مثل همیشه ماشین را روشن می کنم و سلام می دهم. مقصدها را باهم مرور می کنیم، این یک عادت دیرین است... اول کفاشی.

با این قاعده راه می افتم به سمت خیابانی که احساس مطبوع و خوشایندی به آن دارم. به سمت خیابانی بلند و پُردرخت و کم مغازه.

می رسم. طبق معمول خوشرویند و سرشان شلوغ است و پُرمشتری. این کفاش سالخورده و بانوی موقرش را خیلی سال است می شناسیم چون که زیاد به دادِ بازسازی کیف و کفش هایمان رسیده اند.

همیشه این خیابان و آقای سینایی را دوست داشتم چون کفاشی اش با کفاشی های دیگر شهر فرق می کند. این کفاشی، دیوار مهربانی دارد. یعنی یک دیوار از سه دیوارش برای نیازمندان است.

هم کفش های نو و هم تعمیر کفش های نیمداری که بشود سرپایشان کرد را این کفاش نازنین با سپاسگزاری کامل تحویل می گیرد و می چیند در قفسه هایِ چوبی دیوار مهربانی.

کفش ها را می آورم به مغازه... نگاه شیرین زن و مرد که می نشیند روی جعبه های باز شده، می گویند: حتما این پاپوش ها تا فردا شب خاطرخواه پیدا می کنند. ثواب کردی که چند نفر را صاحبخانه کردی.

جمله شان می رود می نشیند توی قلبم. وقت خداحافظی واقعاً آدمِ شادتری بودم و آموختم خوشحالی اصلاً جای دوری نیست...