اصلاً در قاب بعضی از پنجره ها، باید ساعت ها ایستاد و شفا خواست. باید از آنجا به حضرت دوست، سلام ها و عرض ارادت ها کرد.

بین خودمان بماند پشت بعضی از پنجره ها، بهشت است. درهم و برهمی ات آنجا تمام می شود و می بینی چطور شب، روز است. بین خودمان بماند پنجره هایی هستند که عاشق می کنند و مُدام هوای اشک و دل و نگاهت را دارند.

از بس که پیشانی نوشت شان بلند است؛ همزمان شاد و شاکرت می کنند و دریغ داری لحظه ای، همنشینی شان را رها کنی.

لنگه ندارد این چهارچوب شیشه ای... لنگه ندارد این حال خوش... این نوای دلپذیر اذان خراسان... لنگه ندارد پنجره هایی که نمک گیرت می کنند و همضربانِ احوال زائرانه ات می شوند... با تو، پا به سکوت و همهمه می گذارند و هوای خنده ها و گریه های از ته دلت را دارند...

به حال بعضی از پنجره ها، غبطه باید خورد که قسمت شان محرمانه ترین حرف ها و زیارت زیباترین تصویر عالم است هرروز...