمی رسید که چند ماه یک بار آن هم برای یکی دو دقیقه به خدمتشان مشرف شوند و هم ایشان به هیچ کار دیگری نمی رسیدند!
نکته سوم: روش‌های دشمنی در زمان ما با زمان اهل بیت(علیهم السلام) تفاوت‌هایی داشته است. در اینکه رهبر فرزانه  انقلاب تمایل دارند که آزادانه در میان مردم تردد کنند، تردیدی نیست، ولی روش‌های ترور در زمان ما با زمان امیر المومنین(علیه السلام) متفاوت است.
 امام علی علیه السلام در عهد مالک از «شرطه» نام می‌برد و کاربرد آن را «احراس» و «پاسداران» اراده کرده اند؛ یعنی کسانی که به عنوان اعوان و کمک کاران حکومت مطرح شده است. همچنین در روایاتی سرکشی آن حضرت به بازار در معیت «شرطه خمیس» ذکر شده است. (وسائل الشیعه، ج 16، ص400) این نشان دهنده  آن است که خطر حمله به حاکم دینی در هر زمانی و برای هر کسی موجود است.
البته در زمان ما با روش هایی مثل بیوتروریسم و تروریسم تشعشعی و تروریسم تک تیراندازی را هم می‌شود به روش‌های ترور صدر اسلام اضافه کرد.
 این امر نشان دهنده  این است که به رغم اینکه علی(علیه السلام) از مرگ واهمه ای ندارد، ولی حفظ حاکم اسلامی از هر خطری را به حکم عقل و شرع واجب می‌داند. این امر سبب می‌شود، دشمنان دوست نما را با حفاظت‌های خاصی دور نگه داریم.
اگر کسی این نکات را مد نظر داشته باشد و اقتضائات زمان خود را بیشتر و بهتر بشناسد، متقاعد می‌شود که مقایسه میان روش دیدار امام جامعه در زمان ما و صدر اسلام تفاوت‌های اجتناب ناپذیری
دارد.
مخاطبان ارجمند می‌توانند پرسش‌های دینی خود را به شماره 300072309 پیامک کنند.