به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم ، زُهِیر بن قین بجلی از اهالی کوفه بود که از مردان شریف و شجاع کوفه به شمار میآمد. برخی منابع پدرش قین را به عنوان صحابی پیامبر(ص) نام بردند. (سماوی، محمد، إبصارالعین فی أنصار الحسین(ع)، ص161).وی از هواداران عثمان بود که بعدها به سپاه امام حسن(ع) روی آورد.
زهیر در راه بازگشت از حج به سمت کوفه در یکی از منزلگاهها با امام حسین(ع) هممنزل شد و همین امر باعث شد مسیر زندگی او از ظلمات به سوی نور تغییر پیدا کند. طبری در تاریخ خود و شیخ مفید در ارشاد در این باره میگویند: مردی از بنی فزارة میگوید: ما با زهیر بن قین بجلی بودیم، هنگامی که از مکه حرکت کرده بودیم همراه حسین [علیه السّلام] راه میرفتیم، [ولی از اینکه با [حسین علیهالسلام] در یک منزل همنشین شویم به شدت پرهیز میکردیم] به طوری که هیچ چیزی نزدمان مبغوضتر از این نبود که با حسین علیهالسلام در یک منزل فرود بیاییم. تا اینکه گفتند هنگامی که ما بر سر سفره غذا نشسته بودیم فرستاده حسین آمد، سلام کرد و داخل شد، گفت: زهیر بن قین؛ ابی عبد الله حسین بن علی مرا پی شما فرستاده، تا نزد او بیایی، [ناگهان] همگی هر چه در دست داشتیم به زمین انداختیم. گویی پرندهای بر سرمان نشسته بود. دلهم بنت عمرو، همسر زهیر بن قین گفت: من به [زهیر] گفتم: پسر رسولالله دنبالت میفرستد و تو نمیروی؟! سبحان الله! برو صحبتش را بشنو و بعد برگرد.
زهیر بن قین نزد [حضرت] آمد، ولی چیزی نگذشت که شادمان بازگشت و به همراهانش گفت: هر کس می خواهد، دنبال من بیاید وگرنه این آخر همراهی و دیدار ما با یکدیگر است، اما حدیثی را برایتان نقل کنم! ما در بلنجر [قفقاز] جنگ میکردیم که خداوند پیروزی را نصیبمان کرد و غنایمی به دست آوردیم. سلمان باهلی گفت: آیا از پیروزی ای که خدا نصیبتان کرد و غنایمی که به دست آوردید شاد و خوشحال شدید. گفتیم: بله، [سلمان] گفت: [روزی که] جوانان آل محمد(ص) را یافتید از جنگ در رکابشان بیش از غنایمی که به دست آوردید مسرور و شادمان باشید. (ترجمه وقعة الطف، ص99).
اینکه امام حسین(ع) به زهیر چه گفت و چه گذشت شاید زیاد اهمیت نداشته باشد، زیرا اگر لزوم داشت برای شیعیان باز میکردند، بنابراین هرکس در این ورطه وارد شود، چه بسا به تحریفگویی کشیده شود. بلکه مهم این است که باید مصداق قرآنی رفتار اصحاب در قبال امام(ع) را یافت، مهم این است که زهیر لحظهای به هدایت بها داد و تا همیشه با هدایت باقی ماند. چقدر زیباست که ماجرا زهیر را از منظر این آیه هم دید: «فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدًی فَمَنْ تَبِعَ هُدَایَ فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ؛ پس اگر از جانب من شما را هدایتی رسد آنان که هدایتم را پیروی کنند بر ایشان بیمی نیست و غمگین نخواهند شد»؛ زهیر به محض اینکه با هدایت مواجه شد ـ مصداق بارزش در آن زمان امام حسین (ع) ـ از آن تبعیت کرد، لذا نه خوفی بر او بود و نه حزنی؛ بنابراین از جان و مال خود به راحتی گذشت و گفت: امّا من [زهیر]، شما را به خدا می سپارم. بعد به همسرش گفت: تو را طلاق می دهم نزد خانواده ات برو، دوست ندارم به واسطه من به شما چیزی جز خیر برسد.
این قسمت از ماجرای زهیر به همگان فهماند که هدایت خداوند تنها به افرادی تعلق میگیرد که در معیت امام حیّ قرار بگیرند، زیرا خود عترت(ع) فرمودند «بِنا عُرِفَ اللهُ؛ به واسطه ما معرفت خداوند کسب میشود».
