همه کودکان نیاز دارند به نحوی تایید شوند و مورد توجه قرار گیرند. رزماری رابرتز طی دوسال مطالعه در آکسفورد شایر و با زیر نظر گرفتن کودکان در خانه و کودکستان و محیط های مدرسه، دریافت که کودکان شیرخوار و کودکان خرد سال به شدت نیازمند توجه هستند. بسیار زود یاد می گیرند که به نحوی رفتار کنند که افراد "مهم" اطراف خود را راضی و خرسند سازند. برای کودک، خوب بودن بدین معنا است که بزرگان (اشخاص بالغ) از او راضی باشند. اما یادگیری خوب بودن، همچنین بدین معنا است که ممکن است چیز زیادی یاد نگیرید.

رابرتز از پدرها و مادر ها پرسید که چه زمانی نسبت به کودکان خود بدترین احساس منفی را دارند. اغلب آنان گفتند: زمانی که کودکشان به طور شفاهی به آنان اعتراض می کند و جیغ و داد، گله گزاری و گریه و زاری می کند. آنان جرو بحث با کودک را خوشایند نمی دانستند، ولی زمانی که فرزندانشان بایکدیگر دعوا می کردند، احساسی به شدت منفی پیدا می کردند، و هنگامی که آنان در بیرون از خانه اعتراض می کردند و آنان را انگشت نمای خاص و عام می کردند، احساس طرد شدگی می کردند. زمانی که کودکان می خواهند مورد توجه قرار گیرند، معمولاً به گریه و اعتراض متوسل می شوند. اعتراض های کلامی دیگر، مانند جیغ و داد و گله گزاری، نشان می دهد که کودکان می تواند فکر کند و سوال کند.

رابرز توجه کرد که وقتی ما از آنان می خواهیم "خوب باشند"، معمولاً منظورمان این است که آنها نباید از ما سوال کنند، یا با ما به بحث بپردازند؛ نباید به استقبال خطر شکست بروند؛ نباید طرح های خود را عملی کنند؛ یا درباره موفقیت ها و اشتباهات خود حرفی بزنند. جواب پس دادن، یکی از تحمل ناپذرترین موارد است.

ولی اعتراض، بخش مهمی از راه های برقرای ارتباط است. اعتراض، جوهر بنیادی بحث و گفت و گو است که در تعلیم و تربیت در دوران رشد و بلوغ کودکان به طور فزاینده ای، مورد تشویق قرار می گیرد. بدون اعتراض کردن، کودکان می توانند یاد بگیرند که تعارض را بر طرف سازند و عقاید خود را شکل دهند.

کودکانی که یاد می گیرند فقط چیزهایی را بگویند که تصور می کنند ما می خواهیم بشنویم، صرفاً به صورت بازتاب هایی از خودمان در می آیند و مسلماً به کند و کاو در خود نمی پردازند. ولی در اینجا نیز، توازنی وجود دارد که باید به آن دست یافت. اینکه آنان نیاز دارند سرانجام بتوانند به شیوه ای مودبانه و سازنده و در زمان مناسب، از موقعیت دشوار خود دفاع کنند. اما آنان همچنین نیازمند آن هستند که درک کنند که زمان هایی وجود دارد که ادب حکم می کند بزرگوارانه عقب نشینی کنند. لازم است آنان حد و مرزهای متفاوت را تشخیص دهند تا بتوانند به هنگام لزوم، بر سر تصمیم خود باقی بمانند یا " زبان در کام بکشند". ما نیازمند این هستیم که یاد بگیریم اعتراض های آنان را حمله ای شخصی تلقی نکنیم و مدافعانه و به طرز تحریک آمیز، واکنش نشان ندهیم.(منبع :برنا)