از عمده‏ترین راههاى انتقال یک فرهنگ به نسلهاى آینده، رفتارپدر و مادر و مربیان است. کودکان، آنچه را در رفتار بزرگترها ببینند، ازآن الگو مى‏گیرند. احترام به بزرگترها و رعایت ادب و تکریم نسبت‏به‏سالخوردگان، اگر در عمل و رفتار ما تجلى یابد، فرزندان ما نیز، این‏فرهنگ را مى‏آموزند و با همین آداب و سنن بار مى‏آیند. کسى که انتظار ادب و معرفت و حق‏شناسى از فرزندانش دارد، باید همین حالت رانسبت‏به پدر و مادر و بزرگترها نشان دهد، تا کوچکترها هم از اوبیاموزند.
مهمترین درس تربیتى، آن است که با عمل داده شود. کودکان نیزمستعدترین شاگردانى‏اند که «درسهاى عملى‏» را با دقت، از رفتار مامى‏آموزند. اگر ما به سالمندانمان احترام نگذاریم، از خردسالان ونوجوانان چه انتظارى داشته باشیم که با سالخوردگان و خود ما بااحترام و تعظیم و تکریم، برخورد کنند؟ این ارتباط متقابل درتاثیرگذاریهاى رفتارى را نمى‏توان نادیده گرفت.
نوروز هم یکی از فرصتهای است که می توان ضمن آن برنامه ای برای دید و بازدید از بزرگترها تدارک دید. در فرهنگ ما این بازدید از مادربزگها و پدربزرگها آغاز می شود و بعد والدین و سایر اقوام .اما کمتر بر لزوم بازدید از سرای سالمندان تاکید شده و این فرهنگ با وجود اهمیت و جنبه آموزشی تاثیر گذار آن در کودکان و نوجوانان هنوز از طرف متولیان فرهنگی ما در جامعه پشتیبانی نمی شود. در حالی که سالمندی مجموعه ای ارزشمند از توانایی های بالقوه است که تعادل جدیدو دیدگاه های تازه نسبت به ارزش ها و در نتیجه جهت گیری های نو و بینش عمیق تر و تازه تری نسبت به مسائل زندگی را به دنبال دارد.
دکتر ماهرخ بریری ، روانشناس در همین خصوص می گوید: دید و بازدید از بزرگترها جزو آداب و رسوم ملی و دینی ما در ایام نوروز است و این مقوله در روستاها از ریشه محکم تری برخوردار است . چنانکه ریش سفیدهای روستا از قرب و منزلتی ویژه برخوردارند .
وی می افزاید: حتی پیامبر ما (ص) نیز بر دیدار و احترام به افراد مسن و پیر تاکید دارند بطوریکه در جایی فرمودند " برکت و خیر ماندگار، همراه بزرگترهاى شماست." اما متاسفانه زندگی ماشینی و رشد تکنولوژی باعث دور شدن افراد از یکدیگر شده است تا جایی که حتی در خصوص مادر و پدرمان به احوالپرسی با تلفن بسنده می کنیم.
دکتر بریری تصریح می کند: در حال حاضر بسیاری از سالمندان به دلایل مختلف در سرای سالمندان زندگی می کنند و چشم انتظار تکریم از طرف جامعه _ لااقل در حد دید و بازدید _ هستند که البته این امر به همراه فرزندان به عنوان یک عمل آموزشی بسیار موثر محسوب می شود. چرا که کودکان احترام به بزرگتر ها و اهمیت قایل شدن برای آنها را به طور عملی می آموزند.
دکتر بریری علاوه بر این تاکید می کند: این سالمندان همان سالمندانی هستند که تا چندی پیش در خانه های خود و در کنار خانواده خود به سر می بردند و بعد توسط جوانترها و بر حسب عوامل مختلف مجبور به زندگی جمعی در سرای سالمندان شده اند اما بزرگتری آنها با تغییر نحوه زندگی تغییر نکرده لذا احترام آنها ، به ویژه در ایام دیدوبازدید در جای خود باید باقیست.