محرم که فرا می رسد حال و هوای شهر عوض می شود. خیمه ها و پرچم های مشکی در سطح شهر و در و دیوار خانه ها به اهتزار در می آید. لباس های مشکی برتن عزاداران حسینی می نشیند. دیگ های نذری پزی از انبارها بیرون می آید و بچه هیأتی ها، زنجیرها، سنج ها و طبل ها را برای عزاداری آماده می کنند. حضرت سید الشهدا انسان منحصر به فرد و نمونه ای بود که فضایل و مناقب، معجزات و کرامات، مکارم اخلاق و محامد اوصاف، محبوبیت و نفوذ اجتماعی و اعتراف‌دشمنان به شخصیت بی نظیر آن حضرت نشانی از «والوتر الموتور» است. آن شخصیتی‌که در کنار «آیة مودت» در میان اهل بیت‌همراه با آیة تطهیر و در جای دیگر آیة‌مباهله قرار دارد و همة اینها نشان‌ِ مقام و مرتبت سید الشهداست. پس حسین(ع) نیز در فضایلی که آیات شریفة قرآن در مورد حضرت پیامبر (ص) و پدر و مادر بزرگوارشان ذکر کردند، شریک می‌باشند. تا چندروز دیگر هم کار دسته های عزاداری و هیئت ها در مساجد و تکیه ها و خیابان ها شروع می شود و صدای نوحه خوانی مداحان اهل بیت از هر مسجدی به گوش می رسد. به راستی هیچ ماهی به اندازه محرم پرشور نیست و هیچ عشقی نمی تواند جایگزین عشق سیدالشهدا(ع) باشد. اما در میان این شور حسینی داشتن شعور حسینی هم واجب است. در کنار اشک ریختن برای سیدالشهدا(ع) دانستن دلیل قیام ایشان لازم است،در کنار سینه زدن باید بدانیم امامی که جان و مال خود و خانواده اش را فدا کرد از مسلمانان چه می خواست و چه می خواهد؟ وقتی سوز زنجیر را بر پشت خود حس می کنیم یادمان نرود که چرا اسرای کربلا شکنجه شدند؟ عزاداری بدون درک مفاهیم قیام حسینی(ع) کم اثر است، نوحه خوانی بدون شناختن راه حسین(ع) سودی ندارد، شور حسینی باید با شعورحسینی همراه باشد. عزاداری برای امام حسین(ع) سنت حسنه ای است که توسط ائمه بزرگوار نیز سفارش گردیده است اما باید یک نکته را مد نظر قرار داد که دلیل این همه تاکید چه بوده است؟ آیا عزاداری برای حسین(ع) تاکید شد تا هرسال صف های سینه زنی و دیگ های نذری به راه بیفتد زمان عزاداری ها بگذرد و دوباره همه چیز تمام شود یا مقصود چیز دیگری بوده است؟ آیا گریه بر حسین می تواند جایگزین تمام اشتباهاتی باشد که خواسته و ناخواسته در طول سال مرتکب می شویم؟ به راستی منظور این فرمایش امام حسین(ع) که در مسیر کربلا فرمودند: "به راستی که بیشتر مردم بندگان دنیا هستند و دین و دیانت بر سرزبان و لقلقه لسان آنها است" چه بوده است؟
به طور حتم مقصود ائمه معصومین(ع) ازعزاداری اباعبدالله فراتر از تصورات سطحی است. شاید می خواستند به این وسیله اهمیت قیام امام(ع) و واقعه کربلا را یادآور شوند تا هرسال که عزاداری آغاز می شود کمی با خود فکر کنیم که حسین واقعاً که بود و چه کرد؟ در اینصورت معنای این جمله متجلی می شود؛ " این محرم و صفراست که اسلام را زنده نگه داشته است" امام اباعبدالله در سخنی هدف قیام خود را آشکار ساخت و فرمود که این قیام به منظور احیای سنت رسول خدا(ص)است. پس حسین(ع) تنها یک شهید نبود، احیاگر سنت بود،زنده کننده امر به معروفی بود که در آن زمان توسط خاندان شوم بنی امیه به فراموشی سپرده شده بود.
حال سوال مهم اینجاست که سنت رسول خدا چیست که باعث شد امام شیعیان ازخون خود و خانواده اش بخاطر احیا و حفظ آن بگذرد؟ متاسفانه در کنار بسیاری از آنهایی که راه امام را درک کرده اند عده ای هم هنوز تنها نام حسین را بر زبان دارند. عزاداری ها که سپری شد دیگر همه چیز تمام می شود و دوباره اشتباهاتمان را تکرار می گردد. به سادگی دروغ می گوییم،غیبت می کنیم، تهمت میزنیم، بعضی هایمان که کاسب هستیم هم دوباره قیمت ها را دوبرابر حساب می کنیم، با همان هایی که دیروز درکنارشان سینه میزدیم و گریه می کردیم. قیام عاشورا یک فرهنگ متعالی است که می بایست هر ساله در عزاداری ها آموزه های آن به مسلمانان گوشزد گردد.
عزادار شریف حسینی! سنت پیغمبر(ص) که حسین(ع) بخاطر آن جان داد چیست؟ پیامبر(ص)مبعوث شدند تا برادری و جوانمردی، تقوا و نیکوکاری را در بشر گسترش دهند و امام حسین (ع) هم جان خود را برای همین سنت فدا کردند. تنها خواندن نوحه هایی با الحان و آهنگ های غم انگیز نمی تواند اثر واقعی خود را در روح عزاداران بگذارد بلکه آن نوحه ای ارزشمند است که در کنار برانگیختن احساسات، وجدان ها را هم برانگیزد، بصیرت ها را افزایش و رفتارها را تغییر دهد. نکند حسین برای عده ای نام شود و برای عده ای دیگر نان! نکند یادمان برود که وظیفه ای که حسین(ع) در آن زمان بر دوش ما گذاشت چقدر سنگین است؟ مبادا شرمنده خون حسین شویم و در محشر کبری نتوانیم سر بلند کنیم. یادمان باشد اگر حسین را واقعا درک کردیم هرروز و هرلحظه عزادار و درمسیر حسینیم. قیام امام حسین(ع) از کربلا آغاز شد و این مبارزه با کفر و پلیدی کماکان ادامه دارد تا فرزند بزرگوارش مهدی موعود(عج) پرچم عدالت و آزادگی را در سراسر جهان به احتزاز درآورد و برماست که خون حسین(ع) و یاران باوفایش را با اعمال خودبه گونه ای ارج نهیم که زمینه ساز ظهور منتقم او باشیم.
اصلاً حسین جنس غمش فرق می‌کند/ این راه عشق، پیچ و خمش فرق می‌کند
اینجا گدا همیشه طلبکار می‌شود/ اینجا که آمدی کرمش فرق می‌کند
نظر شما