به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام عبدالکریم بهجت پور، پژوهشگر علوم قرآنی در پاسخ به این پرسش که برخی با استناد به آیه «قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى...» می گویند اگر پیامبر(ص) انسانی مثل ماست پس چگونه بعد از رحلت هم می تواند شفاعت کند، اظهار کرد: این آیه در واقع به این معناست که من (پیامبر(ص)) از ناحیه غیب اطلاعاتی دارم که در اختیار شما نیست ولی جنس من از جنس شماست، در واقع در این آیه مقصود آن است که اطلاعاتی که حضرت رسول(ص) از غیب در اختیار مردم می گذارند، وجهه بشر بودن ایشان را تغییر نمی دهد.

وی ادامه داد: حضرت محمد(ص)، می فرمایند: من همان آدمی هستم که می شناختید، فرزند عبدالله هستم و با شما زندگی کردم، مثل شما فرزنددار می شوم، می خورم، می آشامم، پس از نظر بشر بودن مثل شما هستم و فقط توفیقی در اختیار من است اینکه به من وحی می شود یعنی از طرف خدا یک سری اطلاعات به من داده می شود.

حجت الاسلام بهجت پور تصریح کرد: به همین نسبت مساله شفاعت مطرح است، یعنی ممکن است انسان در حالی که بشر باشد و مثل دیگران زندگی کند اما فرصت هایی در اختیارش قرار گیرد که افزون بر بشر بودن او به علت دارا بودن کمالاتی خاص بتواند به آن درجات برسد، درجاتی مثل شفاعت کردن.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی بیان کرد: خداوند شفاعت را مخصوص پیامبر (ص) قرار نداده است، پدر هم می تواند در حق فرزند شفاعت کند، شهیدان هم می توانند شفاعت کنند و مومن می تواند شفیع وابستگانش باشد یعنی پدر مومن و مادر مومنه و همسایه مومن؛ دعایی که در حق هم می کنیم غیر از شفاعتی نیست که در حق دیگران می کنند.

حجت الاسلام بهجت پور با بیان اینکه شفاعت در واقع دعایی است که در حق یکدیگر می کنیم، تاکید کرد: از بُعد دیگر شفاعت یعنی کمک کردن، وقتی انسان تلاش کرده و دیگری از او حمایت می کند و در کنارش قرار می گیرد در واقع معنایی دیگر از شفاعت محقق شده است. بنابراین، با چنین نگاهی همه ما از یکدیگر شفاعت می کنیم.

وی اظهار کرد: اما نکته آن است که شفاعت ها باید پذیرفته شود، این که مثلا می گوییم شهید شفاعت می کند یعنی به او متوسل می شویم و خداوند به او فرصت می دهد و روح پاک شهید تقاضایی کرده و از دیگری شفاعت می کند، ضمن اینکه اساسا ما معتقد به جسم نیستیم، اصل شخصیت انسان روح اوست و روح انسان هرگز نمی میرد.

این پژوهشگر علوم قرآنی با بیان اینکه روح است که باقی می ماند، گفت: روح آدمی از این جهان به جهان دیگر منتقل می شود، لذا روح  همچنان که در این دنیا حضور دارد می تواند در جهان دیگر نیز شفیع برادر مومن خود باشد.

وی ادامه داد: در این میان تفاوت شفاعت پیامبر(ص) گستره ای است که ایشان می توانند شفاعت کنند، مثلا اگر شهید گستره محدودی برای شفاعت دارد، پیامبر(ص) و اولیای الهی گستره بیشتری نسبت به شفاعت در حق دیگران دارند برای مثال پیامبر(ص) می توانند شفیع امت خود باشند، یعنی میلیاردها مسلمانی که در این جهان زندگی کرده و می کنند.

این محقق با بیان اینکه شفاعت باید مورد پذیرش خداوند قرار گیرد، افزود: شفاعت یک درخواست است و به این مفهوم نیست که حتما مورد قبول واقع شود، گاهی به دلیل کاستی هایی که افراد دارند شفاعت قبول نمی شود؛ برای مثال در ماجرای هلاکت قوم لوط زمانی که عذاب قطعی شد، پیامبرشان از خداوند خواست تا فرصت دیگر به قوم او داده شود ولی فرشته ها گفتند: از این سخنان دست بکش، دستور خدا آمده و برگشت ناپذیر است. یعنی شفاعت نبی الهی پذیرفته نشد.

حجت الاسلام بهجت پور با بیان اینکه ممکن است به دلیل کاستی ها، غفلت ها و گناهان شفاعت انبیاء و اولیاء در حق عده ای پذیرفته نشود، گفت: برای مثال در کتاب صحیح بخاری از صحاح سته اهل سنت، بابی به نام «فی الحوض» وجود دارد که در آنجا چندین روایت نقل شده است، از جمله اینکه پیامبر(ص) کنار حوض کوثر قرار دارند و گروهی از اصحاب پیامبر(ص) را می آوردند و پیامبر(ص) می خواهند شفاعتشان را کنند اما فرشته ها ایشان را بر می گردانند، پیامبر(ص) به خداوند و فرشتگان می گوید این افراد اصحاب من هستند و اجازه دهید که شفاعتشان را کنم، اما پاسخ می آید که تو نمی دانی بعد از تو چه کردند آنها دین را تغییر دادند؛ بنابراین، امکان و پذیرش شفاعت دست خداست.

وی در پایان خاطرنشان کرد: از این رو، شفاعت در دنیا و آخرت منوط به داشتن صلاحیت است و مطلق نیست. باید همواره دقت کنیم و نگران باشیم که مبادا کاری کنیم که خداوند متعال صلاحیت برخورداری از شفاعت بزرگان و صلحا را از ما بگیرد.