باز پای قبله نشسته ایم با چند رکعت راز و نیاز و دلبری. با چند رکعت نماز در حوالی نیمه شعبان که عجیب استخوان سبک کن است...
مانده ایم اینجاییم یا کوچ کرده ایم به سامرا... مانده ایم چطور روشنایی شمع هایی که نذر ظهورتان کرده ایم دنیا را دارد از سیاهی بیرون می کشد!
آقاجان! هوای شما را به سر داریم و هوای خواندن دعای فرج را..."یا حجة الله علی خلقه" از زبانمان نمی افتد.
این روزها که قلب مان مثل قلب بچه گنجشگ ها می تپد و چشم از دروازه بهار و شعبان برنمی دارد، نذر دیدار کرده ایم. نذر فرو ریختن این فاصله های بسیار را.
این روزها که کره زمین گاهواره ای شده که سرِ سازگاری دارد. این روزها که زیرِ ریسه های رنگی کوچه ها راه می رویم و سرِ حرف را با "السلام علیک" هایمان باز می کنیم. این روزها که زمان را متوقف می سازیم تا بخوانیم "یا وجیهة عندلله" ، "یا ابوالقاسم".
تا بگوییم ای تاجِ سرِ اولاد آدم! می بینید آرامش و وحشت و حاضر و غایب مان را...؟ قرن ها انتظار کشیدن و دوست داشتن و بد بودن مان را ؟ دلخوشی مان را به شنیدن صدایِ پایِ عشق؟
تا دعا به دعا و ذکر به ذکر در جمکران تان، پیش بیاییم و قرب بخواهیم. تا بی نصیب نمانیم از طعم آن سحرهایی که عهدخوانان از گوارایی اش باخبرند.
مهدی جان! سرِ سالِ ما، نیمه شعبان است که چراغان می کنیم. عید ما، نیمه شعبان است که شما را با نام نرجس و زینب تان می خوانیم.
می خوانیم تا در آن، یار دور از دیارمان با روی سپیدش، جهان مان را گلستان کند. کوچه و خانه و خیابان مان را. تا با آزادی و عدالت و صلح اش بیاید تا رنگ ها و دورنگی ها رنگ ببازند.
مگر کسی نیمه شعبان را، بی اشک آغاز می کند. جمعه ها را، بی اشک آغاز می کند و صبح ها را، بی اشک و شب ها را و تمام فصل ها و سال های بی رسولش را...
این روزها زیر ریسه های نور راه می رویم و یا صاحب الزمان ادرکنی از زبانمان نمی افتد. این روزها که همه دنیا یک طرف و نیمه شعبانِ عاشقان، به یک طرف است.
این روزها که همه، سلام های مخصوص شان را می آورند و اسپنددان هایشان را. و بی آتش و بند و معرکه است روزگار... بی دردهای همیشگی...
کاش این نیمه شعبان، پروردگارِ عاشق، ابرها را بردارد و بینایمان کند.
نظر شما