قدس آنلاین-مهناز خجسته‌نیا: توس ۹۱ را که با همه مشکلاتش به پایان برسانی، تازه از دور ساختمان‌هایی هویدا می‌شود که خانه‌های «قلعه افغان» است.
گرچه فلسفه انتخاب این نام به سکونت تنها یک افغانی در گذشته مرتبط بوده، اما اکنون بیشتر ساکنان آن ایرانی هستند و فقط مجبورند از این نام رنج ببرند.

اهالی این محله برای رسیدن به خانه‌هایشان باید بیابانی را طی کنند که که اگر ساخته شود، دیگر فاصله‌ای بین «قلعه افغان» با «توس» نیست، بیابانی که دومین درد ساکنان این محله است و در تمام فصل تابستان بوی تعفن منجلاب و در زمستان گل و لای این بیابان امان اهالی را بریده است.
عبور چندین ساله اهالی از این بیابان، خود راه میانبری ساخته که بهترین تابلوی محرومیت این محله است.

وقتی پای درد دل اهالی می‌نشینی، همگی ما را به دیدن کوچه‌هایی دعوت می‌کنند که هیچ کدام آسفالت ندارد.

کوچه‌ها مملو از خانه‌های ریز دانه‌ای است که گل و لای تنها خدماتی است که سهم شهرنشینی صاحبان آن‌است.

بیشتر اهالی بیش از ۱۰ سال است که با همین مشکلات محله سوخته‌اند و ساخته‌اند، اما صدایشان به جایی نرسیده است.

تلاش چند ساله اهالی برای تغییر نام

یکی از زنان محله که از بی‌نتیجه ماندن پیگیری‌های اداری در شهرداری کلافه شده، می‌گوید: هر روز برای رفع مشکلی می‌روم، ولی همیشه دست خالی برمی‌گردم.

او که سال‌هاست فقط برای نامگذاری این محله پیگیری کرده، می‌گوید: مگر انتخاب نام چقدر زمان نیاز دارد که چشم ما به راه سفید شده است.
زن جوان دیگری هم که به همراه فرزند خردسالش زباله به دست در حال عبور از یکی از کوچه‌هاست، می‌گوید: این محله نه تنها از خدمات شهری رفت و روب و جمع‌آوری زباله محروم است، بلکه دریغ از نصب سطل زباله برای هر کوچه!

او با بیان اینکه تنها دو سطل زباله اول قلعه نصب شده، می‌افزاید: این در حالی است که «قلعه افغان» هم جزو محدوده شهری است.

اتوبوس شهری آرزویی دست نیافتنی

وی از نبود امکانات حمل و نقل عمومی هم گلایه می‌کند و اظهار می‌دارد: داشتن اتوبوس شهری جزو آرزوهای ماست.

وی با اشاره به سرویس دهی ون‌های خطی می‌گوید: برای رسیدن به این ون‌ها نیز باید تا انتهای توس ۹۱ پیاده برویم.  

مرد میانسالی هم که جزو اهالی باسابقه «قلعه افغان» است، می‌گوید: تمام دار و ندار مردم این محله یک مسجد است که آن هم نیمه کاره رها شده است.

وی با بیان اینکه از چند طبقه ساختمان این مسجد فعلا زیرزمین کوچک آن قابل استفاده است، می‌افزاید: به همین دلیل زنان و مردان محله باید در فضایی بسیار کوچک و در کنار هم نماز جماعت بخوانند.

او نداشتن تلفن ثابت را نیز از دیگر مشکلات «قلعه افغان» عنوان می‌کند و اظهار می‌دارد: سال‌هاست که اداره مخابرات درخواست اهالی اینجا برای تلفن ثابت را بی پاسخ گذاشته، در حالی که دورافتاده ترین روستاهای کشور هم از تلفن ثابت بهره‌مند هستند.

یکی از پیرزنان محله هم از نبود مرکز درمانی گلایه می‌کند و می‌گوید: برای مردمی که شرایط اقتصادی خوبی ندارند، رساندن خودشان به دکتر و دارو جزو سخت‌ترین کارهاست.