اما در روز تاسوعا طی ماجرایی حبیب در مواجهه با دشمن رو به سوی زهیر کرد و این مطلب را طوری گفت که دشمنان نیز بشنوند: فردای قیامت بدترین قوم در نزد خدا آن قومی هستند که در حالی نزد خدا می روند که فرزندان پیامبرشان(ص) و خاندان و اهل بیتش علیهمالسلام و بندگان عابد این شهر را که در سحرگاهان به شب زنده داری میپردازند و بسیار خدا را یاد میکنند را کشتهاند.
عزرة بن قیس به حبیب گفت: هر چه میتوانی از خودت تعریف کن! زهیر گفت: خدا نفس او [حبیب] را پاکیزه کرده و او را هدایت کرده است؛ إنّ الله قَد زکّاها و هَداها.ای عزرة از خدا بترس، من خیرخواه شما هستم، ای عزرة تو را به خدا، مبادا از کسانی باشی که گمراهان را در کشتن نفوس پاک یاری میکنند! عزرة بن قیس گفت: زهیر! تو در نزد ما جزو [پیروان] اهل این بیت [یعنی اهل بیت پیامبر(ص)] نبودهای، تو عثمانی بودی.
زهیر در پاسخ به عزره مطلبی گفت که میتوان اندکی از راز گرایش او به امام حسین(ع) در ملاقات با حضرت را دانست: پس از اینکه زهیر برای عزره یادآور شد که شما به حسین نامه نوشتید و وعده یاری دادید، در صورتی که من این کار را نکرده بودم، گفت: وقتی حسین را دیدم به یاد رسول خدا(ص) و موقعیت حسین نزد او افتادم و فهمیدم او به طرف دشمنانش یعنی شما میآید، بنابراین عاقلانه دیدم که او را یاری کنم و در حزب او باشم و جانم را پای جان او قرار دهم تا به این وسیله حق خدا و رسولش را که شما ضایع کردهاید مراعات کرده باشم. (وقعةالطف، ص194)
اما در شب عاشورا زمانی که امام حسین(ع) به اصحاب اذن داد صحنه نبرد را ترک کنند، او نیز از کسانی بود که لب به سخن گشود و گفت: «به خدا سوگند دوست دارم کشته شوم، باز زنده شوم و سپس کشته شوم، تا هزار مرتبه، تا خداوند تو و اهل بیتت را از کشته شدن در امان دارد».
در روز عاشورا بعد از آنکه از نمازگزاران در برابر تیرهای دشمنان دفاع کرد، به شانه امام حسین(ع) دستی زد و این شعر را خواند:
قدم هدیت هادیاً مهدیا؛ الیوم تلقی جدّک النّبیا؛ و حسناً(ع) و المرتضی علیا؛ و ذا الجناحین الفتی الکمیا؛ و اسد الله الشّهید الحیا؛ پابرجا باش که از جانب خدا هدایت شدهاید، هم هادی و هم مهدی هستید، امروز جدت نبی و حسن و علی مرتضی و آن جوان شجاعی که [خداوند] به او دو بال داده است [جعفر طیار] و آن شیر خدا [حمزه] و آن شهید زنده را ملاقات خواهی کرد. سپس وارد میدان نبرد شد و اینگونه رجز خواند:
أنا زهیر و انا ابن القین
أذودکم بالسیف عن حسین(ع)
ان حسیناً(ع) احد السبطین
من عترة البر التقی الذی
ذاک رسول الله غیر المین
اضربکم و لا اری من شین
«من زهیر پسر قین هستم، با شمشیر خود از حریم حسین دفاع می کنم. حسین یکی از دو نواده رسول خدا(ص) است، از خاندانی که نیکی و تقوا زینت آنهاست و اکنون او فرستاده پاک خدا از دو نسل نبوی است و من شما را می‌کشم و عیب نمی‌دانم».
در این هنگام به مبارزه پرداخت و بعد به فیض شهادت نائل شد. امام حسین(ع) پس از شهادت زهیر فرمود «ای زهیر خداوند تو را از رحمتش دور نسازد و خداوند کشندگان تو را لعنت کند و قاتلان تو را همانند لعنتشدگان مسخ شده (بنی اسرائیل)به لعنت ابدی خود گرفتار کند؛ لا یبعدک الله یا زهیر و لَعَن قاتلک لعن الذین مُسخوا قِردةً و خَنازیر». (تسلیة المجالس و زینة المجالس (مقتل الحسین علیه السلام)، ج2، ص 295)
نظر شما