به گزارش قدس آنلاین به  نقل از ایسنا، این دریاچه که در مجاورت روستای اسحاق آباد شهرستان نیشابور قرار دارد، متأسفانه تهدیدی برای محیط زیست است؛ تهدیدی که تا کنون کسی از آن با خبر نبوده و یا نسبت به آن بی‌اعتنا بوده است.
برای اینکه از نزدیک این دریاچه سمی را ببینم به روستای اسحاق آباد می‌روم. به روستا که وارد می‌شوم مسیر دریاچه را از اهالی پرس‌و‌جو می‌کنم. از میان تپه ماهورها از یک جاده خاکی می‌گذرم. از دور یک آبگیر آرام و زیبا نمایان می‌شود و کم کم که نزدیک می‌شوم بوی نامطبوعي به مشام می‌رسد. به دریاچه نزدیک می‌شوم و کنار آن می‌ایستم. اطراف دریاچه پرندگان، بی‌خبر از عاقبت خود جمع شده‌اند.
یکی از اهالی روستا می‌گوید: اینجا قبلاً آبگیر بود و چند سالی می‌شود که فاضلاب شهرک صنعتی را به اینجا می‌آورند. در حال حاضر این آب ساکن است؛ اگر یک باد بیاید بوی خیلی بدی فضا را پر می‌کند. چند وقت پیش تعدادی لک لک در همین‌جا از بین رفتند؛ پرندگان از کجا بدانند این دریاچه سمی است؟
من دوباره نگاهم به پرندگانی که در اطراف دریاچه جمع شده‌اند و یا بر فراز آن پرواز می‌کنند جلب می‌شود. پرندگانی که مشخص نیست چه عاقبتی در انتظار آن‌هاست. در ادامه از او می‌پرسم «آیا از این آب برای کشاورزی هم استفاده می‌شود» در پاسخ می‌گوید: تا قبل از این که به اینجا برسد وارد باغ‌ها و زمین‌های کشاورزی برخی از کشاورزان اطراف این دریاچه می‌شود.
دورتادور دریاچه را نگاه می‌کنم. هیچ فنس و محافظی ندارد. حجم بزرگی از آب‌هایی که به اقرار خود مسؤولان سمی است، در میان تپه ماهورها خودنمایی می‌کند. باد ملایمی وزیدن می‌گیرد و بوی بد دریاچه کمی غلیظ‌تر می‌شود. از محل دور می‌شوم. رد پای حیوانات توجهم را جلب می‌کند. درباره ردپاها می‌پرسم و متوجه می‌شوم که رد پای روباه و گرگ است.
یکی از روستاییان می‌گوید: چند بار اهالی نسبت به این وضع اعتراض کرده‌اند ولی هیچ‌کس کاری برای آن‌ها نکرده است؛ اهالی دیگر به این وضعیت عادت کرده‌اند.
با یکی از فعالان محیط زیست صحبت می‌کنم. شاهین شفیعی، کارشناس ارشد کشاورزی است. او در گشت‌های زیست محیطی نیز حضور دارد و از فعالان محیط زیست شهرستان نیشابور است.
وی درباره این دریاچه سمی می‌گوید: در حین گشت که با کمک سازمان‌های مردم نهاد اتفاق می‌افتد، متوجه این قضیه شدیم؛ در حین گشت و بازدید از دریاچه فاضلاب شهرک صنعتی، فهميديم گویا آب این دریاچه از طریق لوله‌هایی به مزارع کشاورزی پایین‌دست دریاچه برای کشت ذرت و جو منتقل می‌شود و نکته جالب اینکه روی این خطوط انتقال آب نوشته شده است «خطر مرگ، آب سمی است».
شفیعی ادامه می‌دهد: منشأ این آب دریاچه‌ای است در میان تپه ماهورهای شمال غربی روستای اسحاق آباد. آب این دریاچه مصنوعی از طریق خطوط انتقال از شهرک صنعتی خیام به این محل منتقل می‌شود که دریاچه نسبتاً بزرگی از مواد آلاینده و سمی تشکیل داده است.
اين فعال محيط زيست عنوان مي‌كند: بررسی میدانی ما و مسیر لوله‌گذاری آب نشان می‌دهد که اراضی زراعی در شمال روستای اسحاق آباد و نوروزآباد احتمالاً با این منبع آبیاری می‌شوند.
