یکی از بهترین راه‌ها برای فراموش کردن آدم‌ها و بویژه متفکران مؤثر و مهم، پرداختن به حواشی آن‌هاست، یعنی مثلاً در سالگرد شهادت یا درگذشت آن‌ها، دوستان و بستگان و همسایگان آن‌ها را بیاوری تا درباره خودشان حرف بزنند. این طوری هم رفع تکلیف می‌شود و درباره آن چهره مهم برنامه سازی شده و در مناسبتش هم پخش شده و هم عملاً هیچ چیزی از اندیشه‌های او و آرمان‌هایش گفته نشده است.
یا می‌شود به خاطراتی درباره اینکه این چهره گرانقدر چه غذاهایی، یا چه رنگ‌هایی را دوست داشته و به کجا سفر کرده و از این قبیل پرداخت. عین همین بلا را می‌توان بر سر مناسبت‌های مهم و حیاتی آورد. یعنی در سالگرد روزهای مهم و تاریخی این سرزمین، به جای پرداختن به آنچه نسل جوان را با حقایق آن مناسبت آشنا می‌کند، می‌توان چند هنرپیشه و خواننده و فوتبالیست را ردیف کرد تا از فیلم و ترانه جدیدشان و تیم جدیدشان حرف بزنند و آن لابه لا حرفی هم از آن مناسبت گفته شود.
یک راه دیگر هم ناخنک زدن به برنامه‌های مهم و پرمخاطب و البته روزانه است. یعنی استفاده از هر امکانی برای رفع تکلیف. مثلاً می‌توان یک برنامه ثابت را در آن روز موظف کرد تا میهمان موردنظر ما را بیاورد یا مجری در آغاز و انجام کار، چند کلمه‌ای هم از آن مناسبت بگوید. این‌ها که گفتم به گونه‌ای ردیف شد که اذهان را ناخودآگاه سمت رسانه ملی می‌برد. البته که رسانه ملی در این رفتارها سرآمد است و اما تمام این نوع خلقیات ویژه صدا و سیما نیست. اصولاً رسانه‌های ما و بالاتر از آن جامعه ما دچار این آسیب مناسبت زدگی است و چنانکه گفتم، برای رفع تکلیف، پای هر جا را که بتواند برای رسیدن به این مهم به میان می‌کشد. رسانه به طور عام یکی از آن‌هاست. حتی دستگاه بزرگ آموزشی این کشور هم در صورت لزوم می‌تواند فدایی این رفتار بشود و موظف شود برای تأمین نظر ما، به مناسبت و با موضوع مورد علاقه ما، کلاس ویژه بگذارد!
بگذریم؛ گمانم تا اینجا گفتنی‌ها را در باب این مناسبت زدگی گفتم. بدین گونه است که سالگرد رحلت امام(ره)، هفته دفاع مقدس، دهه فجر و... می‌آید و می‌رود و جز برنامه‌هایی تکراری و خالی از خلاقیت که همانها هم سال به سال کم رنگ‌تر می‌شوند، شاهد حرف تازه‌ای نیستیم و همزمان منتظریم تا نسل جوان ما همه آنچه را که ما انتظار داریم از جنگ و انقلاب و بزرگان انقلاب و جنگ بداند...
یکی از همین مناسبت‌های مهم سالروز شهادت سید شهیدان اهل قلم، «سید مرتضی آوینی» است. شرح درست زندگی بزرگمردی چون شهید آوینی برای نسل امروز، این برکت را دارد که به آن‌ها یاد می‌دهد چطور یک نفر شبیه به خود آن‌ها، توانست از میان انبوه بی‌راهه‌ها، راهش را بیابد و در آسمانی بال بزند که بسیاری از عرفای ما را نیز بدان راه نبود.
معرفی آوینی‌ها به نسل امروز می‌آموزد که براستی راه آسمان همیشه و بر روی همه ما باز است و برد با کسی است که از چنگ زدن به آن حبل المتین مأیوس نمی‌شود. کاش امثال آوینی‌ها و این سالروزها و مناسبت‌های بزرگ و مهم، فدای روزمرگی و بی‌سلیقگی ما نشود. یاد آقا سیدمرتضی بخیر... .