در این رابطه ساکنان محله هایی مانند خلیل آباد، یوسف آباد، بهشتی، ایده لو، آخماقیه، منبع، سیلاب، داداش‌آباد، کشتارگاه، عباسی، مارالان، حافظ، طالقانی، حجتی، کجوار، قره‌باغی و لاله در حاشیه شهر از کمبودها و نبود امکانات گلایه می کنند و می گویند که مسؤولان باید برای رفع این مشکلات چاره اندیشی کنند.
زندگی در سرپناه ناامن
فاطمه سلطانی ساکن یکی از کوچه های خلیل آباد در باره دشواری های زندگی در این محله و کمبودهای آن می گوید: هر یک از ما به علت مشکلات و کمبودهایی که در روستاها وجود داشت به شهر آمدیم اما اینجا هم با کمبودهایی مواجهیم.
وی می افزاید: وضعیت منازل مسکونی و کوچه ها و معابر این قسمت از شهر نابسامان است و در کلان شهر تبریز ما در خانه های ناامن وغیرمقاوم زندگی می کنیم.
وی تصریح می کند: اکنون که ۴۰ ساله ام، وجود پله های غیراستاندارد در کوچه های تنگ با شیب بسیار تند موجب شده دچار بیماری های گوناگون عضلانی و استخوانی شوم و دیگر توان راه رفتن ندارم.
حسن پرویزی، مرد ۴۵ ساله ای که حدود دو دهه قبل از یکی از روستاهای شهرستان اهر به منطقه حاشیه نشین آخماقیه در جنوب تبریز مهاجرت کرده است، نیز می گوید: برای تفریح کودکان ما در این حوالی هیچ امکاناتی وجود ندارد و کاش مسؤولان برای کودکان این منطقه نیز یک مکان مناسب برای تفریح و سرگرمی ایجاد کنند. بچه های ما نیز جزیی از کودکان تبریز هستند و ما ناگزیریم برای شادی آنان و حضور در شهربازی های مرکز شهر فاصله ۲۰ کیلومتری را افزون بر تحمل هزینه های گزاف، طی کنیم.
وی از نبود مراکز فرهنگی همچون کتابخانه و ضعف امکانات حمل و نقل عمومی و نبود شبکه جمع آوری فاضلاب به عنوان برخی دیگر از مشکلات حاشیه شهر یاد می کند و می گوید: حاشیه‌نشینی در این شهرستان به روستاهای همجوار نیز انتقال یافته و در حال حاضر در مناطق جنوب غرب و غرب این کلانشهر نیز شمار جمعیت مهاجر از روستاهای اطراف شهر به علت نزدیک بودن به تبریز در حال افزایش است.
زندگی در حاشیه
استاندار آذربایجان‌شرقی با بیان اینکه مهاجرت روستاییان به شهرها به خصوص حاشیه شهرهای بزرگ مثل تبریز نگران‌کننده است، می گوید: برای ممانعت از چنین مهاجرت‌هایی باید درآمد روستاییان افزایش یابد.
وی مهاجرت روستاییان به شهرها به خصوص حاشیه شهرهای بزرگ مثل تبریز را نگران‌کننده می داند و با بیان اینکه این عده در شرایط سخت و دشوار زندگی می‌کنند، می افزاید: برای ممانعت از چنین مهاجرت‌هایی باید درآمد روستاییان افزایش یابد و جوانان تحصیل‌کرده روستایی عامل توسعه روستاهای خود باشند.
مدیرکل راه و شهرسازی آذربایجان‌شرقی نیز در این ارتباط می گوید: ۵۰ درصد جمعیت تبریز در بافت‌های فرسوده و حاشیه شهر زندگی می‌کنند.
توحید اخلاقی با تأکید بر اینکه سهم تبریز از سکونتگاههای غیررسمی ۲هزار هکتار معادل ۶۵درصد مساحت حاشیه‌نشین‌های استان را شامل می‌شود که ۴۰۰هزار نفر جمعیت در آن ساکن هستند.
وی با بیان اینکه ۷۳ درصد جمعیت سکونتگاههای غیررسمی استان در تبریز ساکن هستند، خاطرنشان می کند: ۱۳درصد مساحت بافت‌های فرسوده کشور و ۸ درصد جمعیت ساکن در بافت‌های فرسوده کشور در آذربایجان‌شرقی قرار دارند.
شهردار تبریز هم با بیان اینکه از مجموع ۶۰هزار واحد مسکونی واقع در مناطق حاشیه‌نشین تبریز، افزون بر نیمی از آنها بشدت در معرض خطرند، می گوید: حرکت‌های عمرانی شهرداری تبریز در احیای بافت فرسوده، رفع حاشیه‌نشینی و ایجاد زیرساخت‌های جدید شهری، بی‌شک در مقاوم‌سازی شهر در برابر حوادث طبیعی از جمله زلزله مؤثر است.
نبود اشتغال در مناطق محروم
نماینده مردم تبریز در مجلس هم در رابطه با وجود یازده میلیون حاشیه‌نشین در کشور که سه میلیون آن ها جوان هستند، می گوید: علت عمده مهاجرت و حاشیه‌نشینی نبود اشتغال در مناطق محروم و روستاهاست.
زهرا ساعی می افزاید: متأسفانه نیروی انسانی کشور به سبب بیکاری به انواع آسیب‌های اجتماعی مانند حاشیه‌نشینی دچار می‌شوند زیرا هیچگونه زمینه کاری برای آن ها فراهم نکرده‌ایم.
ساعی با تأکید بر اینکه دستگاه‌های مرتبط با موضوع اشتغال باید به صورت هماهنگ عمل کنند نه جزیره‌ای و خودمختار، تصریح می کند: حاشیه‌نشینی و مهاجرت باید ریشه‌یابی شود و پرداخت تسهیلات مناسب و ارایه آموزش‌های لازم به مناطق محروم، روستایی و کم‌برخوردار باید مورد توجه قرار گیرد تا جوانان روستایی و مناطق محروم بتوانند در روستا و مناطق خود مشغول به کار شده و به حاشیه‌نشینی روی نیاورند.
به عقیده کارشناسان، یکی از دلایل بسیار مهم حاشیه‌نشینی در شهر تبریز بیکاری، درآمد کم، پایین بودن اجاره بهای مسکن در حاشیه شهر و مهاجرت گسترده از محیط های شهری کوچک و روستاهای استان است، که این مسأله موجب بروز انواع ناهنجاری‌های شهری (اشتغال افراد حاشیه نشین در مشاغل کاذب، وجود ساخت و سازهای غیرمجاز، افزایش جرم و جنایت، اثرات نامطلوب فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، آلودگی محیط زیست شهری و غیره) شده است که اگر دولت ودستگاه های اجرایی در این زمینه فکری اساسی نکنند، تبعات اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی این روند سریع حاشیه نشینی قابل کنترل نخواهد بود.
نظر شما