به گزارش قدس آنلاین، روز یازدهم نوامبر بود که خبر مرگ یکی کارگر دیگر در دوحه قطر منتشر شد. این کارگر ۲۹ ساله اهل نپال بود. kathmandupost سعی کرد این اتفاق را بزرگ جلوه کند. اخبار به سرعت در خبرگزاری های بزرگ دنیا مخابره شد. واکنش مسئولان اما چیزی بیشتر از ابراز تاسف نبود. درست مثل دهها و صدها مرگ دیگر پیش از کشته شدن این کارگر نپالی.

این کارگر در اثر برخورد با تانکر حامل آب کشته شده بود. پیمانکاران قطری در بیانیه ای که بعدا منتشر کردند مدعی شدند که این نخستین مرگ یک نپالی بر اثر تصاده است. آنها برای جلوگیری از اعتراضات بیشتر مدعی شدند که به تمامی تعهدات خود در قبال آن جوان نپالی عمل خواهند کرد. جوانی که به امید آینده ای بهتر راهی دوحه شده بود اما عمرش به ۳۰ سالگی هم نرسید.

در یک سال گذشته اخبار متوالی در خصوص مرگ کارگران آسیایی در قطر شنیده شد اما به نظر می رسید این اخبار واقعی نیستند. تا جایی که خبر رسیده تعداد افرادی که تا پایان سال ۲۰۱۳ کشته شدند بالغ بر ۱۲۰۰ نفر بوده اند. از آن پس تاکنون تلاش بر این بوده که اخبار کشته شده ها کمتر به بیرون درز پیدا کند و از جنجال رسانه ای جلوگیری شود.

رسوایی هایی که بخاطر فساد حاکم بر بدنه فیفا وجود داشته باعث شده تا آنها نسبت به مخاطره افتادن جان هزاران کارگر در راه احداث ورزشگاههای جام جهانی سکوت کرده و به نوعی بی تفاوت بمانند. کارگران یکی پس از دیگری جان خود را از دست داده اند اما آب از آب تکان نخورده است.

چندی پیش یک اتحادیه مستقل کارگری در سوئیس خواستار بازدید ویژه از شرایط کاری در استادیوم های جام جهانی ۲۰۲۲ قطر شده بود. در گزارش هایی که نهادهای مستقل از وضعیت اسفناک کارگران در استادیوم های دوحه منتشر کرده بودند مصداق برده داری امروزی را مطرح کردند تا شاید فیفا و البته مدیران متمول قطری شرایط را تغییر بدهند.

در سال ۲۰۱۳ نخستین جرقه ها برای جلوگیری از کشته شدن کاگران زده شد. اتحادیه بین المللی کارگری پرونده ای را علیه قطری ها گشود. انتظار می رفت وضعیت اندکی تغییر کند که البته نسبت به ماههای اول کاملا بهتر شده است با این حال ورزشگاه های جام جهانی هنوز هم جان کارگران را می گیرند.

حدود ۱۰ هزار کارگر هندی، بنگلادشی، نپالی، فیلیپین و ... شبانه روز برای احداث ورزشگاههای جام جهانی ۲۰۲۲ مشغول به کار هستند و مشخص نیست با این روندی که شاهدش هستیم سرانجام تلاش خود را خواهند دید یا خیر.

مقایسه های صورت گرفته در خصوص ساخت ورزشگاههای المپیک و جام جهانی های قبلی با آنچه که در قطر از دسامبر سال ۲۰۱۰ رخ داده حاکی از یک فاجعه انسانی دارد. در راه المپیک پکن تنها ۶ کارگر جان خود را از دست دادند. در المپیک ۲۰۱۲ لندن نیز یک فرد کشته شد. در المپیک زمستانی ونکوور ۲۰۱۰ هم ۲ کشته به ثبت رسید.

این وضعیت برای احداث و نوسازی استادیوم های برزیل در راه جام جهانی ۲۰۱۴ به ۱۰ نفر رسید. در حالی که در جام جهانی قبل از آن یعنی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی نیز ۲ مورد کشته گزارش شده اند.

تا جام جهانی ۲۰۲۰ فاصله زیادی باقی است. هر روز کارگران زیر گرمای سوزان و کشنده دوحه مشغول به کار هستند. آیا آنها این پروژه را به سلامت پایان خواهند برد؟