همه اهل خانه شال و کلاه می‌کنند و من... هرکس مفاتیح خودش را برمی دارد و کوله بار گناه و دعا و آرزویش را...
روز زیارتی جانان است و روز فراز و فرود فرشتگان. ازهر گوشه، چشمی، درود می‌فرستد و زبانی، جامعه کبیره و زیارت امین الله می‌خواند. نیکان و بدان در توسِ عشق، جمع هستند.
اهل خانه و من، با پای اشتیاق می‌آییم... می‌آییم و اذن ورود می‌طلبیم... دلمان دست و پا می‌زند. یا ثامن الحجج(علیه السلام) سرمی دهد. استغفار می‌کند. اشک می‌ریزد و آرام آرام می‌رود سمت حرم.
آخر دلمان، مجنون ضریح شاه خراسان است و به صاحب مهربان این بهشت دلباخته است.  
همه اهل خانه شال و کلاه می‌کنند و من... همه اهل خانه شادمانند و من... فقر و نیاز و پچ پچ عاشقانه و اُنس به راه می‌افتد.
نگاهمان از حبس و دلتنگی رها می‌شود و «یا رضا جان»، لحن حالمان را عوض می‌کند. انگار در دم از جهل و خستگی و بغض شسته می‌شویم، از تردید، از تنهایی، از غم.
با السلام علیک گفتنی، همه اهل خانه، دوباره زنده و دلارام می‌شوند و من... همه اهل خانه زائر می‌شوند.