از آن دسته زحمتکشانی که در این کهکشان پیدا و ناپیدا، پی لقمه نانی حلال، بام را شام می کنند بی آنکه درآمد بخور و نمیرشان، فیشی داشته باشد. بی آنکه درآمد و پرداختی سرِماه شان، کاغذی داشته باشد.

این روزها که صحبت ارقام نجومی در فیش های طلایی، نقل محافل است و همه از حلال و حرام حقوق این آقایان گفتگو می کنند؛ من تمام حواسم دورِ احوال آدم هایی مثل خودمان می چرخد که هنوز در چالش برگه ی فیش مانده اند!! در چالشِ آن  تکّه کاغذِ رسمیت داری که هنوز گرمایش را لمس نکرده اند. ما و همه کارگران فصلی و کشاورزان و ...

حواسم پیش آقایان و بانوانی ست که هرروز در وضعیتی تُرد و شکننده کار می کنند و کار می کنند و کار می کنند و به هیچ فیشِ ته ماهی دل خوش نمی کنند.

زیاد عقب عقب نمی روم اما فکر می کنم چه خوب می شد اگر در رونمایی این فیش های سنگین و چاق و چله، مجمعی هم شکل می گرفت که بیاید در فضای حقیقی و مجازی پرده از آرزوی کارگرانی بردارد که زحماتشان، بیمه ندارد، حق پاداش ندارد، عیدی ندارد، اضافه کار ندارد...

چه می دانم شاید این روزها و چالش این فیش ها، همه را دگرگون کرده است مثلاً ما نویسندگان و خبرنگارانی را که عمریست از خودخواهی پرهیز کرده ایم و نگاهمان را تنها به قناعت و شُکر و بازهم شُکر گره زده ایم.

کلام آخر اینکه در اتاق شیشه ای روزگار بودن معنایش این است که وقتی روزی رسان، اویی ست که باید باشد، نباید از نداشتن هیچ برگه و صفر و زر و زیوری ترسید. از روزگاری که خدایش می داند چه طور روزی مورچه هایش را هم برساند.