من درباره آثار و مشكلات احتمالي اين درياچه و البته آبياري‌هايي كه قبلاً به آن اشاره شد، از وي مي‌پرسم؛ او در پاسخ مي‌گويد: آبیاری محصولات کشاورزی با آب فاضلاب چنانچه تصفیه آن رعایت شده باشد، فی‌نفسه بد نیست. آب‌های فاضلاب چنانچه تصفیه درست و اصولی شود می‌تواند به عنوان یک منبع آب کشاورزی مورد بهره‌برداری قرار گیرد؛ اما نکته اینجاست که هیچ‌کس نمی‌داند چه میزان از تصفیه روی این فاضلاب خطرناک صورت می‌گیرد؛ یا اساساً تصفیه‌ای انجام می‌شود یا خير!
شفيعي ادامه مي‌دهد: در بررسی میدانی انجام شده به نظر می‌رسید که این آب بدون کوچک‌ترین تصفیه‌ای به دریاچه و از آنجا به مزارع کشاورزی منتقل می‌شود. اهالی روستای اسحاق آباد اشاره داشتند که هیچ موجود زنده‌ای نمی‌تواند به این دریاچه نزدیک شود چرا كه نزديك شدن موجودات به آن و استفاده از آب اين درياچه برابر با مرگ است؛ در واقع چنانچه از آب این دریاچه جهت آشامیدن استفاده شود خطر مرگ حتمی است و مثال آن را چندین رأس دامی عنوان کردند که از این آب خورده و تلف شده‌اند! حالا شما ببینید این دریاچه سمی چه خطر بالقوه‌ای برای حیات وحش و محیط زیست پیرامونش است! ضمن اینکه خود ادارات مسؤولی که اقدام به انتقال آب به زمین‌های کشاورزی کرده‌اند به سمی بودن و خطر مرگ آن اشاره داشته‌اند! با توجه به تمام اين‌ها این آب با این شرایط به هیچ عنوان مناسب آبیاری مزارع کشاورزی نيست و متأسفانه آبیاری محصولات مانند ذرت و جو با چنین آبی باعث انتقال فلزات سنگین و آلودگی میکروبی به گیاه و خاک و در نهایت چرخه زیست و مصرف انسانی می‌شود.
اين فعال محيط زيست با بيان اينكه متأسفانه تا امروز این موضوع رسانه‌ای نشده و کمتر کسی از وجود این دریاچه مرگبار و خطرات زیست محیطی آن اطلاع دارد، اذعان كرد: محل فعلی که دریاچه فاضلاب صنعتی شکل گرفته است، در گذشته‌ای نه چندان دور زیستگاه طبیعی برخی گونه‌های جانوری از جمله گرگ، کفتار، خرگوش، روباه، تشی، کوکر سینه سیاه و... بوده است ولي امروز این منطقه تبدیل به دریاچه‌ای پهناور از مواد سمی و خطرناک شده که حیات جانوری منطقه را به شدت تهدید می‌کند.
شفيعي مي‌گويد: ورود تدریجی این آب سمی و خطرناک به سفره‌های آب زیرزمینی می‌تواند منابع آب‌های زیرزمینی شهرستان را نيز آلوده کند؛ ورود این آب به مزارع کشاورزی و زمین‌ها باعث آلودگی درازمدت خاک می‌شود و همه این‌ها نتیجه سوءمدیریت است که متأسفانه در بخش‌های دولتی و مراکز تصمیم‌سازی وجود دارد.
وي در ادامه بيان کرد: هرچه سریع‌تر باید نسبت به نمونه‌گیری از این آب و بررسی آلودگی‌های بیولوژیکی و شیمیایی (COD و BOD)، ارزیابی قرار گیرد؛ شهرک صنعتی خیام باید موظف به راه‌اندازی سیستم تصفیه فاضلاب شود و نظارت کافی از سوی مدیریت کلان شهرستان بر این معضل بزرگ و خطرناک زیست محیطی اعمال شود؛ متأسفانه همه از این موضوع چشمپوشی کرده‌اند حال آنکه خطر بزرگي بیخ گوش شهروندان نیشابوری است.
خلاصه اینکه اين حجم آب سمي مدت‌هاست كه در كنار روستایيان جا خوش كرده. مسؤولان مربوط بر لوله‌هاي انتقال آب از خطر مرگ و سمي بودن آب نوشته‌اند و از سويي از آن براي آبياري در كشاورزي استفاده مي‌شود.
این پرسش که جدال صنعت و محيط زيست تا كي بايد ادامه يابد؟ چند پرنده ديگر مانند لك‌لك‌هايي كه از بين رفتند بايد تلف شوند؟ آيا سهم اهالي روستاهاي اطراف از صنعت شهرشان همين بوي نامطبوع و تلف شدن دام‌هايشان است؟ و... .