بعضی از مسلمانان هنگامی که کار خوب و عبادتی را انجام می‌دهند، انتظار دارند دیگران به سبب انجام این کار از آنان قدردانی و تشکر کنند که در حقیقت با این کار در عبادتشان غِش می‌زنند و این گونه عبادت‌ها مورد تأیید خداوند قرار نمی‌گیرد.
مهم‌ترین رمز ماندگاری و پویایی نهضت عاشورا در طول قرن‌های مختلف، جوهره اخلاص در نهضت عاشورا و لشکر امام حسین(علیه‌السلام) بوده است؛ اخلاص گوهر کمیاب و گرانبهایی است که در صحنه نبرد عاشورا بخوبی خود را نشان داد و حماسه کربلا را خلق کرد.
از آنجا که اخلاص انگیزه اصلی و اساسی در آفرینش حرکت عاشورا بود، به همین دلیل هیچ عاملی نتوانست امام حسین(علیه‌السلام) و یارانش را از ادامه راه تا رسیدن به شهادت باز دارد، اما در این مسیر نیز ناخالصانی بودند که از خالصان غربال شدند و در حرکت خالصانه عاشورا چه از روز نخست و چه در مسیر راه کربلا، ناخالصان زیادی تصفیه شدند تا حاضران در صحنه کربلا و عاشورا همه یکدست و خالص باشند. آنان که در نیت و محبت به امام و اهداف او مخلص بودند، از مدینه همراه حضرت بیرون آمدند، عده دیگری از مخلصان هم در مکه و پس از آن در مسیر و حتی بعضی در کربلا به امام پیوستند، اما آنان که انگیزه‌های غیر الهی داشتند و یا از ایمانی سست برخوردار بوده و تردید در این راه داشتند یا از آغاز حرکت امام را همراهی نکردند، یا از میان راه برگشتند و یا در صحنه کربلا حتی در لحظات پایانی نبرد، امام را تنها گذاشتند.
تاریخ سرشار از تجربه‌های تلخی است که نشان می‌دهد، صاحبان نیت‌های غیرصالح و ناخالص، نتوانسته اند تا آخر در مسیر حق پایدار بمانند.
امروز هم در مجالس امام حسین(علیه‌السلام) به خلوص در عمل نیاز است. آن روز در نهضت عاشورا و برای جنگیدن در صحنه کربلا و در پیروی از راه امام به اخلاص نیاز بود و امروز هم در ترویج و عمل به پیام نهضت عاشورا باز هم به اخلاص و افراد مخلص نیاز است.
درس امروز عاشورا این است که هدف و انگیزه خود را در هر عملی خالص کنیم و بدانیم که از دیدگاه خداوند، عمل صالح و مخلصانه هیچ وقت محو و نابود نمی‌شود. همچنان که نهضت عاشورا با گذشت زمان نه تنها کهنه و فراموش نشده که روز به روز بر جلوه و جاذبه آن در سراسر جهان افزوده شده و این به برکت عنصر خلوص
بوده است.